YARGITAY KARARI
DAİRE : Ceza Daireleri Başkanlar Kurulu
ESAS NO : 2019/214
KARAR NO : 2019/251
KARAR TARİHİ : 25.12.2019

Yargıtay Daireleri : 3 ve 8. Ceza Daireleri
Mahkemesi :Asliye Ceza
Sayısı : 386-315

Sanık …’nin katılan sanık …’e yönelik kasten yaralama, katılan sanık …’in sanık …’ye yönelik mala zarar verme, tehdit ve kasten yaralama suçlarından açılan kamu davasında yapılan yargılama sonucunda Adana 5. Asliye Ceza Mahkemesince 24.04.2015 tarih ve 386-315 sayı ile sanığın kasten yaralama ve katılan sanığın tehdit eylemlerinden beraatlerine, katılan sanığın mala zarar verme ve kasten yaralama suçlarından ise mahkûmiyetine karar verilmiştir.
Hükümlerin katılan sanık müdafisi tarafından temyiz edilmesi üzerine Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının 11.01.2017 tarihli ve 2015/178996 sayılı tebliğnamesiyle dosyanın gönderildiği Yargıtay 3. Ceza Dairesince 11.12.2017 tarih ve 1265-16292 sayı ile;
“Dava konusu eylemler için mahkeme kararındaki yasal nitelendirmeye ve uygulanması öngörülen ve uygulanan yasa maddelerine göre; mahkemece kurulan hükümlere yönelik temyiz itirazlarının incelenmesi, 28.06.2014 tarihinde Resmî Gazete’de yayımlanarak yürürlüğe giren 6545 sayılı Yasa’nın 31. maddesi ile değişik Yargıtay Kanunu’nun 14. maddesi ve Yargıtay Birinci Başkanlık Kurulunun 27.01.2017 tarihli Resmî Gazete’de yayımlanarak 01.02.2017 tarihinde yürürlüğe giren 20.01.2017 tarih ve 1 sayılı kararı uyarınca Yüksek Yargıtay 8. Ceza Dairesi’ne ait bulunduğu”,
Yargıtay 8. Ceza Dairesince de 12.09.2019 tarih ve 26407-10489 sayı ile;
“2797 sayılı Yargıtay Kanunu’nun 6545 sayılı Kanun’la değişik 14. ve eklenen geçici 13. maddeleri uyarınca; dava açan belgedeki nitelendirmeye tebliğname tarihi ve temyiz kapsamına göre; temyiz kanun yoluna tabi olmaması nedeniyle ilk bakışta reddedilecek temyiz talepleri görevli dairenin belirlenmesinde göz önünde bulundurulamayacağı, mala zarar verme suçundan tayin edilen adli para cezasının nevine ve miktarına göre hüküm, 6217 sayılı Yasanın 26. maddesiyle 5320 sayılı Yasaya eklenen geçici ve 2. madde uyarınca kesin nitelikte olup temyizi olanaklı olmadığından ve Yargıtay Birinci Başkanlık Kurulunun 01.03.2016 günlü Resmî Gazete’de yayımlanan 26.02.2016 gün ve 2016/1 sayılı kararının Ceza Daireleri İşbölümüne ilişkin ortak hükümlerin 9. uyarınca, temyiz inceleme görevi Yargıtay Yüksek (3.) Ceza Dairesine ait olduğu”,
Gerekçesiyle karşılıklı görevsizlik kararları verilmiştir.
Oluşan olumsuz görev uyuşmazlığının çözülmesi için Yargıtay Birinci Başkanlığına gönderilen dosya, Ceza Daireleri Başkanlar Kurulunca değerlendirilmiş ve açıklanan gerekçe ile karara bağlanmıştır.
CEZA DAİRELERİ BAŞKANLAR KURULU KARARI
Yargıtay 3 ve 8. Ceza Daireleri arasında oluşan ve çözülmesi gereken uyuşmazlık; temyiz incelemesinin hangi Özel Daire tarafından yapılması gerektiğinin belirlenmesine ilişkindir.
Yargıtay Kanunu’nun 28.06.2014 tarihli ve 29044 sayılı Resmî Gazete’de yayımlanarak yürürlüğe giren 6545 sayılı Kanun ile değişik Ceza Dairelerinin görevini düzenleyen 14/3. maddesinin a bendi; “Daireler arasındaki iş bölümünün belirlenmesinde mahkeme kararındaki nitelendirme, mahkûmiyet dışındaki kararlarda ise iddianame veya iddianame yerine geçen belgedeki nitelendirme esas alınır” şeklinde, b bendi de; “Çeşitli suçlara ait davalarda suçların en ağırını incelemeye yetkili olan daire görevlidir” şeklindedir.
Tebliğnamenin düzenlendiği 11.01.2017 tarihi itibarıyla uygulanması gereken Yargıtay Birinci Başkanlık Kurulunca hazırlanıp 26.02.2016 tarihli ve 29636 sayılı Resmî Gazete’de yayımlanarak 01.03.2016 tarihinde yürürlüğe giren 12.02.2016 tarihli ve 1 sayılı iş bölümü kararının “Ceza Daireleri iş bölümü Ortak Hükümler” başlıklı bölümünün 7. maddesinde; “Ceza Dairelerinin görevlerinin belirlenmesinde, mahkûmiyet kararlarında mahkeme hükmündeki, mahkûmiyet dışındaki kararların temyiz incelemesinde ise dava açan belgedeki nitelenen suç esas alınır.” 9. maddesinde ise “… Temyiz kanun yoluna tabi olmaması nedeniyle ilk bakışta reddedilecek temyiz talepleri görevli dairenin belirlenmesinde göz önünde bulundurulmaz…” düzenlemeleri hüküm altına alınmıştır.
Yerel Mahkemece katılan sanık … hakkında mala zarar verme ve kasten yaralama suçlarından kurulan mahkûmiyet hükümlerinin kesin nitelikteki doğrudan adli para cezası olduğu, bu suçlara ilişkin temyiz isteği hakkında mahallinde bir karar verilmediği ve bu hükümlere yönelik temyiz istemlerinin ilk bakışta reddedilecek taleplerden olduğu göz önüne alındığında, katılan sanık … müdafisinin temyizinin kapsamına ve tebliğnamenin düzenlendiği tarih itibarıyla dikkate alınması gereken iddianamedeki nitelendirmeye göre, Ceza Dairesinin görevinin belirlenmesinde esas alınması gereken hükmün sanık … hakkında kasten yaralama suçundan verilen beraat kararı olduğu anlaşılmakla, temyiz incelemesinin 2797 sayılı Yargıtay Kanunu’nun 14. maddesi uyarınca bu suça ilişkin temyiz davalarına bakmakla yetkili ve görevli olan Yargıtay 3. Ceza Dairesince yapılması gerekmektedir.
Bu itibarla, Yargıtay 8. Ceza Dairesinin görevsizlik kararı isabetli bulunduğundan, Yargıtay 3. Ceza Dairesinin görevsizlik kararının kaldırılmasına ve dosyanın anılan Daireye gönderilmesine karar verilmelidir.
SONUÇ:
Açıklanan nedenlerle,
1- Yargıtay 3. Ceza Dairesinin 11.12.2017 tarihli ve 1265-16292 sayılı görevsizlik kararının KALDIRILMASINA,
2- Dosyanın, temyiz incelemesi yapılması için Yargıtay 3. Ceza Dairesine GÖNDERİLMESİNE, 25.12.2019 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.