YARGITAY KARARI
DAİRE : 22. Hukuk Dairesi
ESAS NO : 2014/12055
KARAR NO : 2014/23210
KARAR TARİHİ : 09.09.2014

MAHKEMESİ : İstanbul Anadolu 4. İş Mahkemesi
TARİHİ : 25/02/2014
NUMARASI : 2013/536-2014/53

Hüküm süresi içinde davalı avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı İsteminin Özeti:
Davacı, davalıya ait iş yerinde 01.03.1999-11.02.2010 tarihleri arasında çalıştığını, işyerinde fazla çalışma yaptığını, hafta tatilleri ile ulusal bayram genel tatil günlerinde çalışmaya devam ettiğini ileri sürerek, fazla çalışma hafta tatili ve ulusal bayram genel tatil ücret alacaklarının tahsilini istemiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalı, davacının müvekkiline ait iş yerinde mağaza müdürü olarak ve üst düzey yönetici konumunda çalıştığını, çalışma saatlerini kendisi belirlediğinden fazla çalışma ücret alacağı talep edemeyeceğini savunarak, davanın reddini talep etmiştir.
Bozma ilamı:
Mahkemece, yapılan ilk yargılama sonucunda fazla çalışma ücret alacağı isteminin reddi yönünde hüküm kurulmuştur. Kararın süresi içerisinde davacı vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine yapılan inceleme sonucunda, Yargıtay 22 . Hukuk Dairesinin 07.05.2013 tarihli ve 2012/16392 esas, 2013/10020 karar sayılı ilamı ile “…Davalıya ait işyerinde mağaza müdürü olanarak çalışan davacının fazla çalışma yaptığı davacı ve davalı tanık beyanları ile ispatlanmıştır. Ayrıca davacı tanıkları, davacının çalışma saatlerinin işveren tarafından belirlendiğini beyan etmişlerdir. Davacının çalıştığı sektörde, özellikle marketler zinciri şeklinde işletilen işyerlerinde çok kademeli yöneticilik sistemi uygulanmaktadır. Bu tür işyerlerinde davacı konumundaki mağaza müdürleri, bölge müdürlerine bağlı olarak çalışmakta ve onların denetimine tabi tutulmaktadır. Taraflar arasındaki iş sözleşmesinde, işverenin talebi halinde davacının fazla çalışma yapacağı ve aylık ücretin içerisine fazla çalışma ücretinin dahil olduğu belirtilmiş olup , bu düzenleme ile de davacının iş yerinde çalışma saatlerini kendisinin belirlemediği sabittir. Saptanan bu durum karşısında ve yukarıda açıklanan maddi ve hukuki olgular göz önünde tutulduğunda, yıllık iki yüz yetmiş saati aşan fazla çalışma süresi yönünden fazla çalışma ücret alacağı talebinin kabulü gerekirken reddine karar verilmesi isabetsizdir. … ” gerekçesi ile hüküm bozulmuştur.
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece bozma ilamına uyulmasına karar verilmiş ve bozma ilamı sonrasında yapılan yargılama sonucunda, fazla çalışma ve ulusal bayram genel tatil günleri ücret alacakları talepleri yönünden davanın kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz:
Karar süresi içerisinde davalı vekili tarafından temyiz edilmiştir
Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Davacı işçinin fazla çalışma yapıp yapmadığı hususu taraflar arasında uyuşmazlık konusudur.
Fazla çalışma yaptığını iddia eden işçi bu iddiasını ispatla yükümlüdür. Fazla çalışmanın ispatı konusunda işyeri kayıtları, özellikle işyerine giriş çıkışı gösteren belgeler, işyeri iç yazışmaları, delil niteliğindedir. Ancak, fazla çalışmanın bu tür yazılı belgelerle ispatlanamaması durumunda tarafların dinletmiş oldukları tanık beyanları ile sonuca gidilmesi gerekir. Bunun dışında herkesçe bilinen genel bazı vakıalar da bu noktada göz önüne alınabilir. İşçinin fiilen yaptığı işin niteliği ve yoğunluğuna göre de fazla çalışma olup olmadığı araştırılmalıdır.
Somut uyuşmazlıkta; davacı tanıklarının beyanı ile işçinin 07.00-19.00 ve 12.00-22.00 saatleri arasında gerçekleşen iki vardiya sistemi ile çalıştırıldığı anlaşılmaktadır. Hükme esas alınan, bilirkişi raporunda davacının günlük oniki saatlik vardiyalarda birbuçuk saat ara dinlenme ile çalıştığı ve günde onbuçuk saat mesai yaptığı kabul edilerek hesaplama yapılmıştır.
Davacının 07.00-19.00 saatleri arasında gerçekleşen vardiyalarında birbuçuk saat ara dinlenme ile günde onbuçuk saat çalıştığı sabit ise de 12.00-22.00 saatleri arasında gerçekleşen vardiyalarında bir saat ara dinlenme ile günde Dokuz saat mesai yaptığı görülmektedir. Bu durumda 12.00-22.00 saatleri arasında gerçekleşen vardiyalarda çalıştığı haftalar yönünden,dokuz saatlik fazla çalışma süresi üzerinden hesaplama yapılması gerekirken, tüm çalışma dönemi boyunca haftada onsekiz saat fazla çalışma yaptığı kabul edilerek sonuca ulaşılması isabetsizdir.
Sonuç:
Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı sebepten dolayı BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine 09.09.2014 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.