YARGITAY KARARI
DAİRE : 22. Hukuk Dairesi
ESAS NO : 2013/22120
KARAR NO : 2014/8699
KARAR TARİHİ : 21.04.2014

MAHKEMESİ : Bakırköy 4. İş Mahkemesi
TARİHİ : 02/05/2013
NUMARASI : 2006/2403-2013/346

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı İsteminin Özeti:
Davacı, iş sözleşmesini haklı sebeple feshettiğini ileri sürerek, kıdem tazminatı ile izin, fazla çalışma, hafta tatili ve genel tatil alacakları ile ihtarname masrafını istemiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalı, davacının iş sözleşmesini haksız olarak feshettiğini ve ödenmeyen işçilik alacağı bulunmadığını savunarak, davanın reddini istemiştir.
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan deliller ve bilirkişi raporuna dayanılarak, davacının iş sözleşmesini fesihte haklı olduğu gerekçesiyle davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz:
Kararı davalı vekili temyiz etmiştir.
Gerekçe:
1.Dosyadaki yazılara toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının aşağıdaki bentlerin kapsamı dışındaki tüm temyiz itirazlarının reddine karar vermek gerekmiştir.
2.Davacının yıllık izin alacağının zamanaşımına uğrayıp uğramadığı hususunda taraflar arasında uyuşmazlık bulunmaktadır.
Somut olayda; davacının iş sözleşmesini 13.07.2006 tarihinde feshettiği, dava dilekçesi ile 50,00 TL yıllık izin alacağı talebinde bulunduğu, bilirkişi raporu aldırıldıktan sonra 13.06.2012 tarihinde davayı ıslah ederek yıllık izin alacağı talep sonucunu da arttırdığı anlaşılmaktadır. Yıllık izin alacakları fesihten itibaren beş yıl geçtikten sonra zamanaşımına uğrayacağından; fesih tarihinden ıslah tarihine kadar beş yıllık zamanaşımı süresi dolmuş olmakla, davalı tarafından ıslaha karşı süresinde ve usulüne uygun olarak zamanaşımı definde bulunulduğuna göre; yıllık izin alacağının ıslahla arttırılan kısmı yönünden zamanaşımı sebebi ile ret kararı verilmesi gerekirken tamamının kabulü hatalı olup bozmayı gerektirmiştir.
3. Davacının fazla çalışma yapıp yapmadığı ve fazla çalışma alacağının hesap şekli hususunda taraflar arasında uyuşmazlık bulunmaktadır.
Somut olayda; davacının fazla çalışma süresi hesaplanırken şahit anlatımlarına göre çok daha fazla çıktığı gerekçesi ile haftalık onsekiz saat fazla üzerinden hesaplama yapıldığı ve hesaplama yapılırken yirmidört saat çalışılan günler yönünden iki saat ara dinlenmesi düşüldüğü anlaşılmaktadır. İşyerinde yirmidört saat çalışılan günlerde Yargıtay Hukuk Genel Kurulunun kabulü gereği günlük fiili çalışma süresi en fazla ondört saat olabilir. Günlük onbir saati aşan çalışmaların da her halükarda fazla çalışma kabul edildiği anlaşılmakla, davacının yirmidört saat çalıştığı günler için günde üç saat fazla çalışma yaptığı sonucuna varılmaktadır. Haftalık çalışma periyodunda davacının 18:00-08:00 arası çalıştığı günler yönünden de aynı şekilde onbir saati aşan fiili çalışmanın fazla çalışma olduğu kabul edilmelidir. Bu durumda mahkemece varsa tüm nöbet kayıtları celp edilerek davacının yirmidört saat ve ondört saat çalıştığı günler tespit edilmeli, nöbet kayıtlarının tamamının bulunmaması halinde ise haftalık çalışma düzeni şimdiki gibi kabul edilerek yirmidört saat çalışılan günler için günde üç saatten, ondört saat çalışılan günler yönünden de ara dinlenme düşüldükten sonra fiili olarak onbir saati aşan çalışanın fazla çalışma olduğu kabul edilerek davacının fazla çalışma alacağı yeniden hesaplattırılmalıdır. Bu yönler gözetilmeden sonuca gidilmesi hatalı olup bozmayı gerektirmiştir.
Sonuç:
Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı sebeplerden dolayı BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine 21.04.2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.