YARGITAY KARARI
DAİRE : 22. Hukuk Dairesi
ESAS NO : 2013/15052
KARAR NO : 2014/17962
KARAR TARİHİ : 18.06.2014
MAHKEMESİ : Asliye Hukuk Mahkemesi
Hüküm süresi içinde davalı avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:
Y A R G I T A Y K A R A R I
Davacı vekili, müvekkilinin 2004 yılı Ekim ayından itibaren davalı okulun anasınıfında hizmetli olarak çalıştığını, 31.01.2012 tarihine kadar çalıştığını, iş sözleşmesinin feshi nedeniyle kendisine kıdem ve yıllık izin alacağı ödendiğini, ancak fazla mesai yapmasına rağmen fazla mesaisinin ödenmediğini, 07:00-07:15 saatlerinde işe başladığını, 19:30 saatine kadar çalıştığını belirterek fazla mesai alacağının davalıdan tahsilini talep etmiştir.
Davalı vekili, davacının 08:45’de işe başladığını, 12:00’de sabah görevinin sona erdiğini, 13:30’da çalışmaya başladığını, 17:35’de görevinin sona erdiğini, sürekli çalıştığı varsayılsa bile günlük dokuz saati geçen çalışmasının bulunmadığını belirterek davanın reddine karar verilmesini talep etmiştir.
Mahkemece, toplanan deliller ve bilirkişi raporuna dayanılarak, yazılı gerekçeyle davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Kararı davalı vekili temyiz etmiştir.
1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Taraflara arasındaki uyuşmazlık konusu ara dinlenme süresi noktasındadır.
Ara dinlenme 4857 sayılı İş Kanunu’nun 68. maddesinde düzenlenmiştir. Anılan hükümde ara dinlenme süresi, günlük çalışma süresine göre kademeli bir şekilde belirlenmiştir. Buna göre dört saat veya daha kısa süreli günlük çalışmalarda ara dinlenmesi en az onbeş dakika, dört saatten fazla ve yedibuçuk saatten az çalışmalar için en az yarım saat ve günlük yedibuçuk saati aşan çalışmalar bakımından ise en az bir saat ara dinlenmesi verilmelidir. Uygulamada yedibuçuk saatlik çalışma süresinin çok fazla aşıldığı günlük çalışma sürelerine de rastlanılmaktadır. İş Kanunu’nun 63. maddesi hükmüne göre, günlük
çalışma süresi onbir saati aşamayacağından, 68. maddenin belirlediği yedibuçuk saati aşan çalışmalar yönünden en az bir saatlik ara dinlenmesi süresinin, günlük en çok onbir saate kadar olan çalışmalarla ilgili olduğu kabul edilmelidir. Başka bir anlatımla günde onbir saate kadar olan (onbir saat dahil) çalışmalar için ara dinlenmesi en az bir saat, onbir saatten fazla çalışmalarda ise en az birbuçuk saat olarak verilmelidir.
Davacı 07:00-19:30 saatleri arasında çalıştığını, fazla mesai yapmasına rağmen ücretlerinin ödenmediğini beyan etmiştir. Davalı taraf ise davacının fazla mesai yapmadığını belirtmiştir. Mahkemece hükme esas alınan bilirkişi raporunda davacı tanık beyanlarına göre davacının haftanın beş günü 07:30-19:00 saatleri arasında bir saat ara dinlenme ile çalıştığı kabul edilerek hesaplama yapılmıştır. Davacı ve davalı tanıklarının davacının ara dinlenme saati bakımından net bir beyanda bulunmadıkları anlaşılmaktadır. Açıklama kısmında da belirtildiği üzere günlük onbir saati aşan çalışmalar bakımından birbuçuk saat ara dinlenmesinin kabul edilmesi gereklidir. Bu sebeple davacının günlük onbirbuçuk saat çalıştığının anlaşılmasına göre ara dinlenme olarak birbuçuk saatin çalışma süresinden düşülmesi gerekli iken mahkemece bir saat ara dinlenme süresinin kabulü hatalı olup bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan sebeple BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek olması halinde ilgiliye iadesine, 18.06.2014 tarihinde oybirliği ile karar verildi.