YARGITAY KARARI
DAİRE : 22. Hukuk Dairesi
ESAS NO : 2013/20825
KARAR NO : 2014/31011
KARAR TARİHİ : 11.11.2014

MAHKEMESİ : Marmaris 1. Asliye Hukuk Mahkemesi
TARİHİ : 26/03/2013
NUMARASI : 2011/242-2013/224

Hüküm süresi içinde davalı avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı İsteminin Özeti:
Davacı, davalı iş yerinde 08.07.1998-24.04.2011 tarihleri arasında çalıştığını, işyerinde fazla çalışma yapmasına ve hafta tatilleri ile ulusal bayram genel tatil günlerinde çalışmasına rağmen ücretlerinin ödenmediğini, hak kazandığı yıllık izinlerinin kullandırılmadığını ileri sürerek, bir kısım işçilik alacaklarının tahsilini istemiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalı vekili davanın reddini talep etmiştir.
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan deliller ve bilirkişi raporuna dayanılarak, davacının fazla mesai ve ulusal bayram genel tatil günlerinde çalışma iddiasını tanık beyanları ile ispatladığı, yıllık izinlerinin kullandırıldığı veya ücretlerinin ödendiğine ilişkin işverence delil ibraz edilmediği gerekçesiyle davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz:
Kararı davalı temyiz etmiştir.
Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Davacı işçinin fazla çalışma yapıp yapmadığı ve haftalık çalışma süresinin hesabı konusunda taraflar arasında uyuşmazlık bulunmaktadır.
İşçinin günlük iş süresi içinde kesintisiz olarak hiç ara vermeden çalışması beklenemez. Gün içinde işçinin yemek, çay, sigara gibi ihtiyaçlar sebebiyle ya da dinlenmek için belli bir zamana ihtiyacı vardır.
Ara dinlenme 4857 sayılı İş Kanunu’nun 68. maddesinde düzenlenmiştir. Anılan hükümde ara dinlenme süresi, günlük çalışma süresine göre kademeli bir şekilde belirlenmiştir. Buna göre dört saat veya daha kısa süreli günlük çalışmalarda ara dinlenmesi en az onbeş dakika, dört saatten fazla ve yedibuçuk saatten az çalışmalar için en az yarım saat ve günlük yedi buçuk saati aşan çalışmalar bakımından ise en az bir saat ara dinlenmesi verilmelidir. Uygulamada yedi buçuk saatlik çalışma süresinin çok fazla aşıldığı günlük çalışma sürelerine de rastlanılmaktadır. 4857 sayılı Kanun’un 63. maddesi hükmüne göre, günlük çalışma süresi on bir saati aşamayacağından, 68 inci maddenin belirlediği yedibuçuk saati aşan çalışmalar yönünden en az bir saatlik ara dinlenmesi süresinin, günlük en çok onbir saate kadar olan çalışmalarla ilgili olduğu kabul edilmelidir. Başka bir anlatımla günde onbir saate kadar olan (on bir saat dahil) çalışmalar için ara dinlenmesi en az bir saat, onbir saatten fazla çalışmalarda ise en az bir buçuk saat olarak verilmelidir.
Somut olayda, hükme esas alınan bilirkişi raporunda, davacının yaz aylarında haftanın bir günü 08.00-22.00, diğer beş günü ise 08.00-21.00 saatleri arasında bir saat ara dinlenme ile çalıştığı kabul edilerek haftalık fazla çalışma süresi hesaplanmıştır: davacının yaz aylarında günlük çalışma süresinin onbir saati aştığı sabittir. Bu durumda, ilgili dönem açısından ara dinlenme süresinin bir buçuk saat olduğu dikkate alınarak haftalık çalışma süresi belirlenmeli ve sonucuna göre fazla çalışma ücret alacağı hesaplanmalıdır. Bu hususun dikkate alınmaması ve eksik incelemeye dayalı karar verilmesi isabetsizdir.
3-Davalı işveren tarafından, davacıya mayıs 2011 tarihli ücret bordrosu ile 1.485,00 TL yıllık izin ücreti ödendiği ilgili bordro içeriği ve banka kayıtları ile sabittir.
Mahkemece ilgili belgenin kanuni delil bildirme süresi içerisinde ibraz edilmediği gerekçesi ile ödeme miktarı hak kazanılan yıllık izin ücret alacağından mahsup edilmemiş ise de; ödeme iddiası itiraz mahiyetinde olduğundan yargılamanın her safhasında ileri sürülebilir. İlgili banka kayıtları celp edilerek işverence yapılan ödeme miktarı, davacıların hak kazandığı yıllık izin ücret alacağından mahsup edilerek karar verilmelidir.
Sonuç:
Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı nedenlerden dolayı BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine 11.11.2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.