YARGITAY KARARI
DAİRE : 7. Hukuk Dairesi
ESAS NO : 2014/21853
KARAR NO : 2015/23290
KARAR TARİHİ : 25.11.2015
Mahkemesi :İş Mahkemesi
Dava Türü : Alacak
Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen hükmün, Yargıtay’ca incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dosya incelendi, gereği görüşüldü:
Davacı, 15.05.1989 tarihinde …’nda işe başladığını ve emekli olduğu 15.07.2012 tarihine kadar çalıştığını, 2007 yılından itibaren fazla mesai ücretlerinin ödenmediğini, ayrıca genel tatil ve hafta tatili alacaklarının da bulunduğunu ileri sürerek, fazla çalışma ücreti, hafta tatili ücreti ve ulusal bayram genel tatil ücreti alacaklarının tahsilini istemiştir.
Davalı, davanın görevli Mahkemede açılmadığını ve idari yargı mercileri görevli olduğundan görevsizlik kararı verilmesi gerektiğini, ayrıca alacakların zamanaşımına uğradığını savunarak davanın reddini istemiştir.
Mahkemece, toplanan kanıtlar ve bilirkişi raporuna dayanılarak, davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Görev konusu kamu düzenine ilişkin olup mahkemece kendiliğinden dikkate alınmalıdır.
5521 sayılı İş Mahkemeleri Kanunu’nun 1. maddesi uyarınca İş Kanununa göre işçi sayılan kimselerle işveren veya işveren vekilleri arasında iş akdinden veya iş Kanununa dayanan her türlü hak iddialarından doğan hukuk uyuşmazlıklarının çözüm yeri iş mahkemeleridir.
Dosyadaki bilgi ve belgelere göre davacı davalıya ait iş yerinde 15.05.1989-15.07.2012 tarihleri arasında çalışmıştır.
Çalışma süresi itibariyle davacı … ve Birlik Personel Yönetmeliği hükümlerine tabi olup, İş Kanunu kapsamı dışındadır. Zira 01/06/2004 tarihinde Resmi Gazetede yayımlarak yürürlüğe giren 5174 sayılı Kanunun geçici 12. maddesinde “Bu Kanunun yürürlüğe girdiği tarihte Oda, Borsa, Birlik ve bunların kurduğu teşekküllerde istihdam edilmekte olanların, mevcut statülerine göre istihdam edilmelerine devam olunur” hükmü bulunmakta olup, bu düzenleme karşısında davacının işçi olarak çalıştığının kabulü mümkün değildir.
Açıklanan nedenlerle, uyuşmazlığın çözüm yeri adli yargı değil idari yargı yeri olup, Mahkemece davanın yargı yolunun caiz olmaması nedeni ile 6100 sayılı HMK.’nun 114/b ve 115. maddeleri uyarınca dava şartı yokluğundan reddine karar verilmesi gerekirken uyuşmazlığın esası hakkında karar verilmesi hatalı olup bozma nedenidir.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı nedenle BOZULMASINA, bozma nedenine göre davalının diğer temyiz itirazlarının incelenmesine yer olmadığına, peşin alınan temyiz harcının istek halinde davalıya iadesine, 25/11/2015 gününde oybirliğiyle karar verildi.