YARGITAY KARARI
DAİRE : 9. Hukuk Dairesi
ESAS NO : 2015/9145
KARAR NO : 2015/20232
KARAR TARİHİ : 03.06.2015
MAHKEMESİ : ………….. . İŞ MAHKEMESİ
DAVA : Davacı, kıdem tazminatı, ihbar tazminatı ile izin ücreti, fazla çalışma ücreti, ücret alacaklarının ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Yerel mahkemece, davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Hüküm süresi içinde taraflar avukatlarınca temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:
Y A R G I T A Y K A R A R I
A) Davacı Talebinin Özeti:
Davacı, iş sözleşmesinin işveren tarafından haksız olarak feshediğini ileri sürerek, kıdem ve ihbar tazminatı ile fazla çalışma ücreti, izin ücreti ve ücret alacaklarını talep etmiştir.
B) Davalı Cevabının Özeti:
Davalı vekili, davacının işverenin güvenini kötüye kullanması nedeniyle iş akdinin işveren tarafından haklı olarak feshedildiğini savunarak, davanın reddine karar verilmesini talep etmiştir.
C) Yerel Mahkeme Kararının Özeti ve Yargılama Süreci:
Mahkemece, toplanan kanıtlar ve bilirkişi raporuna dayanılarak, iş akdinin işveren tarafından haklı olarak feshedildiği gerekçesiyle, davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Karar davacı tarafından temyiz edilmiş ve Dairemizin kararı ile bozulmuştur. Bozma ilamında, fazla çalışma ücreti ve ücret alacaklarının reddine karar verilmesinin hatalı olduğu, aldırılan kök ve ek bilirkişi raporları bir değerlendirmeye tabi tutularak bahsi geçen alacakların hüküm altına alınması gerektiği belirtilmiştir.
Mahkemece bozmaya uyulmuş ve yapılan yargılama sonunda davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
D) Temyiz:
Kararı taraflar temyiz etmiştir.
E) Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının tüm, davacının ise aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2- Dosyanın incelenmesinde, bozmadan önce mahkemece iki rapor aldırılmıştır. 25/10/2011 tarihli ilk (kök) raporda fazla çalışma ücreti 12.880,88 TL, ikinci (ek) raporda ise 21.307,79 TL olarak hesaplanmıştır. Her iki raporda da davacının haftalık 9 saat fazla çalışma yaptığı kabul edilmiştir. Davacı vekili, ikinci rapordan sonra davasını ıslah ederek, dava dilekçesi ile 100 TL talep ettiği fazla çalışma ücretini 14.204 TL’sına yükseltmiştir.
Bozma ilamında, fazla çalışma ücreti ve ücret alacaklarının reddine karar verilmesinin hatalı olduğu, aldırılan kök ve ek bilirkişi raporları bir değerlendirmeye tabi tutularak bahsi geçen alacakların hüküm altına alınması gerektiği belirtilmiştir.
Bozmadan sonra yapılan yargılama sonunda, fazla çalışma ücretinden % 30 oranında hakkaniyet indirimi yapıldığı belirtilmiş ve 9.942,80 TL fazla çalışma ücreti hüküm altına alınmıştır.
Bozmadan sonra kurulan hükmün gerekçesinde, taleple bağlı kalındığı belirtilmiş, bozmadan önce aldırılan her iki rapora da atıf yapılmış ancak hangi raporun hükme esas alındığı belirtilmemiştir.
Mahkemece hüküm altına alınan fazla çalışma ücreti alacağının nasıl ve hangi yöntemle bulunduğu, hangi raporun hükme esas alındığı anlaşılamamıştır. Zira, bozmadan sonra kurulan hükmün gerekçesinde atıf yapılan ve bozmadan önce aldırılan bilirkişi raporlarında bulunan fazla çalışma ücreti miktarlarından % 30 oranında hakkaniyet indirimi yapıldığında, hüküm altına alınan fazla çalışma ücreti miktarı ile uyuşmayan miktarlar bulunmaktadır.
Mahkemece yapılması gereken, bozmadan önce aldırılan raporlardan hangisine itibar edildiğinin açık bir şekilde gerekçe de belirtilmesi, hüküm altına alınan fazla çalışma ücreti alacağının nasıl ve hangi yöntemle bulunduğunun denetime elverişli bir şekilde gerekçede açıklanmasıdır.
Mahkemece hüküm altına alınan fazla çalışma ücreti alacağının nasıl ve hangi yöntemle bulunduğu gerekçede açıklanmaksızın ve buna bağlı olarak Yargıtay denetimine imkan vermeyecek şekilde hüküm kurulması hatalı olup bozmayı gerektirmiştir.
F) Sonuç:
Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı sebepten dolayı BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 03/06/2015 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.