YARGITAY KARARI
DAİRE : 4. Ceza Dairesi
ESAS NO : 2021/16381
KARAR NO : 2023/23543
KARAR TARİHİ : 01.11.2023

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SAYISI : 2015/825 E., 2016/207 K.
SUÇ : Hakaret
HÜKÜMLER : Ceza verilmesine yer olmadığı
TEBLİĞNAME GÖRÜŞÜ : Bozma

Sanıklar hakkında kurulan hükümlerin; karar tarihi itibarıyla 6723 sayılı Kanun’un 33 üncü maddesiyle değişik 5320 sayılı Kanun’un 8 inci maddesi gereği yürürlükte bulunan 1412 sayılı Ceza Muhakemeleri Usulü Kanunu’nun (1412 sayılı Kanun) 305 inci maddesi gereği temyiz edilebilir oldukları, karar tarihinde yürürlükte bulunan 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu’nun (5271 sayılı Kanun) 260 ıncı maddesinin birinci fıkrası gereği temyiz edenin hükümleri temyize hak ve yetkisinin bulunduğu, 1412 sayılı Kanun’un 310 uncu maddesi gereği temyiz isteğinin süresinde olduğu, aynı Kanun’un 317 nci maddesi gereği temyiz isteğinin reddini gerektirir bir durumun bulunmadığı yapılan ön inceleme neticesinde tespit edilmekle, gereği düşünüldü:
I. HUKUKÎ SÜREÇ
Yukarıda tarih ve sayısı belirtilen incelemeye konu Yerel Mahkemenin kararı ile sanıklar … ve … hakkında hakaret suçundan, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun (5237sayılı Kanun) 125 inci maddesinin birinci ve dördüncü fıkraları ile 129 uncu maddesinin üçüncü fıkrası uyarınca ceza verilmesine yer olmadığı kararı verilmiştir.
II. TEMYİZ SEBEPLERİ
Katılan sanık …’in temyiz istemi, tanıkların beyanlarından atılı suçu işlemediğinin sabit olduğu, bu nedenle hakkında beraat, karşı sanık … hakkında da mahkûmiyet kararı verilmesi gerektiğine vesaire ilişkindir.
III. OLAY VE OLGULAR
Tarafların parkta karşılaşmaları üzerine sanık …’in katılan …’e hitaben “At hırsızı” diyerek, sanık …’nin de katılan …’ye hitaben “Sizin gibi pislikleri temizleyeceğim.” diyerek hakaret ettikleri iddiasıyla açılan davada, Yerel Mahkemece hakaret eylemlerinin karşılıklı işlendiği kabul edilerek sanıklar hakkında ceza verilmesine yer olmadığı kararı verilmiştir.
IV. GEREKÇE
Katılan sanığın temyiz sebepleri ile sair yönlerden incelenmede başkaca nedenler yerinde görülmemiştir. Ancak;
1. Sanıkların suçlamayı kabul etmemeleri, tanık N. D.’nin sanık …’nin hakaret etmediğini beyan ederek karşı taraf sanık …’nin hakaret eylemini doğrulamasına karşın diğer görgüye dayalı bilgisi olan tanıklar S. C., D. E. ve N. A.’nın da her iki sanığın da hakaret etmediğini beyan etmeleri karşısında; sanık … yönünden atılı suçu işlediğini doğrulayan tek tanık N. D.’nin beyanına itibar edilip edilmediği açıklanıp tartışılmadan ve sanık …’nin atılı suçu işlediğine dair delil bulunmadığı da gözetilmeden, eksik inceleme ve yetersiz gerekçeyle hakaret eylemlerinin karşılıklı olarak işlendiği kabul edilerek sanıklar hakkında yazılı şekilde hükümler kurulması,
2. Kabule göre de;
a. Sanıklar hakkında karşılıklı hakaret nedeniyle ceza vermekten vazgeçilmesi halinde, temel cezaya hükmetmeden doğrudan 5237 sayılı Kanun’un 129 uncu maddesinin üçüncü fıkrası uyarınca ceza verilmesine yer olmadığına karar verilmesi gerektiğinin gözetilmemesi,
b. Sanıklar hakkında kurulan hükümlerde dayanak kanun maddesi olan 5271 sayılı Kanun’un 223 üncü maddesinin dördüncü fıkrasının (c) bendinin yazılmaması,
Nedenleriyle karar hukuka aykırı bulunmuştur.
V. KARAR
Gerekçe bölümünde açıklanan nedenlerle Yerel Mahkemece verilen karara yönelik katılan sanık …’in temyiz istemi yerinde görüldüğünden, HÜKÜMLERİN, 1412 sayılı Kanun’un 321 inci maddesi gereği, Tebliğname’ye uygun olarak, oy birliğiyle BOZULMASINA,
Dava dosyasının, Mahkemesine gönderilmek üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına TEVDİİNE,
01.11.2023 tarihinde karar verildi.