YARGITAY KARARI
DAİRE : 22. Hukuk Dairesi
ESAS NO : 2014/645
KARAR NO : 2014/2901
KARAR TARİHİ : 18.02.2014
MAHKEMESİ : Ankara 9. İş Mahkemesi
TARİHİ : 31/10/2013
NUMARASI : 2013/1004-2013/1033
Hüküm süresi içinde davalı avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi Karakülah tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:
Y A R G I T A Y K A R A R I
Davacı vekili, müvekkili işçinin hak kazandığı işçilik alacaklarının ödenmediğini beyanla vardiya zammı, fazla çalışma, ulusal bayram ve genel tatil ücreti alacaklarının hüküm altına alınmasını talep etmiştir.
Davalı vekili, öncelikle zamanaşımı def’ini ileri sürerek, davacının taleplerinde haksız olduğunu beyanla davanın reddini savunmuştur.
Mahkemece, toplanan deliller ve bilirkişi raporuna dayanılarak, davanın kısmen kabulüne yönelik verilen karar Yargıtay 9. Hukuk Dairesi’nin 10.07.2013 tarih ve 2012/34971 esas, 2013/20999 karar sayılı kararıyla, davacının çalışma düzeninin bir hafta yedi gün çalışma, takip eden hafta dinlenme şeklinde olduğu, çalışılan hafta içinde beş gün günlük onbeş saat çalışmasında birbuçuk saat ara dinlenme süresinin mahsubunun yerinde olduğu, ancak hafta sonu günlerinde yirmidört saatlik çalışmalarda işçinin uyku ve diğer kişisel ihtiyaçları için ayıracağı zaman düşüldükten sonra fiili çalışma süresinin ondört saat kabul edilmesi gerektiği, bu halde çalışılan haftalarda hafta sonu günleri için ondört saatten günlük azami iş süresi olan onbir saatin düşülerek üçer saatlik fazla çalışma hesabı yapılması gerektiği, neticeten anılan çalışma düzeninde davacının çalıştığı hafta için toplam fazla çalışma süresinin onsekizbuçuk saat olup ayda iki hafta çalışılmakla bu sürenin aylık otuzyedi saat olduğu, hükme esas alınan bilirkişi raporunda ise anılan sürenin altmışyedi saat olarak hesaplanmasının hatalı olduğu gerekçesiyle bozulmuştur. Mahkemece, bozmaya uyma kararı verilmesiyle yapılan yargılamada alınan ek bilirkişi raporu doğrultusunda davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Karar davalı vekilince temyiz edilmiştir.
1-Dosyadaki yazılara toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Taraflar arasında, davacı işçinin hak kazandığı fazla çalışma ücreti alacağının hesaplanması noktasında uyuşmazlık vardır.
Somut olayda, uyulmasına karar verilen bozma ilamında açıkça davacının çalışma düzeninde çalışılan haftalar bakımından fazla çalışma süresinin haftalık onsekizbuçuk saat ([2,5×5] + [3×2] = 18,5), ayda iki hafta çalışıldığından ( 18,5 x2 =) aylık otuzyedi saat olarak hesaplanması gerektiği belirtilmiştir. Bozma sonrası yapılan yargılamada düzenlenen ve hükme esas alınan ek bilirkişi raporu değerlendirme kısmında, bozma kapsamında hesaplama yapılacağı belirtilmiş olmasına rağmen, hesap bölümünde bu kez aylık kırküç saat üzerinden ( [18,5×2] + [3 x2 ]= 43) fazla çalışma ücreti hesabı yapılmıştır. Hal böyleyken, mahkemece bozmaya uyulmasına karar verilmiş olmasına rağmen, ek bilirkişi raporuna itibar edilerek bozma gereğinin yerine getirilmemiş olması hatalıdır.
Diğer taraftan, bozma öncesi yapılan yargılamada alınan bilirkişi raporunda, fazla çalışma ücreti tahakkuku bulunan aylar, fazla çalışma ücreti hesabından dışlanmasına rağmen, bozma sonrası alınan ek bilirkişi raporunda, kök raporda hesaptan dışlanmış bir çok ay için hesap yapılarak toplam rakamın bulunmuş olması da bir diğer hatalı yöndür.
Yazılı şekilde, bozma kararı gereğinin yerine getirilmemesi ve hatalı değerlendirmeyle sonuca gidilmesi bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebeplerden BOZULMASINA, 18.02.2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.