YARGITAY KARARI
DAİRE : 9. Hukuk Dairesi
ESAS NO : 2015/27072
KARAR NO : 2018/23022
KARAR TARİHİ : 12.12.2018

MAHKEMESİ :İŞ MAHKEMESİ

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi taraflar vekilleri tarafından istenilmekle, temyiz taleplerinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

YARGITAY KARARI

A)Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili mahkememize verdiği dava dilekçesi ile özetle; müvekkilinin davalı işverene ait işyerinde 02.02.2008 – 22.08.2014 tarihleri arasında Eksturuder (Boru Çekme Makinesi) operatörü olarak çalıştığını, 1.095,00 TL net maaş aldığını, hafta içi ve Cumartesi günü 6 gün boyunca 08:00 – 20:00 saatleri arasında, 20:00 – 08:00 olmak üzere vardiyalı olarak çalıştığını, fazla çalışmaların normal çalışma ücreti üzerinden ödeme yapıldığını, yemek ve servis uygulamasının bulunduğunu, 2013 yılı Şubat ayına kadar müvekkilinin fazla çalışmaların ödenmediğini, azla mesailerin bordrolara yansıtılmadığını, sigorta primlerinin eksik yatırıldığını, mesai hesaplamalarının kanunda belirtildiği şekliyle yapılmadığını, hafta içi mesailerin %50 hafta sonu mesailerin %100 olarak hesaplanması gerekirken normal çalışma süresi gibi hesaplama yapıldığını, işyerinde bazı kısım şefleri tarafından fazla mesaiye kalma hususunda baskı yapıldığını, davalı işveren tarafından çalışanlara kaldırabileceklerinden çok fazla iş yüklemek suretiyle birden fazla makinede aynı anda çalışmalarının beklendiğini, her gün farklı makinede çalıştırılarak aynı performans beklendiğini, performansı göstermeyenlere iş akdinin feshedileceğine dair baskı yapıldığını, davalı işveren tarafından hiçbir gerekçe gösterilmeksizin iş yoğunluğu bahanesiyle izin kullanımının engellendiğini, ikramiye ödemelerinin de yapılmadığını, davalı işveren tarafından müvekkili ile diğer çalışanların maaşlarının 3 aydır zamanında ödenmediğini, geciken ücretlerin ne zaman alacaklarını sormaları üzerine İnsan Kaynakları Müdürü …’nın tehdit, hakaret ve aşağılamalarda bulunduğunu, müvekkilinin davalı işyeri yetkililerine hak ve hukuka aykırı bu ve buna benzer tutamlarının düzeltilmesi hususunda defalarca sözlü ihtarda bulunmuş olmasına rağmen ihtarların dikkate alınmadığını, bu nedenlerle müvekkilinin iş akdini 4857 Sayılı İş Kanunu’nun 5. Ve 24. Maddesi gereğince haklı sebeple tek taraflı ve önelsiz olarak 22.08.2014 tarihinde haklı nedenle feshetmek zorunda kaldığını, fesih bildiriminin davalı işverene Noter ihtarnamesi ile bildirildiğini, davalı işverene çekilen ihtarnameye rağmen haklı alacaklarını tahsil edemediğini iddia ederek kıdem tazminatından 2.000,00 TL, yıllık izin ücret alacağından 250,00 TL, fazla mesai ücret alacağından 1.250,00 TL’nin davalı işverenden tahsilini talep ve dava etmiştir.
B)Davalı Cevabının Özeti:
Davalı vekili mahkememize verdiği cevap dilekçesinde özetle; ne kadar ücret aldığını ve ne kadar süre ile çalıştığını bildiğini beyan ve iddia eden davacının davaya konu alacak talebinde bulunurken basit bir hesapla alacağının ne kadar olduğunu hesaplayabilecek durumda olduğunu, dolayısıyla kısmi dava açılamayacağını, bu sebeple davanın usulden reddi gerektiğini, müvekkil şirketin bazı hizmetleri dışarıdan bir bütün olarak anahtar teslim mantığı ile alma yoluna gittiğini, davacının da bu mantıkla …Gıd. Taah. San. Tic. Ltd. Şti. tarafından 07.02.2008 tarihinde istihdam edildiğini, 01.11.2009 tarihinde müvekkili şirkete işe başladığını, 25.08.2014 tarihi itibariyle, davacının üst üste 3 gün işe mazeretsiz gelmemesi nedeniyle müvekkili şirket tarafından haklı sebeple ve derhal feshedildiğini, davacının kıdem ve ihbar tazminatına hak kazanamadığını, davacının iddialarını kabul etmediklerini, … tarafından davacıya hakaret, tehdit ve sair benzer iddiaların gerçeklikten uzak olduğunu, kabul etmediklerini, … tarafından hakaret ve tehdit edilmediğini, aksine davacı ile diğer beraber hareket ettiği 7 işçi tarafından haksız yere işi durdurmak, topluca işi terk etmek yönünde tehditlerde bulunulduğunu, davacının maaşının net 1.095,00 TL olduğunu, ödemelerin banka hesabına yapıldığını, müvekkili işyerinde kabul görmüş çalışma saatlerinin haftanın 6 günü gündüz vardiyasında saat 08:00 – 16:00 arası, gece vardiyasında 20:00 – 04:00 arası olduğunu, müvekkili işyerinde 1 saat yemek molası ve ayrıca yarım saat çay molası bulunduğunu, davacının fazla çalışması varsa, fazla mesailere ilişkin tüm ödemelerin davacı işçiye yapıldığını, davacının tüm yıllık izinlerini kullandığını, kullanmadığı 10 gün bakiye yıllık izni kalmış ise de, bu 10 gün bakiye yıllık iznin ücretinin davacının hesabına ödendiğini, davacıya yapılan tüm maaş, asgari geçim indirimi, prim, fazla mesai, hafta tatili ve genel tatil ve başkaca ödemelerin kalem kalem bordroda gösterildiğini savunarak davanın reddini talep etmiştir.
C)Yerel Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece davanın kısmen kabulüne karar verildi.
D)Temyiz:
Kararı davacı ve davalı vekilleri temyiz etmiştir.
E)Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillerle kararın dayandığı kanunî gerektirici sebeplere göre, tarafların aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Mahkemece davacının fazla çalışma ücreti ıslaha karşı zamanaşımı defi dikkate alınarak resen hesaplanıp 367,52 TL olarak hüküm altına alınmış ise de dava dosyasında davalının cevap dilekçesinde zamanaşımı definde bulunmadığı gibi ıslaha karşı da zamanaşımı definde bulunmadığı anlaşılmıştır.
Mahkemece zamanaşımı defi olmadığı halde zamanaşımı defi varmış gibi resen hesaplama yapılıp noksan fazla mesai ücretine hükmedilmesi hatalıdır.
Mahkemece yapılacak iş dosyada mevcut bilirkişi raporu fazla mesai açısından değerlendirilerek, makul oranda bir takdiri indirim yapılarak fazla çalışma ücretini hüküm altına almaktır.
3) Hüküm altına alınan miktarların net mi yoksa brüt mü olduğunun hükümde gösterilmemesi infazda tereddüde yol açacağından HMK’nın 297/2. maddesine aykırıdır.
F)Sonuç:
Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı sebeplerden dolayı BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine 12.12.2018 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.