YARGITAY KARARI
DAİRE : 22. Hukuk Dairesi
ESAS NO : 2013/26614
KARAR NO : 2014/35382
KARAR TARİHİ : 11.12.2014
MAHKEMESİ : Karşıyaka 4. İş Mahkemesi
TARİHİ : 21/06/2013
NUMARASI : 2012/717-2013/203
Hüküm süresi içinde davalı avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:
Y A R G I T A Y K A R A R I
Davacı vekili, davacının davalı nezdinde Ç.-K. C.sinema salonlarında sinema makinisti olarak 15.10.2003 tarihinde çalışmaya başladığını, 03.07.2012 tarihinde iş sözleşmesinin sona erdiğini, asgari ücret ve satış primi ile çalıştığını, tüm genel tatil ve ulusal bayram günleri çalıştığını, fazla çalışma ve genel tatil çalışmalarına ilişkin ücretin davalıdan tahsilini talep etmiştir.
Davalı vekili, davacının haftalık 45 saatin üzerinde çalışmasının söz konusu olmadığını ve fazla çalışma ücreti alacağı bulunmadığını, davacıya çalışılan genel tatil ve ulusal bayram günleri için ücretinin 1 kat fazlası ile ödendiğini savunarak davanın reddini talep etmiştir.
Mahkemece toplanan deliller ve bilirkişi raporu doğrultusunda, fazla mesai ücreti alacağı yönünden davanın kısmen kabulüne, genel tatil alacağı yönünden davanın reddine karar verilmiştir.
Kararı, davalı vekili süresinde temyiz etmiştir.
1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalı vekilinin aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Taraflar arasında davacının fazla çalışma sürelerinin tespiti bakımından uyuşmazlık bulunmaktadır.
4857 sayılı İş Kanunu’nun 63. maddesinde çalışma süresi haftada en çok 45 saat olarak belirtilmiştir. Ancak tarafların anlaşması ile bu normal çalışma süresinin, haftanın çalışılan günlerine günde onbir saati aşmamak şartı ile farklı şekilde dağıtılabileceği ilkesi benimsenmiştir. Kanunun 41. maddesine göre fazla çalışma, kanunda yazılı şartlar çerçevesinde haftalık 45 saati aşan çalışmalar olup, 63. madde hükmüne göre denkleştirme esasının uygulandığı hallerde, işçinin haftalık çalışma süresi, normal haftalık iş süresini aşmamak şartı ile bazı haftalarda toplam 45 saati aşsa dahi bu çalışmalar fazla çalışma sayılmaz.
Yargıtay Hukuk Genel Kurulunca da benimsenen Dairemizin yerleşik uygulamasına göre, bir işçinin günde en fazla fiilen 14 saat çalışabileceğinin kabulü gerekir. Bu durumda 24 saat çalışıp 24 saat dinlenme usulüyle yapılan çalışmalarda bir hafta 3 gün diğer hafta ise 4 gün çalışma yapılacağından, yukarıda bahsedilen 63. madde hükmü gereğince, haftalık normal çalışma süresi dolmamış olsa dahi günlük 11 saati aşan çalışmalar fazla çalışma sayılması sebebiyle, bu çalışma sisteminde işçi ilk bir hafta (3×3=) 9 saat takip eden hafta ise (4×3=) 12 saat fazla çalışma yapmış sayılmalıdır.
Somut olayda, davacının 24 saat çalışıp, 24 saat dinlenme usulüyle çalıştığı sabittir. Bu durumda davacının 4 gün çalıştığı haftalarda 12 saat, 3 gün çalıştığı haftalarda ise 9 saat fazla çalışma yaptığının kabulü ile yapılacak hesaplama dosya içeriğine uygun düşecektir. Mahkemece buna aykırı şekilde fazla çalışma alacağı hesaplanarak sonuca gidilmesi hatalı olup bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ: Temyiz olunan hükmün yukarıda açıklanan sebeplerden BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 11.12.2014 gününde oybirliğiyle karar verildi.