YARGITAY KARARI
DAİRE : 22. Hukuk Dairesi
ESAS NO : 2013/25615
KARAR NO : 2014/35400
KARAR TARİHİ : 11.12.2014

MAHKEMESİ : İstanbul Anadolu 15. İş Mahkemesi
TARİHİ : 15/05/2013
NUMARASI : 2013/496-2013/297

Hüküm süresi içinde davacı ve davalılar O.Beton A.Ş. ile A. Beton A.Ş. avukatları tarafından temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı, fazla mesai ve hafta tatili alacaklarının davalılardan tahsilini istemiştir.
Davalılar, davanın reddini istemişlerdir.
Mahkemece, toplanan deliller ve bilirkişi raporuna dayanılarak, davacının fazla mesai ve genel tatil alacağının oluştuğunu, fazla mesai ve genel tatil alacaklarının bir kısmından davalı L. A. Beton A.Ş. bir kısmından ise O. Beton A.Ş.’nin sorumlu olduğu kanaatine varılmış A. Çimento A.Ş. yönünden herhangi bir hesaplama yapılmadığından bu şirket aleyhine açılan davanın reddine karar verilmiştir.
Kararı davacı ve davalılar O.. A… ile A. Beton A.Ş. vekilleri temyiz etmiştir.
1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davacı ve davalıların aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Somut uyuşmazlıkta davacı tarafça husumetin L. A. Çimento A.Ş., A. Beton A.Ş. ile O. Beton A.Ş.’ne yöneltildiği görülmektedir. Dosya içerisindeki Sosyal Güvenlik Kurumu Hizmet Döküm Cetveli ve Ticaret Sicil kayıtları içeriği ile de, uyuşmazlık konusu dönemde davacının L. Beton A.Ş. ve A. Beton A.Ş. ile O. Beton A.Ş. de çalıştığı anlaşılmaktadır.
Mahkemece, hüküm fıkrasında dava konusu alacakların bir kısmının davalı O. Beton A.Ş., bir kısmının ise A. Beton’dan tahsiline, davalı A. Çimento yönünden ise davanın reddine karar verilmiştir. Hüküm fıkrasında yer alan A. Çimento’nun hangi davalı şirket olduğu anlaşılmamaktadır.
Karar başlığı ile hüküm fıkrası arasında uyumsuzluk bulunduğundan ve hüküm fıkrasında işçilik alacakların hangi davalı şirketten tahsiline karar verildiği tereddüte yer vermeyecek şekilde açıklanmadığından kararın bozulması gerekmiştir.
3-A) Davacı dava dilekçesinde fazla çalışma ve hafta tatili ücret alacaklarının tahsilini talep etmiştir. Ulusal bayram genel tatil günleri ücret alacağı talebi bulunmamaktadır.
Mahkemece, fazla çalışma ve ulusal bayram genel tatil günleri ücret alacakları hüküm altına alınmıştır. Hüküm fıkrasında, ulusal bayram genel tatil günleri ücret alacağı olarak gösterilen miktarın, davacının Cumartesi günleri yaptığı çalışmaların karşılığı olarak hesaplanan miktarlar olduğu görülmektedir.
Davacının dava dilekçesindeki açıklamalarından, işyerinde haftanın altı günü çalıştığı ve Cumartesi günü gerçekleşen çalışma süresi için hafta tatili ücret alacağı talep ettiği anlaşılmaktadır. Bu durumda, pazar günleri kesintisiz yirmi dört saat izin kullanan ve haftada altı gün çalışan davacı için ulusal bayram genel tatil ücret alacağı adı altında hafta tatili ücret alacağına hükmedilmesi hatalıdır. Cumartesi günü gerçekleşen çalışma süresi, fazla çalışma ücret alacağı yönünden haftalık çalışma süresine dahil edilerek değerlendirilmeli ve davacının hafta tatili ücret alacağı isteminin reddine karar verilmelidir. Bu hususun dikkate alınmaması isabetsiz olup kararın bu nedenle bozulması gerekmiştir.
B) İşçinin günlük iş süresi içinde kesintisiz olarak hiç ara vermeden çalışması beklenemez. Ara dinlenme 4857 sayılı İş Kanunu’nun 68. maddesinde düzenlenmiştir. Dairemizin yerleşik uygulaması gereğince günlük yedi buçuk saati aşan ve on bir saate kadar olan (onbir saat dahil) çalışmalar için ara dinlenme süresinin en az bir saat, on bir saatten fazla çalışmalarda ise en az bir buçuk saat olduğu kabul edilerek hesaplama yapılmadır. Hükme esas alınan bilirkişi raporunda, bu hususun dikkate alınmaması ara dinlenme süresinin otuz dakika olarak kabul edilmesi hatalıdır.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebepten BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 11.12.2014 gününde oybirliğiyle karar verildi.