YARGITAY KARARI
DAİRE : 4. Ceza Dairesi
ESAS NO : 2021/13142
KARAR NO : 2023/21844
KARAR TARİHİ : 02.10.2023

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SAYISI : 2014/988 E., 2016/144 K.
SUÇ : Hakaret
HÜKÜM : Ceza vermekten vazgeçilmesine
TEBLİĞNAME GÖRÜŞÜ : Düzeltilerek onama

Sanık hakkında kurulan hükmün; karar tarihi itibarıyla 6723 sayılı Kanun’un 33 üncü maddesiyle değişik 5320 sayılı Kanun’un 8 inci maddesi gereği yürürlükte bulunan 1412 sayılı Ceza Muhakemeleri Usulü Kanunu’nun (1412 sayılı Kanun) 305 inci maddesi gereği temyiz edilebilir olduğu, karar tarihinde yürürlükte bulunan 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu’nun (5271 sayılı Kanun) 260 ıncı maddesinin birinci fıkrası gereği temyiz edenin temyize hak ve yetkisinin bulunduğu, 1412 sayılı Kanun’un 310 uncu maddesi gereği temyiz isteğinin süresinde olduğu, aynı Kanun’un 317 nci maddesi gereği temyiz isteğinin reddini gerektirir bir durumun bulunmadığı yapılan ön inceleme neticesinde tespit edilmekle, gereği düşünüldü:
I. HUKUKÎ SÜREÇ
İzmir 13. Asliye Ceza Mahkemesinin kararı ile sanık hakkında hakaret suçundan, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun (5237 sayılı Kanun) 129 uncu maddesinin üçüncü fıkrası uyarınca ceza vermekten vazgeçilmesine karar verilmiştir.
II. TEMYİZ SEBEPLERİ
Katılan vekilinin temyiz isteği hakaretin karşılıklı olmadığı, sanığın eyleminin sabit olduğu ve resen tespit edilecek nedenlerle hükmün bozulması talebine ilişkindir.

III. OLAY VE OLGULAR
Kepçe kiralayarak yol üzerinde çalışma yapan katılan ile sanığın su borularının kırılması nedeniyle karşılıklı olarak hakaret ettikleri kabul edilerek ceza verilmesine yer olmadığına karar verilmiştir.
IV.GEREKÇE
1. Sanık savunması, katılanın anlatımı, tanığın hakaretin karşılıklı olduğuna dair anlatımları ile tüm dosya kapsamı birlikte değerlendirildiğinde ceza verilmesine yer olmadığı yönündeki Mahkemenin takdir ve gerekçesinde hukuka aykırılık görülmemiştir.
2. Sanık hakkında kurulan hükümde hakaret suçunun karşılıklı işlendiğinin kabul edilmesi karşısında, Yargıtay tarafından düzeltilmesi mümkün görülen, 5271 sayılı Kanun’un 223 üncü maddesinin dördüncü fıkrasının (c) bendi gereğince ceza verilmesine yer olmadığına karar verilmesi gerekirken “ceza vermekten vazgeçilmesi” şeklinde karar verilmesi ve hüküm kısmında uygulama maddesinin yazılmaması dışında bir hukuka aykırılık görülmemiştir.
V. KARAR
Gerekçe bölümünde açıklanan nedenlerle Yerel Mahkemenin kararına yönelik katılan vekilinin temyiz isteği yerinde görüldüğünden HÜKMÜN, 1412 sayılı Kanun’un 321 inci maddesi gereği BOZULMASINA, bu husus yeniden yargılamayı gerektirmediğinden aynı Kanun’un 322 nci maddesi gereği hükümden “TCK 129/3 maddesi uyarınca sanığa ceza vermekten vazgeçilmesine” ibaresi çıkartılıp yerine “5237 sayılı Kanun’un 129 uncu maddesinin üçüncü fıkrası ve 5271 sayılı Kanun’un 223 üncü maddesinin dördüncü fıkrasının (c) bendi gereğince ceza verilmesine yer olmadığına” ibaresinin eklenmesi suretiyle HÜKMÜN, Tebliğname’ye uygun olarak, oy birliğiyle DÜZELTİLEREK ONANMASINA,
Dava dosyasının, Mahkemesine gönderilmek üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına TEVDİİNE,
02.10.2023 tarihinde karar verildi.