YARGITAY KARARI
DAİRE : 22. Hukuk Dairesi
ESAS NO : 2013/9814
KARAR NO : 2014/10615
KARAR TARİHİ : 30.04.2014

MAHKEMESİ : İnegöl 1. Asliye Hukuk Mahkemesi
TARİHİ : 26/12/2012
NUMARASI : 2011/192-2012/670

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili, davalı işyerinde satış sorumlusu olarak asgari ücretle çalıştığını, fazla çalışma ücretleri ile ücretlerinin ödenmemesi nedeniyle iş sözleşmesini haklı sebeple feshettiğini, iddia ederek kıdem tazminatı, ücret, fazla çalışma ücreti ile ulusal bayram ve genel tatil çalışma ücreti, hafta tatili ücreti alacaklarının faiziyle birlikte davalıdan tahsiline karar verilmesini istemiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalı vekili, davacı iddiasının doğru olmadığını, davacının müvekkili şirkette hiç çalışmadığını, çalışmasının kabul edilse dahil müvekkili şirketin çalışma saatlerinin haftanın beş günü sabah 09:00 – 18: 00 saatleri arasında olduğunu, genel tatil ve dini bayramlarda çalışmanın söz konusu olmadığını savunarak davanın reddine karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan kanıtlar ve bilirkişi raporuna dayanılarak, davacı işçinin iş sözleşmesini haklı sebeple feshettiği, diğer taleplerine ilişkin alacakları da olduğu gerekçesiyle davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz:
Kararı davalı vekili temyiz etmiştir.
Gerekçe:
1- Dosyadaki yazılara, toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre davalı vekilinin aşağıdaki bentlerin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2- Davacı işçinin fazla çalışma yapıp yapmadığı ve yapmışsa miktarı konusunda taraflar arasında uyuşmazlık bulunmaktadır.
Fazla çalışma yaptığını iddia eden işçi bu iddiasını ispatla yükümlüdür. Ücret bordrolarına ilişkin kurallar burada da geçerlidir. İşçinin imzasını taşıyan bordro sahteliği ispat edilinceye kadar kesin delil niteliğindedir. Bir başka anlatımla bordronun sahteliği ileri sürülüp kanıtlanmadıkça imzalı bordroda görünen fazla çalışma alacağının ödendiği kabul edilmelidir.
Fazla çalışmanın ispatı konusunda işyeri kayıtları, özellikle işyerine giriş çıkışı gösteren belgeler, işyeri iç yazışmaları delil niteliğindedir. Ancak, fazla çalışmanın yazılı belgelerle kanıtlanamaması durumunda tanık beyanları ile sonuca gidilmesi gerekir. Bunun dışında herkesçe bilinen genel bazı vakıalar da bu noktada göz önüne alınabilir. İşçinin fiilen yaptığı işin niteliği ve yoğunluğuna göre de fazla çalışma olup olmadığı araştırılmalıdır.
İmzalı ücret bordrolarında fazla çalışma ücreti ödendiği anlaşılıyorsa, işçi tarafından gerçekte daha fazla çalışma yaptığının ileri sürülmesi mümkün değildir. Ancak, işçinin fazla çalışma alacağının daha fazla olduğu yönündeki ihtirazı kaydının bulunması halinde, bordroda görünenden daha fazla çalışmanın ispatı her türlü delille yapılabilir. Bordroların imzalı ve ihtirazı kayıtsız olması durumunda, işçinin bordroda belirtilenden daha fazla çalışmayı yazılı belge ile kanıtlaması gerekir.
İşçiye bordro imzalatılmadığı halde, fazla çalışma ücreti tahakkuklarını da içeren her ay değişik miktarlarda ücret ödemelerinin banka kanalıyla yapılması durumunda, ihtirazı kayıt ileri sürülmemesi, ödenenin üzerinde fazla çalışma yapıldığının yazılı delille ispatlanması gerektiği sonucunu doğurmaktadır.
Somut olayda; davacı tanığı Kenan Özbay’ın beyanına göre davacının fazla çalışma süresi ve ücreti hesaplanmıştır. Bununla birlikte bu tanığın ancak çalıştığı süreyle sınırlı olarak davacının çalışma şekli ile ilgili bilgi sahibi olabileceği göz ardı edilmiştir. Davacı tanığının davalı işyerinde hangi aralıklarla çalıştığı ise kendi açtığı davadan anlaşılmaktadır. Mahkemece eksik inceleme ile hüküm kurulması isabetsizdir.
3-Diğer taraftan, bilirkişi raporunda davacının ayda iki hafta tatilinde çalıştığı kabul edilmesine rağmen tüm hafta tatilleri için hesaplama yapılarak hafta tatili ücretinin belirlenmesi ve bu şekilde hükme çelişkili raporun esas alınması da yerinde değildir.
Sonuç:
Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebeplerden BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine 30.04.2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.