YARGITAY KARARI
DAİRE : Ceza Daireleri Başkanlar Kurulu
ESAS NO : 2017/173
KARAR NO : 2017/193
KARAR TARİHİ : 13.07.2017

2017/Bşk-173 2017/193 2012/214714

Görevsizlik Kararı Veren
Yargıtay Daireleri : 15 ve 2. Ceza
Mahkemesi :Asliye Ceza
Günü : 09.04.2012
Sayısı : 595-666

Sanıklar … ve … hakkında hizmet nedeniyle güveni kötüye kullanma, sanıklar … ve … hakkında ise hırsızlık ve mala zarar verme suçlarından açılan kamu davasında yapılan yargılama sonucunda aynı suçlardan mahkûmiyetlerine karar verilmiş,
Hükümlerin sanıklar tarafından temyiz edilmesi üzerine Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının 03.10.2013 tarihli tebliğnamesiyle dosyanın gönderildiği Yargıtay 15. Ceza Dairesince 14.10.2014 gün ve 29263-16314 sayı ile;
“6545 sayılı Kanun’un 31. maddesiyle, 04/02/1983 tarih ve 2797 sayılı Yargıtay Kanunu’nun 14. maddesinde yapılan değişikliğin, 28/06/2014 tarih ve 29044 sayılı Resmi Gazete’de yayımlanarak yürürlüğe girdiği dikkate alınarak ve söz konusu Kanun değişikliğine göre, ‘Ceza dairelerinde, daireler arasındaki işbölümünün belirlenmesinde; mahkeme kararındaki nitelendirme, mahkumiyet dışındaki kararlarda ise iddianamede veya iddianame yerine geçen belgedeki nitelendirme esas alınır, çeşitli suçlara ait davalarda, suçların en ağırını incelemeye yetkili olan daire görevlidir’ hükmüne yer verilmiştir.
Çeşitli suçlara ilişkin açılan davalardan en ağırı saptanırken, hapis cezasının üst sınırı daha fazla olan suça ilişkin dava daha ağır kabul edilmeli, üst sınırların eşit olması halinde bu kez alt sınırı daha fazla hapsi gerektiren suça ilişkin davanın daha ağır olduğu sonucuna varılmalıdır. Hapis cezası ile birlikte öngörülen adli para cezaları ise, her iki suça ilişkin hapis cezalarının alt ve üst sınırlarının eşit olması halinde dikkate alınmalıdır.
09/04/2012 tarihli kararda, sanıkların 5237 sayılı TCK’nın 142/1-a, 152/1-a, 155/2 maddeleri gereğince hırsızlık, mala zarar verme ve güveni kötüye kullanma suçlarından mahkûmiyetlerine karar verilmiş olmakla;
İncelenen dosya içeriğine göre; temyiz incelenmesine konu suçlardan nitelikli hırsızlık suçunun cezası, 5237 sayılı TCK’nın 6545 sayılı Kanunla değişik 142/1-a maddesinde üç yıldan yedi yıla kadar hapis; aynı Kanun’un 152/1-a maddesi uyarınca bir yıldan dört yıla kadar hapis cezası, güveni kötüye kullanma suçunun cezası ise aynı Kanun’un 155/2 maddesi uyarınca bir yıldan yedi yıla kadar hapis cezasından ibaret olduğu gözetildiğinde;
Mahkumiyet kararındaki nitelendirme ve Yargıtay Kanunu’nun Değişik 14. maddesi gereğince temyiz incelemesi Yüksek (2.) Ceza Dairesi’nin görevi dahilinde olduğu”
Yargıtay 2. Ceza Dairesince de 26.04.2017 gün ve 32549-4766 sayı ile;
“İddianamedeki sevk maddeleri ve nitelendirmeye, temyizin kapsamına, 2797 sayılı Yargıtay Kanunu’nun 14. maddesi ve Yargıtay Büyük Genel Kurulu’nun 24.01.2014 tarih ve 2014/1 sayılı iş bölümüne göre; sanığa yüklenen temyize konu TCK’nın 142/1-a, 155/2, 152/1-a maddesinde düzenlenen hırsızlık, güveni kötüye kullanma ve kamu malına zarar verme suçundan kurulan hükme yönelik temyiz incelenmesinin Yargıtay 15. Ceza Dairesinin görevine dahil olduğu”
Gerekçesiyle karşılıklı görevsizlik kararları verilmiştir.
Oluşan olumsuz görev uyuşmazlığının çözülmesi için Yargıtay Birinci Başkanlığına gönderilen dosya, Ceza Daireleri Başkanlar Kurulunca değerlendirilmiş ve açıklanan gerekçe ile karara bağlanmıştır.
TÜRK MİLLETİ ADINA
CEZA DAİRELERİ BAŞKANLAR KURULU KARARI
Yargıtay 15 ve 2. Ceza Daireleri arasında oluşan ve çözülmesi gereken uyuşmazlık; temyiz incelemesinin hangi Özel Dairece yapılması gerektiğinin belirlenmesine ilişkindir.
Yargıtay Kanununun Ceza Dairelerinin görevini düzenleyen 14/3. maddesinin a bendi; “Daireler arasındaki iş bölümünün belirlenmesinde dava açılan belgedeki nitelendirme esas alınır. Açıklama ile sevk maddelerinin uyumsuz olduğu durumlarda açıklamaya itibar edilir” şeklinde iken, 28.06.2014 gün ve 29044 sayılı Resmi Gazetede yayınlanarak yürürlüğe giren 6545 sayılı Kanunun 31. maddesiyle a bendi “Daireler arasındaki iş bölümünün belirlenmesinde mahkeme kararındaki nitelendirme, mahkûmiyet dışındaki kararlarda ise iddianame veya iddianame yerine geçen belgedeki nitelendirme esas alınır” şeklinde değiştirilmiş, b bendinde de “çeşitli suçlara ait davalarda suçların en ağırını incelemeye yetkili olan daire görevlidir” hükmüne yer verilmiştir.
Yargıtay Ceza Daireleri Başkanlar Kurulunun istikrarlı kararlarıyla sürdürülen uygulamaya göre, çeşitli suçlara ilişkin açılan davalardan en ağırı saptanırken, hapis cezasının üst sınırı daha fazla olan suça ilişkin dava daha ağır olarak kabul edilmeli, üst sınırların eşit olması halinde bu kez alt sınırı daha fazla hapsi gerektiren suça ilişkin davanın daha ağır olduğu sonucuna varılmalıdır. Hapis cezası ile birlikte öngörülen adlî para cezaları ise, her iki suça ilişkin hapis cezalarının alt ve üst sınırlarının eşit olması halinde dikkate alınmalıdır.
Sanıkların temyiz taleplerinin kapsamı karşısında ceza dairelerinin görevinin belirlenmesinde esas alınması gereken hükümler, hırsızlık, mala zarar verme ve hizmet nedeniyle güveni kötüye kullanma suçlarından verilen mahkûmiyet kararlarıdır.
Somut olayda tebliğname tarihinin 03.10.2013 olduğu göz önüne alındığında, temyiz incelemesine konu olan suçlardan tebliğname tarihi itibarıyla hizmet nedeniyle güveni kötüye kullanma suçunun cezası bir yıldan yedi yıla kadar hapis cezası, hırsızlık suçunun iki yıldan beş yıla kadar hapis cezası ve mala zarar verme suçunun cezası bir yıla kadar altı yıla kadar hapis cezasından ibaret olduğu göz önüne alındığında, hizmet nedeniyle güveni kötüye kullanma suçunun cezası daha ağır olduğundan, hükmü temyizen inceleme görevi bu suça bakmakla görevli olan Yargıtay 15. Ceza Dairesine aittir.
Bu itibarla, Yargıtay 2. Ceza Dairesinin görevsizlik kararı isabetli olduğundan, Yargıtay 15. Ceza Dairesinin görevsizlik kararının kaldırılmasına ve dosyanın anılan daireye gönderilmesine karar verilmelidir.
SONUÇ:
Açıklanan nedenlerle;
1- Yargıtay 15. Ceza Dairesinin 14.10.2014 gün ve 29263-16314 sayılı görevsizlik kararının KALDIRILMASINA,
2- Dosyanın, Yargıtay 15. Ceza Dairesine GÖNDERİLMESİNE, 13.07.2017 tarihinde yapılan müzakerede oybirliğiyle karar verildi.