YARGITAY KARARI
DAİRE : 22. Hukuk Dairesi
ESAS NO : 2013/24315
KARAR NO : 2014/34260
KARAR TARİHİ : 03.12.2014
MAHKEMESİ : Ankara 10. İş Mahkemesi
TARİHİ : 04/06/2013
NUMARASI : 2010/758-2013/693
Hüküm süresi içinde davalı B. V. San. ve Tic. A.Ş. avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:
Y A R G I T A Y K A R A R I
Davacı vekili, müvekkilinin M. Mühendislik Ltd. Şti.’nin elemanı olarak B. V. San. Tic. A.Ş.’ye ait işyerinde 01.12.2004 tarihinde kaynakçı olarak işe başladığını, emekli oluncaya kadar bilfiil bu görevine devam ettiğini, davacının emekli olması üzerine 07.06.2010 tarihinde işinden ayrılmak durumunda kaldığını, işten ayrılmadan önceki son ücretinin net 900,00 TL olduğunu, sürekli ve istisnasız 08.00-20.00 hatta 21.00’e kadar ve Cumartesi günlerinde de aynı şekilde çalıştığını, işe başladığı 2004 yılından itibaren hiçbir şekilde kendisine fazla mesai ücretinin ödenmediğini, davacının işten ayrılmadan önceki son onbeş günlük ücretinin kendisine ödenmediğini belirterek kıdem tazminatı, fazla mesai ve ücret alacağının davalıdan tahsiline karar verilmesini talep etmiştir.
Davalı B. V.San. ve Tic. A.Ş. vekili, davacı ile müvekkili firma arasında herhangi bir işçi-işveren ilişkisi bulunmadığını, davacının ilk olarak 06.08.2007 tarihinde müvekkili şirket için görevlendirildiğini, ancak münhasıran müvekkili şirkete ait işyerinde çalışmadığını, başka işyerlerinde de çalıştığını belirterek davanın reddine karar verilmesini talep etmiştir.
Diğer davalı şirket cevap dilekçesi sunmamıştır.
Mahkemece, yapılan yargılama sonucunda toplanan deliller ve bilirkişi raporuna dayanılarak, yazılı gerekçe ile davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Kararı davalı temyiz etmiştir.
1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Taraflar arasındaki uyuşmazlık davacının fazla mesai alacağının bulunup bulunmadığı noktasındadır. Mahkemece hükme esas alınan bilirkişi raporunda davacı tanık beyanlarına göre davacının haftalık onbeş saat fazla mesai yaptığı belirtilerek hesaplama yapılmıştır. Davacı tanıkları davacının haftanın altı günü 08:00-18:00 ila 19:00 saatleri arasında çalıştığını, haftada 3-4 gün bu çalışmanın 21:00’e kadar uzadığını beyan etmişlerdir. Bunun yanında davacı tanıklarından birtanesi davacının kendisinin çalışma döneminde fazla mesai ücretinin ödendiğini beyan ederken, diğer davacı tanığı fazla mesai ücretlerinin ödendiğini beyan etmiştir. Davacı tarafın itirazı üzerine yeniden dinlenen davacı tanığı E.. S.. davacının kendi çalıştığı dönemde fazla mesai ücretlerinin ödendiğini tekrar etmiş, diğer davacı tanığıda kendisinin fazla mesai ücretlerini aldığını, davacının alıp almadığını bilmediğini, davacının ücret alacağı ve fazla mesai ücreti alacağı yönünden ücretlerinin ödenmediğine ilişkin bir yakınmasına şahit olmadığını beyan etmiştir. Tüm dosya kapsamındaki bilgi ve belgeler ile özellikle davacı tanık beyanları dikkate alındığında davacı ödenmeyen fazla mesai alacağını ispatlayamamıştır. Hal böyle olunca mahkemece fazla mesai alacağı talebinin reddine karar verilmesi gerekli iken kısmen kabulüne ilişkin karar hatalı olup bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan nedenle BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek olması halinde ilgiliye iadesine, 03.12.2014 tarihinde oybirliği ile karar verildi.