Yargıtay Kararı 4. Ceza Dairesi 2020/34913 E. 2022/17539 K. 21.09.2022 T.

YARGITAY KARARI
DAİRE : 4. Ceza Dairesi
ESAS NO : 2020/34913
KARAR NO : 2022/17539
KARAR TARİHİ : 21.09.2022

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇLAR : Kasten yaralama, hakaret
HÜKÜMLER : Hükmün açıklanmasının geri bırakılması, ceza verilmesine yer olmadığı

KARAR

Yerel Mahkemece verilen hükümler temyiz edilmekle, başvurunun süresi ve kararın niteliği ile suç tarihine göre, katılan … vekilinin temyiz talebinin, sanık … … hakkında verilen ceza verilmesine yer olmadığı kararına yönelik olduğu belirlenerek; dosya görüşüldü:
1- Sanık … hakkında, katılan … …’a yönelik yaralama suçundan kurulan hükmün temyizinde;
Sanık hakkında verilen hükmün açıklanmasının geri bırakılması kararının niteliğine göre, karara karşı yalnızca itiraz yolu açık ve dolayısıyla yapılan başvurunun bu doğrultuda değerlendirilmesinin gerekli bulunduğu,
Anlaşıldığından, katılan … … vekilinin temyiz davası isteği hakkında KARAR VERMEYE YER OLMADIĞINA,
2- Sanık … hakkında katılan … …’a yönelik hakaret suçundan kurulan ceza verilmesine yer olmadığı kararı ile sanık … hakkında katılan …’ya yönelik hakaret suçundan kurulan ceza verilmesine yer olmadığına ilişkin hükümlerin temyizine gelince;
Temyiz isteğinin reddi nedenleri bulunmadığından işin esasına geçildi.
Sanıklara atılı suça ilişkin yasa maddesinde öngörülen cezalarının üst sınırı uyarınca, 5237 sayılı TCK’nın 66/1-e. ve 67/2. maddelerine göre, suçun tabi bulunduğu 8 yıllık olağan dava zamanaşımının gerçekleştiği anlaşıldığından katılanlar … ve … vekillerinin temyiz nedenleri bu nedenle yerinde görülmekle, 5320 sayılı Kanun’un 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK’nın 321. maddesi uyarınca, tebliğnamaye aykırı olarak, başkaca yönleri incelenmeksizin hükümlerin BOZULMASINA, ancak, yeniden yargılama yapılmasını gerektirmeyen bu hususta CMUK’nın 322. maddesinin verdiği yetkiye dayanılarak karar verilmesi mümkün olduğundan sanıklar hakkında açılan kamu davalarının gerçekleşen asli dava zamanaşımı nedeniyle, 5237 sayılı TCK’nın 66/1-e. ve CMK’nın 223/8. maddeleri gözetilerek DÜŞMESİNE, 21/09/2022 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.