YARGITAY KARARI
DAİRE : Ceza Daireleri Başkanlar Kurulu
ESAS NO : 2018/64
KARAR NO : 2018/126
KARAR TARİHİ : 02.05.2018

Görevsizlik Kararı Veren
Yargıtay Daireleri : 12 ve 18. Ceza
Mahkemesi :Ağır Ceza
Günü : 19.03.2013
Sayısı : 364-146

Sanık … hakkında çocuğun cinsel istismarı, özel hayatın gizliliğini ihlal ve tehdit; sanık … hakkında özel hayatın gizliliğini ihlal suçlarından açılan kamu davasında yapılan yargılama sonucunda, Nazilli 1. Ağır Ceza Mahkemesince 19.03.2013 gün ve 364-146 sayı ile; sanık …’ın özel hayatın gizliliğini ihlal ve tehdit suçlarından beraatine, çocuğun cinsel istismarı suçu ile sanık …’ın özel hayatın gizliliğini ihlal suçlarından mahkûmiyet hükümlerinin açıklanmasının geri bırakılmasına, karar verilmiştir.
Hükümlerin mağdure vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine 6572 sayılı Kanunun 27. maddesi ile 2797 sayılı Yargıtay Kanununa eklenen geçici 14. madde uyarınca Yargıtay Birinci Başkanlık Kurulu tarafından kabul edilerek, 02.02.2015 tarihinde yürürlüğe giren 19.01.2015 gün ve 8 sayılı iş bölümü kararı nedeniyle, Yargıtay 14. Ceza Dairesince verilen ve Daire Başkanı tarafından imzalanan 06.04.2015 gün ve 645-5289 sayılı gönderme kararıyla dosyanın gönderildiği Yargıtay 21. Ceza Dairesince 03.03.2016 gün ve 10095-2045 sayı ile;
“Sanık … hakkında, özel hayatın gizliliğini ihlal, sanık … hakkında çocuğun basit cinsel istismarı, özel hayatın gizliliğinin ihlal ve tehdit suçlarından kamu davası açılmış, yapılan yargılama sonucunda; sanık …’ın özel hayatın gizliliğinin ihlal ve tehdit suçlarından beraatine, çocuğun basit cinsel istismarı suçundan mahkûmiyetine ve hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına, sanık …’ın özel hayatın gizliliğinin ihlal suçundan mahkûmiyetine ve hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına, karar verildiği; ayrıntısı Ceza Daireleri Başkanlar Kurulunun 14.05.2013 gün 20-26 sayılı ve bu konudaki benzer kararlarında belirtildiği üzere; CMK’nun 231. maddesi uyarınca hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına karar verilen suçların CMK’nun 231/12. maddesi uyarınca itiraza tabi olup temyizinin mümkün olmadığı, sadece sanık … hakkında özel hayatın gizliliği ve tehdit suçlarından verilen beraat kararlarının temyize tabi olduğu anlaşılmakla; iddianamedeki sevk ve tavsife, tavsifin ağırlığına temyizin kapsamına, Yargıtay Kanununun 14. maddesine göre temyiz inceleme görevi Yargıtay Yüksek 12. Ceza Dairesine ait olduğu”,
Dosyanın gönderildiği Yargıtay 12. Ceza Dairesince 13.09.2017 gün ve 3764-6233 sayı ile;
“…01.10.2009 tarihli iddianamede; suça sürüklenen çocuk …’ın 13 yaşındaki mağdur …’nın üzerindeki tişörtü ve pantolonu çıkarıp onu öptüğü ana ilişkin görüntülerin, suça sürüklenen çocuk … tarafından gizlice kaydedilip, suça sürüklenen çocuk … tarafından mağdurun ve her iki suça sürüklenen çocuk tarafından da diğer arkadaşlarının telefonlarına gönderildiğinin iddia edilmiş olması karşısında, iddianamedeki anlatımın içeriğinden TCK’nun 226. maddesinin 3 ve 5. fıkralarında tanımlanan müstehcenlik suçundan da dava açıldığı anlaşılmakla,
Mağdur vekili tarafından temyiz incelemesine konu edilen eylemlere ilişkin iddianamedeki sevk ve mahkeme kararındaki nitelendirmeye, 28.06.2014 tarihli ve 29044 sayılı Resmi Gazetede yayımlanarak yürürlüğe giren 6545 sayılı Kanunun 31. maddesi ile değişik Yargıtay Kanununun 14. maddesindeki; ‘Ceza dairelerinde: a) Daireler arasındaki iş bölümünün belirlenmesinde mahkeme kararındaki nitelendirme, mahkûmiyet dışındaki kararlarda ise iddianamede veya iddianame yerine geçen belgedeki nitelendirme esas alınır.’ hükmüne, çocukların cinsel istismarı suçundan suça sürüklenen çocuk … hakkında ve özel hayatın gizliliğini ihlal suçundan suça sürüklenen çocuk … hakkında hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına ilişkin kararlar verilmesi ve hükmün açıklanmasının geri bırakılması kararlarının itiraza tabi olması nedeniyle suça sürüklenen çocuk … hakkında özel hayatın gizliliğini ihlal ve tehdit suçlarından kurulan beraat hükümleri esas alınarak görevli dairenin belirlenecek olmasına, suça sürüklenen çocuk … hakkında beraat hükmü kurulan ve iddianamede özel hayatın gizliliğini ihlal suçunu oluşturduğu iddia edilen eylemlerin TCK’nun 226. maddesinin 3 ve 5. fıkralarındaki müstehcenlik suçunu da oluşturmasına, anılan madde ve fıkralardaki müstehcenlik suçunun cezasının temyiz incelemesine konu edilen tehdit suçunun cezasından daha ağır olmasına, Yargıtay Ceza Daireleri Başkanlar Kurulunun 05.02.2015 tarihli, 2015/9 esas, 2015/320 sayılı kararına ve 09.01.2015 olan tebliğname tarihine nazaran uygulanması gereken 24.01.2014 gün ve 2014/1 sayılı Yargıtay Büyük Genel Kurul kararı ile Yargıtay 14. Ceza Dairesi tarafından temyiz incelemesi yapılan müstehcenlik suçu ile ilgili görevli daireninin 19.01.2015 tarihli ve 2015/8 sayılı Yargıtay Birinci Başkanlık Kurulu kararı gereğince değiştirilerek müstehcenlik suçunun temyiz incelemesini yapma görevinin Yargıtay 18. Ceza Dairesine verilmiş olmasına göre, temyize konu hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına ilişkin kararların ve beraat hükümlerinin incelenmesi görevi Yargıtay 18. Ceza Dairesine ait bulunduğu”,
Dosyanın gönderildiği Yargıtay 18. Ceza Dairesince de 14.02.2018 gün ve 7832-1747 sayı ile;
“Temyizin kapsamına, iddianamedeki nitelendirmelere, Yargıtay Kanununun 14. maddesi ile tebliğname tarihine göre işin incelenmesi görevinin Yüksek Yargıtay 12. Ceza Dairesine ait olduğu”
Gerekçesiyle karşılıklı görevsizlik kararları verilmiştir.
Oluşan olumsuz görev uyuşmazlığının çözülmesi için Yargıtay Birinci Başkanlığına gönderilen dosya, Ceza Daireleri Başkanlar Kurulunca değerlendirilmiş ve açıklanan gerekçe ile karara bağlanmıştır.
TÜRK MİLLETİ ADINA
CEZA DAİRELERİ BAŞKANLAR KURULU KARARI
Yargıtay 12 ve 18. Ceza Daireleri arasında oluşan ve çözülmesi gereken uyuşmazlık; temyiz incelemesinin hangi Özel Dairece yapılması gerektiğinin belirlenmesine ilişkindir.
Sanık … hakkında çocuğun cinsel istismarı; sanık … hakkında özel hayatın gizliliğini ihlal suçlarından verilen mahkûmiyet hükümlerinin açıklanmasının geri bırakılmasına karar verilmiş ise de; mağdure vekilinin temyiz dilekçesinden, sanık … hakkında özel hayatın gizliliğini ihlal ve tehdit suçlarından kurulan beraat hükümleri ile sanıklar hakkında verilen hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına ilişkin kararlara da yönelik temyiz talebinde bulunduğu anlaşılmaktadır.
Yargıtay Ceza Daireleri Başkanlar Kurulunun istikrarlı kararlarıyla sürdürülen uygulamaya göre, çeşitli suçlara ilişkin açılan davalardan en ağırı saptanırken, hapis cezasının üst sınırı daha fazla olan suça ilişkin dava daha ağır olarak kabul edilmeli, üst sınırların eşit olması hâlinde bu kez alt sınırı daha fazla hapsi gerektiren suça ilişkin davanın daha ağır olduğu sonucuna varılmalıdır. Hapis cezası ile birlikte öngörülen adli para cezaları ise, her iki suça ilişkin hapis cezalarının alt ve üst sınırlarının eşit olması hâlinde dikkate alınmalıdır.
09.01.2015 olan tebliğname tarihi itibarıyla uygulanması gereken 2014/1 sayılı iş bölümünde, “Temyiz kanun yoluna tabi olmaması nedeniyle ilk bakışta reddedilecek temyiz talepleri görevli dairenin belirlenmesinde göz önünde bulundurulmaz…” düzenlemesine yer verilmemesi ile temyiz incelemesine konu suçlardan, tebliğname tarihindeki yaptırım miktarları nazara alınarak yapılan değerlendirmede, üç yıldan sekiz yıla kadar hapis cezasını gerektiren çocuğun cinsel istismarı suçunun müeyyidesi daha ağır olduğundan, temyiz incelemesinin 2797 sayılı Yargıtay Kanununun 14. maddesi uyarınca bu suça ilişkin temyiz davalarına bakmakla yetkili ve görevli olan Yargıtay 14. Ceza Dairesince yapılması gerekmektedir.
Yargıtay Ceza Daireleri Başkanlar Kurulunun 23.11.2006 gün ve 6-6 ile 03.03.2005 gün ve 1-1 sayılı kararlarında da vurgulandığı üzere, temyizen inceleme görevinin görevsizlik kararlarını veren Ceza Dairelerinden başka bir Ceza Dairesine ait olması durumunda dosyanın bu daireye gönderilmesi de mümkündür.
Bu itibarla, yargılama konusu suçla ilgili temyiz incelemesinin Yargıtay 14. Ceza Dairesince yapılması gerektiğinden dosyanın anılan Daireye gönderilmesine karar verilmelidir.
SONUÇ:
Açıklanan nedenlerle,
Dosyanın, temyiz incelemesi yapılması için Yargıtay 14. Ceza Dairesine GÖNDERİLMESİNE, 02.05.2018 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.