YARGITAY KARARI
DAİRE : 4. Ceza Dairesi
ESAS NO : 2021/9134
KARAR NO : 2023/16475
KARAR TARİHİ : 27.03.2023

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Kötü muamele

Sanık hakkında kurulan hükmün; karar tarihi itibarıyla 6723 sayılı Kanun’un 33 üncü maddesiyle değişik 5320 sayılı Kanun’un 8 inci maddesi gereği yürürlükte bulunan 1412 sayılı Ceza Muhakemeleri Usulü Kanun’unun (1412 sayılı Kanun) 305 inci maddesi gereği temyiz edilebilir olduğu, karar tarihinde yürürlükte bulunan 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanun’unun (5271 sayılı Kanun) 260 ıncı maddesinin birinci fıkrası gereği temyiz edenin hükmü temyize hak ve yetkisinin bulunduğu, 1412 sayılı Kanun’un 310 uncu maddesi gereği temyiz isteğinin süresinde olduğu, aynı Kanun’un 317 nci maddesi gereği temyiz isteğinin reddini gerektirir bir durumun bulunmadığı yapılan ön inceleme neticesinde tespit edilmekle, gereği düşünüldü:
I. HUKUKÎ SÜREÇ
Yukarıda tarih ve sayısı belirtilen incelemeye konu … Asliye Ceza Mahkemesinin kararı ile sanık hakkında kötü muamele suçundan 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun (5237 sayılı Kanun) 232 nci maddesinin birinci fıkrası ve adı geçen Kanun’un 62 ve 50 nci maddeleri uyarınca 1.000,00 TL adli para cezası ile cezalandırılmasına karar verilmiştir.
II. TEMYİZ SEBEPLERİ
Sanığın temyiz isteği, eşi olan mağdur ile aralarında geçimsizlik olduğuna ve atılı suçu kabul etmediğine, vesaire ilişkindir.
III. OLAY VE OLGULAR
Sanık ile mağdurun 38 yıllık resmi nikahlı olarak evli oldukları, mağdurun annesinin evine gitmek istediği, sanığın buna rıza göstermediği, mağdurun buna rağmen annesinin evine gittiği, buna sinirlenen sanığın evin giriş kapısının kilidini değiştirdiği, mağdurun suç tarihinde saat 18:30 sıralarında eve geldiği, kapı kilidinin değiştiğini anladığı, kapıyı defalarca çalmasına rağmen sanığın kapıyı açmadığı ve durumu kolluk görevlilerine bildirmesi üzerine eve girebildiği, bu suretle sanığın kötü muamele suçunu işlediğinden bahisle açılan davada Yerel Mahkemece sanığın mahkumiyetine karar verilmiştir.
IV. GEREKÇE
1. 5237 sayılı Kanun’un 232 nci maddesinde düzenlenen kötü muamele suçunun oluşması için mağdura yönelik fiillerin süreklilik arz etmesi ve kanunda düzenlenen fiillerden farklılaşması gerektiği, her türlü kötü muamelenin bu suçun oluşmasını olanaklı kılmayacağı, yarı aç veya susuz bırakma, uyku uyutmamak, zor koşullarda çalışmaya mecbur bırakmak gibi eylemlerin bu suça örnek olabileceği, gözönüne alınmalıdır. Mağdurun resmi nikahlı eşi olan sanık ile aralarında çıkan tartışma neticesinde evi terk edip babasının evine gittiği, olay tarihinde eve dönmek istediğinde sanığın kapının kilidini değiştirerek eşi olan mağduru eve almaması biçiminde gerçekleşen somut olayda, sanığın savunmasında mağduru eğer giderse bir daha eve almayacağını söyleyerek uyardığını buna rağmen mağdurun evden ayrıldığını söylemesi karşısında, mağdurun sosyal ve ekonomik durumu araştırılıp, mağdurun on beş gün kaldığını beyan ettiği annesine ait evin, sanık ile müşterek konutlarına yakın olup olmadığı ve başka yerde barınma imkanı olup olmadığı tespit edildikten sonra sanığın hukuki durumunun tartışılması gerektiğinin gözetilmemesi hukuka aykırı görülmüştür.
2. Kabule göre de, 17.10.2019 gün ve 7188 sayılı Kanun’un 24 üncü maddesiyle değişik 5271 sayılı Kanun’un 251 inci maddesinde Basit Yargılama Usulü düzenlenmiş olup, bu düzenlemenin uygulanmasıyla ilgili olarak, 5271 sayılı Kanun’a 7188 sayılı Kanun’la eklenen geçici 5 inci maddenin birinci fıkrasının (d) bendinde yer alan “hükme bağlanmış” ibaresinin, Anayasa Mahkemesinin 14.01.2021 tarihli ve 2020/81 Esas, 2021/4 Karar sayılı kararıyla “basit yargılama usulü” yönünden Anayasa’nın 38 inci maddesine aykırı görülerek iptaline karar verilmesi karşısında, temyiz incelemesi yapılan ve 5271 sayılı Kanun’un 251 inci maddesinin birinci fıkrası kapsamına giren suç yönünden; Anayasa’nın 38 inci maddesi ile 5237 sayılı Kanun’un 7 ve 5271 sayılı Kanun’un 251 vd. maddeleri gereğince yeniden değerlendirilmesinde zorunluluk bulunduğu belirlendiğinden karar bu yönüyle hukuka aykırı görülmüştür.
V. KARAR
Gerekçe bölümünde açıklanan nedenlerle Yerel Mahkemenin kararına yönelik sanığın temyiz isteği yerinde görüldüğünden hükmün, 1412 sayılı Kanun’un 321 inci maddesi gereği, Tebliğname’ye uygun olarak, oy birliğiyle BOZULMASINA,
Dava dosyasının, Mahkemesine gönderilmek üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına TEVDİİNE,
27.03.2023. tarihinde karar verildi.