YARGITAY KARARI
DAİRE : 22. Hukuk Dairesi
ESAS NO : 2013/19118
KARAR NO : 2014/34605
KARAR TARİHİ : 04.12.2014
MAHKEMESİ : Konya 2. İş Mahkemesi
TARİHİ : 12/04/2013
NUMARASI : 2010/874-2013/279
Hüküm süresi içinde davalı avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:
Y A R G I T A Y K A R A R I
Davacı vekili, davacının davalı işyerinde 04.04.2006- 25.04.2010 tarihleri arasında çalıştığını, işyerinden haksız yere kovulduğunu, kıdem ve ihbar tazminatı, yıllık izin, fazla mesai, milli bayram çalışma ücretlerinin davalıdan tahsilini talep etmiştir.
Davalı vekili, davacının 25.04.2010 tarihinden sonraki üç gün üst üste işe gelmediğini, iş sözleşmesinin devamsızlık sebebi ile feshedildiğini beyanla davanın reddine karar verilmesini talep etmiştir.
Mahkemece, davacının iş sözleşmesinin davalı şirket yetkilisinin sözlü olarak ve haklı bir sebep olmaksızın sona erdirildiği,alacaklarının davalı işveren tarafından ödendiği ispatlanamadığı gerekçesi ile davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Karar davalı vekilince temyiz edilmiştir.
1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının aşağıdaki bendlerin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Taraflar arasında uyuşmazlık davacı işçinin kullandırılmayan izin sürelerine ait ücretlere hak kazanıp kazanmadığı noktasında toplanmaktadır.
Yıllık izinlerin kullandırıldığı noktasında ispat yükü işverene aittir. İşveren yıllık izinlerin kullandırıldığını imzalı izin defteri veya eşdeğer bir belge ile kanıtlamalıdır.
Sözleşmenin feshi halinde kullanılmayan yıllık izin sürelerine ait ücret, işçinin kendisine veya hak sahiplerine ödenir. Böylece, iş sözleşmesinin feshinde kullanılmayan yıllık ücretli izin hakkı izin alacağına dönüşür.
Somut olayda davacının 04.04.2006-25.04.2010 tarihleri arasında davalı işyerinde çalıştığı, davalı tarafından sunulan davacı imzası bulunan yıllık izin defterinden davacının 2007 yılında ondört gün yıllık izin kullandığı anlaşılmaktadır. Mahkemece, davacı tarafından 2007 yılında kullanılan ondört günlük sürenin, kullanılmayan yıllık izin süresinden düşülmesi gerekirken, davacının kullanmadığı kırkiki gün izni bulunduğunun kabulü hatalı olup bozmayı gerektirmiştir.
3-Yine fazla mesai hesabında 2007 yılında davacının izinde olduğu ondört günlük sürenin de dışlanması gerekir. Mahkeme kararı bu yönüyle de hatalı olup bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebeplerden BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 04.12.2014 gününde oybirliğiyle karar verildi.