Yargıtay Kararı 22. Hukuk Dairesi 2013/24511 E. 2014/34481 K. 04.12.2014 T.

YARGITAY KARARI
DAİRE : 22. Hukuk Dairesi
ESAS NO : 2013/24511
KARAR NO : 2014/34481
KARAR TARİHİ : 04.12.2014

MAHKEMESİ : İstanbul 5. İş Mahkemesi
TARİHİ : 07/05/2013
NUMARASI : 2011/113-2013/316

Hüküm süresi içinde davacı ve davalı B.. R.. avukatları tarafından temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı İsteminin Özeti:
Davacı, ödenmeyen fazla mesai ile ulusal bayram ve genel tatil ücretlerinin hüküm altına alınmasını talep etmiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalı B.. R.. vekili, davacının 16.05.2005 tarihinden itibaren davalı üniversitede çalıştığına ilişkin iddiasının maddi gerçeğe aykırı olduğunu, B. A. V. Üniversitesinin 5981 sayılı Kanun’a göre kurulduğunu, 25.10.2010 tarihinde hastahane faaliyetine başladığını, davacının B.. A. V. S. V.G. Eğitim ve Araştırma Hastahanesinde geçen çalışmalarından dolayı müvekkiline husumet yöneltilemeyeceği, davacının taleplerinin zamanaşımına uğradığını belirterek haksız açılan davanın reddini savunmuştur.
Davalı K. Tem. Bil. Hiz. İnş. San. ve Tic. Ltd. Şti. vekili, davacının taleplerinin yerinde olmadığını, müvekkili şirketin 18.05.2008 tarihinden önce B. A. V. S. V. G. Eğitim ve Araştırma Hastahanesine, 2010 Ekim ayından itibaren B.A.V.Üniversitesine hizmet verdiğini, hastahanede çalışacak olan kişilerin hastahane yönetimi tarafından işe alındığını, çalışanların işe giriş-çıkış kontrollerinin müvekkili şirket tarafından yapılmadığını, ücretlerin hastahane yönetiminin verdiği bilgilere göre ödendiğini belirterek davanın reddini savunmuştur.
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, bilirkişi raporu doğrultusunda davacının fazla mesai talebinin kısmen kabulü ile ulusal bayram ve genel tatil ücreti talebinin reddine karar verilmiştir.
Temyiz:
Karar, davacı vekili ile davalılardan B. A. Vakıf Üniversitesi vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Gerekçe:
1-Davacı işçinin, fazla çalışma yapıp yapmadığı uyuşmazlık konusudur.
Somut olayda, hükme esas alınan bilirkişi raporunda, davacının işyerinde haftanın beş gününde 07.30 ile 16.30 arasında çalıştığı, bunun yanında hafta içinde 2-6 nöbet, hafta sonuda 1-3 nöbet olmak üzere ayda en az ellialtı saat fazla mesai yaptığı, hafta içi nöbetlerin 16.00 ile 08.00 arasında yapıldığı ve aynı gün 16:30’a kadar davacının normal mesaisine devam ettiği, hafta sonu nöbetlerin ise Cumartesi veya Pazar günlerinde 09.00 ile ertesi gün 09.00 arasında yirmidört saat sürdüğünü ileri sürerek fazla çalışma ücreti talep ettiğini, dinlenen tanıkların verdiği bilgilerden de davacının işyerinde belirttiği şekilde çalışmalarının gerçekleştiğinin anlaşıldığını, yine dosyaya sunulmuş olan ve taraflarca da itiraz edilmemiş olan aylık çizelgelerde belirtilmiş olan nöbet saatlerinin haftalık kırkbeş saati aşan fazla mesai alacağının kabulüne göre davacının fazla çalışma ücreti alacakları hesaplanmıştır. Oysa, sunulan aylık çizelgelerde kaşe ve imza bulunmakta ise de, mahkemece davalı işverenden bu kayıtlar alınmamış, aslı celbedilmemiştir.
Öte yandan, hizmet alım sözleşmeleri, ihale şartnameleri ve asıl işverenin alt işveren işçilerinin günlük çalışma süreleri ve çalışma koşullarına ilişkin düzenlemeler ile genel olarak işyerindeki günlük çalışma düzenine ilişkin bilgi ve belgeler getirtilmeli davacı tarafından ibraz edilen belgelerin sıhhati araştırılmalı, gerekirse işyerinde keşif ve bilirkişi incelemesi yaptırılarak toplanacak tüm deliller birlikte incelenip değerlendirilerek ulaşılacak sonuca göre bir karar verilmelidir. Mahkemece, belirtilen hususlar dikkate alınmadan eksik inceleme ile karar verilmesi hatalıdır.
Kabule göre de mahkemece sunulan kayıtlara itibar edildiği halde talep edilen ve kayıtlarda gözüken ulusal bayram ve genel tatil ücreti alacaklarının hesaplanmaması da çelişkili olduğundan isabetli görülmemiştir.
Sonuç:
Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı sebepten dolayı BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine 04.12.2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.