YARGITAY KARARI
DAİRE : 22. Hukuk Dairesi
ESAS NO : 2017/22452
KARAR NO : 2019/13956
KARAR TARİHİ : 25.06.2019

MAHKEMESİ :İş Mahkemesi
DAVA TÜRÜ : ALACAK

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz talebinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi … tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili, davacının davalı işyerinde 1997 tarihinde çalışmaya başladığını, 2009 tarihinden itibaren cenaze aracı şoförü olarak görev yaptığını, sendika üyesi olduğunu, çalıştığı dönemde Yasa ve toplu iş sözleşmeleri gereği hafta tatili olarak kabul edilen pazar günlerinin hepsinde çalıştığını, bir aylık çalışma döneminde bazen dört, bazen beş pazar çalıştığı halde her ay bir veya iki pazar çalışması üzerinden hafta tatili ücretinin ödendiğini, milli bayram ve diğer genel tatil günlerinde de çalıştığını, toplu iş sözleşmesi gereği çalışma günlerine 1 saat eklenmesi ile cumartesi çalışmasının kaldırıldığını, haftalık çalışma süresinin 44 saat olduğunu, 2429 sayılı Yasa gereği cumartesi çalışılması halinde normal ücretinin 3 katı tutarında ücretin ödenmesi gerektiğini, cumartesi çalışmasının genel tatil ücreti alacağı kapsamında talep edildiğini ileri sürerek, toplu iş sözleşmesi gereği ödenmeyen genel tatil ve hafta tatili ücret alacaklarının davalıdan tahsiline karar verilmesini talep etmiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalı Belediye vekili;davacının tüm özlük haklarının işyerinde uygulanan toplu iş sözleşmesi hükümleri ile düzenlendiğini, imzalı puantaj kayıtları, fazla çalışma olurlarında, çalışma ve nöbet çizelgelerinde davacının çalışmalarının açıkça gösterildiğini, bu çalışmalara göre fazla çalışma, hafta tatili ve genel tatil çalışmalarının ücret bordrolarına yansıtılarak davacının banka hesabına ödendiğini, davacının toplu iş sözleşmelerindeki cumartesi çalışmasına yönelik yorumunun sözleşme hükmüne tamamen aykırı, yanıltıcı ve maksatlı bir yorum olduğunu, 2429 sayılı Yasanın 2/d maddesine atıfta bulunan toplu iş sözleşmesi hükmünden, tüm cumartesi çalışmalarının genel tatil çalışması sayılacağı ve dolayısıyla cumartesi çalışmaları karşılığı genel tatil ücreti ödeneceği yönünde bir sonuç çıkarılmasının imkanı bulunmadığını, bu düzenlemeye göre 2429 sayılı Yasada sayılan genel tatillerden birisinin son gününün cuma gününe denk gelmesi ve işçinin bu günde çalışması halinde toplu iş sözleşmesi düzenlemesine göre normal ücretin 3 katı tutarında (2+1) ücret ödenmesi gerekeceğini, davacının tüm çalışmalarının toplu iş sözleşmesi hükümlerine göre ücret bordrosunda yansıtılarak ödeme yapılmış olduğunu, davacının ihtirazi kayıt olmadan aldığı aylara ait daha fazla genel tatil çalışması iddiası ile talepte bulunamayacağını, ayrıca işyeri uygulamasında cumartesi çalışması olması halinde zaten normal ücretin %100 fazlası karşılığı fazla mesai ücreti ödendiğini, dolayısıyla cumartesi çalışması karşılığı fazla mesai olarak ödenen %100 zamlı ücretin zaten normal ücretin 3 katı (2+1) anlamına geldiğini, davacının görev yaptığı cenaze işlerinin mahiyeti itibariyle devamlılık arz eden iş olduğundan davacı açısından 2429 sayılı Yasanın 2/d maddesi ve dolayısıyla ilgili toplu iş sözleşmesi hükmünün uygulanma imkanının bulunmadığını savunmuştur.
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, yapılan yargılama sonucunda yazılı gerekçeyle davanın kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz:
Karar, davalı Belediye vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Gerekçe:
Taraflar arasındaki davacının hafta tatili ve ulusal bayram ve genel tatil ücreti alacağı olup olmadığı khususunda uyuşmazlık mevcuttur.
2429 sayılı Ulusal Bayram ve Genel Tatiller Hakkında Kanunun 2/d-2 maddesinde; “Bu Kanunda belirtilen ulusal bayram ve genel tatil günleri; Cuma günü akşamı sona erdiğinde müteakip cumartesi gününün tamamı tatil yapılır.” düzenlemesi bulunmaktadır.
Dosyaya davacı tarafça Genel-İş Sendikası ile davalı Belediye arasında bağıtlanan 01.03.2009-28.02.2011, 01.03.2011-28.02.2014, 01.03.2014-28.02.2016 dönemlerine ilişkin toplu iş sözleşmelerinin ilgili maddeleri sunulmuştur.
01.03.2009-28.02.2011 ve 01.03.2011-28.02.2014 dönemlerine ilişkin toplu iş sözleşmelerinin 28. maddesinde haftalık çalışma süresinin 44 saat olduğu belirtilmiştir.
Her üç toplu iş sözleşmesinin 29. maddesinde vardiya usulü çalışmaya dair düzenlemeler bulunmakta olup 2 veya 3 vardiya halinde çalışan Müdürlüklerde hafta tatilinin, haftanın herhangi bir gününde 6. iş gününü takip eden 7. günde kullandırılacağı, izin kullandırılmaz ise 55. madde hükümlerinin uygulanacağı ifade edilmiştir.
01.03.2009-28.02.2011 dönemi toplu iş sözleşmesinin 55. maddesinde, 01.03.2011-28.02.2014 dönemi toplu iş sözleşmesinin 57. maddesinde, 01.03.2014-28.02.2016 dönemi toplu iş sözleşmesinin 56. maddesinde ise işçilerin hafta tatilinin Pazar günü olduğu, 28. maddede öngörülen düzenleme sonunda Cumartesi günleri çalışma yapılmaması halinde işçilerin idari izinli sayılacağı, işçilerin hafta tatilinde çalışması halinde normal ücretin 4 (1+3) katı uygulanmak koşuluyla çalışma yaptırılabileceği düzenlemesi bulunmaktadır.
01.03.2009-28.02.2011 dönemi toplu iş sözleşmesinin 56. maddesinde, 01.03.2011-28.02.2014 dönemi toplu iş sözleşmesinin 58. maddesinde, 01.03.2014-28.02.2016 dönemi toplu iş sözleşmesinin 57. maddesinde ise, 2429 sayılı Kanunun 2/d maddesinin 2. paragrafı nedeniyle cumartesi günü tatili ile bu sözleşmenin imzalanmasından sonra genel tatil yapılacak günlerde çalışılması halinde normal ücretin 3 katı (1+2) ödeme yapılacağı belirtilmiştir.
Somut uyuşmazlıkta; 06.10.2015 tarihli bilirkişi kök raporunda, 2429 sayılı Kanun ile Toplu İş Sözleşmesi hükümleri birlikte değerlendirildiğinde, salt davacının cumartesi çalışması halinde davacının çalışmasının genel tatil içinde değerlendirilemeyeceğinin anlaşıldığı, ancak Yargıtayca onanarak kesinleşen Adana 1. İş Mahkemesinin 2011/563 esas ve 2013/586 sayılı kararında mahkeme tarafından davacının talebi gibi cumartesi çalışmalarının TİS hükümleri ve protokol kapsamında genel tatil günü olarak kabul edilerek karar verildiği belirtilerek, davacının cumartesi çalışmalarının değerlendirilmesinin yapılacağı ifade edilmiştir. Ne var ki, söz konusu mahkeme kararına ilişkin olarak yapılan temyiz incelemesi sonucunda Yargıtay (Kapatılan) 7. Hukuk Dairesi’nin 16/04/2014 tarih ve 2013/26621-2014/8403 sayılı kararıyla; davalı vekilinin sunduğu temyiz dilekçesinde mahkeme kararının hangi sebeplerle bozulması gerektiğine dair temyiz nedeni bildirilmemiş olması, gerekçeli temyiz dilekçesi sunulan dosyalarda da temyiz nedenleriyle bağlı kalınarak temyiz incelemesi yapılıyor olması ve mahkeme kararında kamu düzenini ilgilendiren, re’sen bozma nedeni yapılmasını gerektirecek bir hata bulunmadığının anlaşılmasına göre, davalı vekilinin bozma isteğinin reddiyle hükmün onanmasına karar verildiği belirtilmiş olup, bu kararın emsal karar niteliğinde değerlendirilemeyeceği açıktır.
Yukarıdaki düzenlemeler ile taraf iddia ve savunmaları ve dosya kapsamı birlikte değerlendirildiğinde; cumartesi gününün akdi tatil olduğu anlaşıldığından, 2429 sayılı Kanun kapsamında düşünülemez ve genel tatil olarak kabul edilemez. Bu nedenle, davacı tarafın cumartesi gününe ilişkin genel tatil ücreti talebinin reddi gerekirken kabulü hatalıdır.
Diğer yandan, cenaze aracı şoförü olan davacı işçinin dosya kapsamına ve işin niteliğine göre vardiyalı çalışan bir personel olduğu anlaşılmaktadır. Toplu iş sözleşmelerinde vardiya usulü çalışmaya ilişkin düzenlemeleri içeren 29. maddesindeki düzenlemeye göre; hafta tatilinin haftanın herhangi bir gününde 6. iş gününü takip eden 7. günde kullandırılacağının belirtilmiştir. 06.10.2015 tarihli kök bilirkişi raporunda 2009-2014 yılı ayrıntılı puantaj kayıtları ve ödeme listesine göre davacının çalıştığı hafta tatiline ilişkin ücretinin toplu iş sözleşmesi gereği 4(1+3) katı olacak şekilde hafta tatili mesai ücreti olarak ödendiği ve bordroda gösterildiğinin tespit edilmesine karşın, toplu iş sözleşmesi hükümlerine göre hafta tatilinin pazar günü olduğu, pazar çalışmalarının ise 4(1+3) katı yevmiye olacak şekilde ödenmesi gerektiği gerekçesiyle hesaplama yapılmış ise de, vardiyalı çalışan personel olan davacı hafta tatili iznini haftanın herhangi bir gününde kullandığı anlaşılmakla, hafta tatili talebi de yerinde değildir.
Mahkemece bu maddi ve hukuki olgular nazara alınarak cumartesi gününe ilişkin genel tatil ücreti ile hafta tatili ücreti taleplerinin reddine karar verilmesi gerekirken, hatalı değerlendirmeye dayalı olarak yazılı şekilde karar verilmesi usul ve yasaya aykırı olup, bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ:Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı sebeplerle BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 25.06.2019 gününde oybirliğiyle karar verildi.