YARGITAY KARARI
DAİRE : 8. Ceza Dairesi
ESAS NO : 2022/4028
KARAR NO : 2023/4818
KARAR TARİHİ : 14.06.2023
MAHKEMESİ :Ceza Dairesi
SAYISI : 2021/609 E., 2021/2064 K.
SUÇ : İftira
HÜKÜM : Mahkumiyet hükmüne yönelik istinaf başvurusunun kabulü ile sanığın beraatine dair karar
İlk Derece Mahkemesince verilen hükme yönelik istinaf incelemesi üzerine Bölge Adliye Mahkemesi tarafından verilen kararın; 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu’nun (5271 sayılı Kanun) 286 ncı maddesinin birinci fıkrası uyarınca temyiz edilebilir olduğu, 260 ıncı maddesinin birinci fıkrası gereği temyiz edenin hükmü temyize hak ve yetkisinin bulunduğu, 291 inci maddesinin birinci fıkrası gereği temyiz isteminin süresinde olduğu, 294 üncü maddesinin birinci fıkrası gereği temyiz dilekçesinde temyiz sebeplerine yer verildiği, 298 inci maddesinin birinci fıkrası gereği temyiz isteminin reddini gerektirir bir durumun bulunmadığı yapılan ön inceleme neticesinde tespit edilmekle, gereği düşünüldü:
I. HUKUKÎ SÜREÇ
1. Isparta Cumhuriyet Başsavcılığının 16.01.2020 tarihli iddianamesi ile sanık hakkında iftira suçundan kamu davası açılmıştır.
2. Isparta 2. Asliye Ceza Mahkemesinin 24.02.2020 tarihli kararı ile sanığın iftira suçundan 1 yıl 3 ay hapis cezası ile mahkumiyetine karar verilmiştir.
3. İlgili kararın sanık müdafii tarafından istinaf edilmesi üzerine Antalya Bölge Adliye Mahkemesi 3. Ceza Dairesinin, 21.10.2021 tarihli kararı ile sanık hakkında İlk Derece Mahkemesince kurulan mahkumiyet hükmüne yönelik sanık müdafinin istinaf başvurusunun 5271 sayılı Kanun’un 280 inci maddesinin ikinci fıkrası uyarınca kabulü ile fiilinin anayasal şikayet hakkı kapsamında kaldığı ve sanığın iftira kastının bulunmadığı gerekçesiyle sanığın beraatine karar verilmiştir.
II. TEMYİZ SEBEPLERİ
Katılanın temyiz sebebi; sübuta, sanığın savunmasının Segbis ile alındığına, duruşmada okunması gereken belgelerin okunmadığına ilişkindir.
III. OLAY VE OLGULAR
Dava konusu olay, sanığın, hiçbir delile dayandırılmadan katılan hakkında işlemediğini bildiği halde soruşturma ve kovuşturma başlatılmasını sağlamak amacıyla hukuka aykırı fiil isnat ettiği, yapılan soruşturmada … hakkındaki iddialar için herhangi bir delil bulunmadığı gerekçesi ile kovuşturmaya yer olmadığına dair karar verildiği, bu şekilde sanığın iftira suçunu işlediği iddiasına ilişkindir.
IV. GEREKÇE
1. 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun (5237 sayılı Kanun) 267 nci maddesinde düzenlenen iftira suçunun oluşabilmesi için; yetkili makamlara ihbar veya şikayette bulunarak işlemediğini bildiği halde, hakkında soruşturma ve kovuşturma başlatılmasını ya da idari bir yaptırım uygulanmasını sağlamak için bir kimseye hukuka aykırı bir fiil isnat edilmesi gerekmektedir. Sanığın iddialarının kesin bir şekilde aksinin ispatlanamadığı, sanığın iddiaların bir takım somut vakalara dayandığı ve sanığın iddiasını ispatlayamamasının iftira suçuna sübut vermeyeceği anlaşılmakla; sanığın aşamalardaki savunmalarına, yapılan duruşmaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, yargılama sonuçlarına uygun şekilde oluşan inanç ve takdirine, incelenen dava dosyası içeriğine göre, Bölge Adliye Mahkemesince sanığın eyleminin suç işlemediğini bildiği kimselere suç atma niteliğinde olmayıp, 2709 sayılı Türkiye Cumhuriyeti Anayasası’nın 74 üncü maddesinde düzenlenen şikayet ve dilekçe hakkı kapsamında kaldığı ve sanığın iftira kastı ile hareket etmediği yönündeki değerlendirmesinde bir isabetsizlik bulunmadığından katılanın temyiz sebeplerinin reddine karar verilmesi gerektiği anlaşılmıştır.
2. Sanık hakkında kurulan hükme ilişkin gerekçeli kararın hüküm kısmında, sanık hakkında sehven iki kez beraat hükmü kurulması hukuka aykırı görülmüş ise de; bu hususun 5271 sayılı Kanun’un 303 üncü maddesinin birinci fıkrasının (f) bendi uyarınca düzeltilmesi mümkün görülmüştür.
V. KARAR
Gerekçe bölümünün 2 numaralı bendinde açıklanan nedenle katılanın temyiz istemi yerinde görüldüğünden Antalya Bölge Adliye Mahkemesi 3. Ceza Dairesinin 21.10.2021 tarihli kararının 5271 sayılı Kanun’un 302 nci maddesinin ikinci fıkrası gereği BOZULMASINA, bu husus yeniden yargılamayı gerektirmediğinden aynı Kanun’un 303 üncü maddesinin birinci fıkrasının (f) bendi gereği gerekçeli kararın hüküm kısmında yer alan ”CMK’nun 280/2 maddesi gereğince Isparta 2. Asliye Ceza Mahkemesinin 24/02/2020 gün ve 2020/93 esas, 2020/253 karar sayılı kararı ile sanık hakkında İftira suçundan verilen mahkumiyet hükmünün kaldırılmasına, 1.Sanık hakkında İftira suçundan TCK’nun 267/1.maddesi gereğince dava açılmış ise de; yüklenen fiilin kanunda suç olarak tanımlanmamış olması nedeniyle CMK’nun 223/2-(a) maddesi gereğince BERAATİNE, 2.Sanık kendisini vekille temsil ettirdiğinden yürürlükte bulunan AAÜT’nin 2,14.maddeleri gereğince ilk derece mahkemesindeki yargılama nedeniyle 3.400 TL maktu vekalet ücreti ile istinaf yargılaması nedeniyle 4.080 TL maktu vekalet ücretinin hazineden alınarak sanığa verilmesine,
3.Gerek ilk derece mahkemesi gerekse istinaf yargılaması sırasında yapılan yargılama giderlerinin takdiren hazine üzerinde bırakılmasına,
Dair; Katılan …, Sanık … ile sanık müdafiileri Av. … ve Av….’nün yüzüne karşı, İddia makamında C.Savcısı … (…)’in huzuru ile mütalaaya uygun,
CMK’nun 286/1,291/1-2 maddesi gereğince ; iş bu kararın yüze karşı karar verilenler için tefhim tarihinden itibaren ,yokluklarında karar verilenler yönünden ise tebliğ tarihinden itibaren 15 gün içerisinde Dairemize verilecek bir dilekçe veya zabıt katibine bulunulacak beyanın tutanağa geçirilip Hakime havale ettirilmesi suretiyle Yargıtay Temyiz yasa yolu açık olarak,süresinde Temyiz edilmediği taktirde ise hükmün kesinleşeceğine dair oybirliğiyle verilen karar açıkça okunup, usulen anlatıldı. 21/10/2021” ilişkin bölümün çıkartılması suretiyle; Tebliğnameye kısmen uygun olarak, oy birliğiyle TEMYİZ İSTEMİNİN ESASTAN REDDİ İLE HÜKMÜN DÜZELTİLEREK ONANMASINA,
Dava dosyasının, 5271 sayılı Kanun’un 304 üncü maddesinin birinci fıkrası uyarınca Isparta 2. Asliye Ceza Mahkemesine, Yargıtay ilâmının bir örneğinin ise Antalya Bölge Adliye Mahkemesi 3. Ceza Dairesine gönderilmek üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına TEVDİİNE, 14.06.2023 tarihinde karar verildi.