YARGITAY KARARI
DAİRE : 21. Hukuk Dairesi
ESAS NO : 2014/17119
KARAR NO : 2014/27426
KARAR TARİHİ : 15.12.2014

MAHKEMESİ : Soma 1. Asliye Hukuk İş Mahkemesi
TARİHİ : 10/06/2014
NUMARASI : 2008/655-2014/385

Davacı, iş kazası sonucu maluliyetinden doğan maddi ve manevi tazminatın ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme ilamında belirtildiği şekilde, isteğin kısmen kabulüne karar vermiştir.
Hükmün davalılar S. Ö. Nak. Haf. Yedek Parça Akar. Köm. Torb. San. Tic. Ve A.Ş. ve G.. K.. vekilleri tarafından temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan ve Tetkik Hakimi Başak Arslan tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tespit edildi.

K A R A R

1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillere, hükmün dayandığı gerektirici nedenlere göre davalıların aşağıdaki bendin kapsamı dışındaki diğer temyiz itirazlarının reddine,
2-Dava, iş kazası geçiren davacının maddi ve manevi zararlarının giderilmesi istemine ilişkindir.
Mahkemece, davacının maddi tazminat isteminin Kurumca bağlanan gelirle karşılanması nedeni ile reddine; manevi tazminat isteminin kabulü ile 20.000 TL manevi tazminatın kaza tarihinden itibaren işleyecek yasal faizi ile birlikte davalılar G.. K.. ve S. Ö. Nak. Haf. Yedek Parça Akar. Köm. Tor. San. ve Tic. AŞ.’den müştereken ve müteselsilen tahsili ile davacıya verilmesine, davalı Ö. İnş. Taah. Tic. Ltd. Şti. hakkında açılan davanın feragat nedeni ile reddine, karar verilmiştir.
Dosya kapsamından davacının, iş kazası sonucunda %35,20 oranında sürekli iş göremezliğinin bulunduğu, davalı asıl işveren S. Ö. Nak. Haf. Yedek Parça Akar. Köm. Tor. San. ve Tic. AŞ. ve Ö. İnş. Taah. Tic. Ltd. Şti.’nin oluşturduğu iş ortaklığının % 30; davalı alt işveren G.. K..’un %20; davacı işçinin ise %50 oranında kusurlu oldukları anlaşılmaktadır.
Borçlar Kanunu’nun 47. maddesi hükmüne göre hakimin özel halleri göz önünde tutarak manevi zarar adı ile hak sahibine verilmesine karar vereceği bir para tutarı adalete uygun olmalıdır. Hükmedilecek bu para, zarara uğrayanda manevi huzuru doğurmayı gerçekleştirecek tazminata benzer bir fonksiyonu olan özgün bir nitelik taşır. Bir ceza olmadığı gibi, mamelek hukukuna ilişkin zararın karşılanmasını da amaç edinmemiştir. O halde, bu tazminatın sınırı onun amacına göre belirlenmelidir. Takdir edilecek miktar, mevcut halde elde edilmek istenilen tatmin duygusunun etkisine ulaşmak için gerekli olan kadar olmalıdır. 22.06.1966 günlü ve 7/7 sayılı Yargıtay İçtihadı Birleştirme Kararı’nın gerekçesinde takdir olunacak manevi tazminatın tutarını etkileyecek özel hal ve şartlar da açıkça gösterilmiştir. Bunlar her olaya göre değişebileceğinden hakim bu konuda takdir hakkını kullanırken ona etkili olan nedenleri de karar yerinde objektif ölçülere göre isabetli bir biçimde göstermelidir.
Hakimin bu takdir hakkını kullanırken, ülkenin ekonomik koşulları, tarafların sosyal ve ekonomik durumları, paranın satın alma gücü, tarafların kusur durumu, olayın ağırlığı, olay tarihi gibi özellikleri göz önünde tutması, bunun yanında olayın işverenin işçi sağlığı ve güvenliği önlemlerini yeterince almamasından kaynaklandığı da gözetilerek gelişen hukuktaki yaklaşıma da uygun olarak tatmin duygusu yanında caydırıcılık uyandıran oranda manevi tazminat takdir edilmesi gerektiği açıkça ortadadır. ( HGK 23/06/2004, 13/291-370 )
Davacıya yüklenen kusur oranı ile olayın oluş şekli dikkate alındığında, davacının talep ettiği manevi tazminatın tamamına hükmedilmesi hatalı olup, yukarıda belirtilen ilkeler gözetildiğinde, davacı yararına hükmedilen 20.000 TL manevi tazminat bir miktar fazladır.
Mahkemece bu maddi ve hukuki olgular nazara alınmaksızın yazılı şekilde karar verilmesi usul ve yasaya aykırı olup bozma nedenidir.
O halde davalıların bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, temyiz harcının istek halinde temyiz eden davalılara iadesine, 15/12/2014 gününde oybirliğiyle karar verildi.