YARGITAY KARARI
DAİRE : 22. Hukuk Dairesi
ESAS NO : 2016/9001
KARAR NO : 2019/10022
KARAR TARİHİ : 08.05.2019

MAHKEMESİ :İş Mahkemesi
DAVA TÜRÜ : ALACAK

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi taraflar vekillerince istenilmekle, temyiz taleplerinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi … tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili, müvekkilinin davalı Bakanlığın işçisi olarak 01/07/1987 – 15/07/2014 tarihleri arasında toplu iş sözleşmesi kapsamında çalıştığını, emeklilik nedeniyle iş sözleşmesinin sona erdiğini, ilk yıllık iznini 2013 yılı Aralık ayında kullandığını, bakiye 496 gün yıllık izin hakkı bulunduğu belirtilerek, yıllık izinlerinin eksik kullandırıldığını belirterek 10.000,00 TL yıllık ücretli izin alacağının faizi ile birlikte davalıdan tahsiline karar verilmesini talep etmiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalı vekili, davacının 1987-1995 tarihleri arasında boğa bakıcılığı işinde, hayvan ıslahında çalıştığını, yapılan işin niteliği itibariyle İş Kanunu kapsamında bulunmadığını belirterek davanın reddine karar verilmesini talep etmiştir.
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan deliller ve bilirkişi raporuna dayanılarak davanın kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz:
Kararı taraflar vekilleri temyiz etmiştir.
Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, tarafların aşağıdaki bentlerin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2- Davacının yıllık izin ücretinin hesabı noktasında taraflar arasında uyuşmazlık bulunmaktadır.
Hükme esas alınan bilirkişi raporunda davacının 01.07.1987 – 15.07.2014 arasında toplam 27 yıl 14 günlük hizmet süresi için toplu iş sözleşmesi maddesine göre hak ettiği yıllık izin süresinden, davacının 11.02.2014 tarihine kadar 185 gün izin kullandırıldığı ve 11.02.2014-15.07.2014 tarihleri arasında da 129 gün izin kullandırıldığı kabul edilerek bakiye süre için izin ücreti hesaplanmıştır. Ancak raporda kullanılan izin günlerinin hangi günler olduğu ayrı ayrı belirtilmediği gibi, işveren tarafından davacıya hitaben yazılan dilekçeye dikkat edildiğinde davacının 08.10.1988- 10.02.2014 yılları arasında 496 gün izin hakkı olduğunun kabul edildiği, buna göre bu dönem için yapılan hesaplamaya göre, raporda 185 gün izin kullandırıldığının aksine (740 gün-496) 244 gün izin kullandırıldığı anlaşılmıştır.
Buna göre kullanılan izinlerin tek tek belirlenmesi ve davalının sunduğu dilekçe de dikkate alınarak yıllık izin ücretinin denetime elverişli olacak şekilde yeniden belirlenmesi gerekmektedir.
3-Diğer yandan, davacı 04.07.2014 tarihli ihtarname ile yıllık izin ücretinin 15 gün içinde ödenmesini talep etmiştir. Mahkemece, bu ihtarın davalıya tebliğ tarihi tespit edildikten sonra, temerrüt tarihinden itibaren faiz yürütülmelidir. Yazılı şekilde, dava dilekçesindeki miktar açısından dava, ıslah ile artırılan miktara ise ıslah tarihinden faiz yürütülmesi hatalıdır.
SONUÇ:Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı sebeplerden BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 08.05.2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.