YARGITAY KARARI
DAİRE : Ceza Daireleri Başkanlar Kurulu
ESAS NO : 2016/42
KARAR NO : 2016/42
KARAR TARİHİ : 19.04.2016
Yargıtay Daireleri : 6 ve 14. Ceza Daireleri
Mahkemesi :Ağır Ceza
Hukuki alacağın tahsili amacıyla kasten yaralama ve kişiyi hürriyetinden yoksun kılma suçlarından açılan ve eylemlerin yağma suçunu oluşturabileceği gerekçesiyle verilen görevsizlik kararı üzerine yapılan yargılaması sonucunda İskenderun Ağır Ceza Mahkemesince 16.07.2009 gün ve 301-338 sayı ile; sanıkların kişiyi hürriyetinden yoksun kılma suçundan mahkûmiyetlerine kasten yaralama suçundan açılan kamu davasının ise şikayetten vazgeçme nedeniyle düşmesine karar verilmiştir.
Hükmün sanıklar müdafii tarafından temyiz edilmesi üzerine dosyayı inceleyen Yargıtay 6. Ceza Dairesince 23.02.2015 gün ve 19842-37338 sayı ile;
“İddianamedeki nitelendirmeye, sevk ve uygulama maddelerine, temyizin kapsamına, tebliğname tarihine ve Yargıtay Kanununun 14. Maddesi ile Yargıtay Genel Kurulu kararına göre, işin incelemesi Yüksek 14. Ceza Dairesinin görevine girdiği”,
Dosyanın gönderildiği Yargıtay 14. Ceza Dairesince de 02.12.20015 gün ve 2974-11254 sayı ile;
“İddianame ve iddianame yerine geçen görevsizlik kararı içeriğine, sevke, temyizin kapsamına, Yargıtay Kanununun 14. maddesi ile Yargıtay Birinci Başkanlık Kurulunun 19.01.2015 gün ve 2015/8 sayılı Kararına göre temyiz incelemesini yapma görevinin Yargıtay 6. Ceza Dairesine ait bulunduğu” gerekçeleriyle karşılıklı görevsizlik kararları verilmiştir.
Oluşan olumsuz görev uyuşmazlığının çözülmesi için Yargıtay Birinci Başkanlığına gönderilen dosya, Ceza Daireleri Başkanlar Kurulu tarafından değerlendirilmiş ve açıklanan gerekçelerle karara bağlanmıştır.
TÜRK MİLLETİ ADINA
CEZA DAİRELERİ BAŞKANLAR KURULU KARARI
Yargıtay 6. ve 14. Ceza Daireleri arasında oluşan ve çözülmesi gereken uyuşmazlık, temyiz incelemesinin hangi Özel Dairece yapılması gerektiğinin belirlenmesine ilişkindir.
2797 sayılı Yargıtay Kanununun tebliğname tarihi itibariyle yürürlükte olan Ceza Dairelerinin görevini düzenleyen 6110 sayılı Kanunla değişik 14. maddesinin üçüncü fıkrasının (a) bendinde; “Daireler arasındaki iş bölümünün belirlenmesinde dava açılan belgedeki nitelendirme esas alınır. Açıklama ile sevk maddelerinin uyumsuz olduğu durumlarda açıklamaya itibar edilir,” (b) bendinde; “Çeşitli suçlara ait davalarda suçların en ağırını incelemeye yetkili olan daire görevlidir” hükmüne yer verilmiştir.
Yargıtay Ceza Daireleri Başkanlar Kurulu uygulamalarına göre çeşitli suçlara ilişkin açılan davalardan en ağırı saptanırken, hapis cezasının üst sınırı fazla olan suça ilişkin dava daha ağır olarak kabul edilmeli, üst sınırlarının eşit olması halinde bu kez alt sınırı daha fazla hapsi gerektiren suça ilişkin davanın daha ağır olduğu sonucuna varılmalıdır.
İncelenen dosya içeriğine göre;
Temyiz incelemesine konu olan suçlardan iddianame ve görevsizlik kararlarında anlatılarak sevk maddeleri gösterilen yağma suçunun yaptırımı, 5237 sayılı TCK’nun 149/1-c maddesinde on yıldan onbeş yıla kadar hapis, cebir tehdit veya hile kullanılarak gerçekleştirilen kişiyi hürriyetinden yoksun kılma suçunun cezası 109/2. maddesinde iki yıldan yedi yıla kadar hapis cezası olup, yağma suçunun müeyyidesi diğer suça göre daha ağır olduğundan hükmü temyizen inceleme görevi, 2797 sayılı Yargıtay Kanununun 6110 sayılı Kanunla değişik 14. maddesi uyarınca hazırlanan işbölümü kararı uyarınca yağma suçunu temyizen incelemekle görevli Yargıtay 6. Ceza Dairesine aittir.
Bu itibarla, Yargıtay 14. Ceza Dairesince verilen görevsizlik kararı isabetli olup, yargılama konusu olan suçla ilgili temyiz incelemesinin, yağma suçundan kurulan hükmü temyizen incelemekle görevli Yargıtay 6. Ceza Dairesi tarafından yapılması gerektiğinden, 6. Ceza Dairesi görevsizlik kararının kaldırılmasına ve dosyanın temyiz incelemesi yapılmak üzere anılan Daireye gönderilmesine karar verilmelidir.
SONUÇ:
Açıklanan nedenlerle;
1- Yargıtay 6. Ceza Dairesinin 23.02.2015 gün ve 19842-37338 sayılı görevsizlik kararının KALDIRILMASINA,
2- Dosyanın, Yargıtay 6. Ceza Dairesine GÖNDERİLMESİNE, 19.04.2016 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.