YARGITAY KARARI
DAİRE : 21. Hukuk Dairesi
ESAS NO : 2013/17008
KARAR NO : 2014/17593
KARAR TARİHİ : 16.09.2014
MAHKEMESİ : Ankara 17. İş Mahkemesi
TARİHİ : 05/06/2013
NUMARASI : 2008/197-2013/431
Davacı, davalılardan işverene ait işyerinde geçen çalışmalarının tespitine sigortalılık başlangıç tarihinin 19/01/1997 olduğuna karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme ilamında belirtildiği şekilde, isteğin kısmen kabulüne karar vermiştir.
Hükmün taraf vekillerince temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan ve Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tespit edildi.
K A R A R
1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillere, hükmün dayandığı gerektirici nedenlere göre davalı Kurum ve davalı şirket vekillerinin tüm temyiz itirazlarının reddine,
2-Dava; davacının, davalı işyerinde 19.01.1997 – 17.09.2007 tarihleri arasında kesintisiz olarak çalıştığının ve bu süre içerisindeki prime esas kazançlarının tespiti istemine ilişkindir.
Mahkemece davanın kısmen kabulü ile; davacının davalı işverenlik yanında davalı Kurum’a bildirilen süreler dışında 01.06.2001 – 19.12.2001 tarihleri arasında 200 gün çalıştığının tespitine, prime esas kazançlara ilişkin talebin ise yazılı delil ile ispatlanamadığından reddine karar verilmiştir.
Dosyadaki kayıt ve belgelerden; davacının davalı işyerinde 15.11.1998 – 31.05.2001, 20.12.2001 – 15.08.2002, 14.09.2002 – 31.12.2003, 01.05.2004 – 30.02.2005 ve 01.05.2005 – 24.10.2007 tarihleri arasında aralıksız çalışmalarının bulunduğu, 04.09.2007 tarihli ve Denizbank’a hitaben yazılan belgede davacının aylık 1.500,00 TL ücret ile çalıştığını bildirildiği, belgede davalı işyerinin kaşesi ve imza bulunduğu, davacı tanıklarının da davacının talep ettiği dönemde müdür sıfatı ile kesintisiz olarak çalıştığını ve aylık 1.500,00 TL aldığını beyan ettikleri, 28.11.2001 tarihinde davalı şirket ile davacı arasında sözleşme imzalandığı ve davacının çalışmakta olan personel olduğunun belirtildiği anlaşılmaktadır.
Davanın yasal dayanağını oluşturan 506 sayılı Yasa’nın 79/10. ve 5510 sayılı Yasa’nın 86/9. maddeleri bu tip hizmet tespiti davaları için özel bir ispat yöntemi öngörmemiş ise de, davanın niteliği kamu düzenini ilgilendirdiği ve bu nedenle özel bir duyarlılık ve özenle yürütülmesi gerektiği Yargıtay’ın ve giderek Dairemizin yerleşmiş içtihadı gereğidir.
Öte yandan, 506 sayılı Yasanın 77. maddesinde prime esas gerçek ücretin esas alınması koşuldur. Gerçek ücretin işçinin yaşı, kıdemi, meslek durumu dikkate alınarak, emsal işi yapan işçilerin aldığı ücret göz önünde tutularak belirlenmesi gerektiği Yargıtay’ın yerleşmiş görüşlerindendir.
Somut olayda; davacının talep ettiği dönem içerisinde davalı Kurum’a bildirilen çalışmalarının bulunduğu ve bu çalışmaların aralıksız olduğu, tanıkların da davacının aralıksız olarak çalıştığını beyan ettikleri anlaşılmaktadır. Bu nedenle davacının hizmet tespitine yönelik talebinin kısmen kabul edilmesi, ayrıca davalı şirket tarafından bankalara hitaben yazılan yazıda davacının ücretinin davalı Kurum’a bildirilenden fazla olduğunun belirtilmesi, tanıkların da bu yönde beyanda bulundukları ve müdür olarak çalıştığı anlaşılan davacının asgari ücret almasının çalışma hayatının olağan akışına aykırı olacağı göz ardı edilerek sonuca gidilmesi isabetsiz olmuştur.
Mahkemece yapılacak iş; davacının askerlik yaptığı tarihleri araştırarak talep edilen dönem ile çakışma bulunmuyor ise davacının hizmet tespitine yönelik talebinin kabulüne karar vermek, prime esas kazançlarının tespiti açısından ise; dönemin davacının talep ettiği döneme ilişkin tüm ücret bordrolarını dosya arasına almak, ayrıca emsal ücret araştırması yaparak toplanan deliller ışığında varılacak sonuca göre hüküm kurmaktan ibarettir.
Mahkemece bu maddi ve hukuki olgular nazara alınmaksızın eksik araştırma ve inceleme ile yazılı şekilde karar verilmesi usul ve yasaya aykırı olup bozma nedenidir.
O halde davacının bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, temyiz harcının istek halinde temyiz eden davacıya iadesine, aşağıda yazılı temyiz harcının temyiz eden davalılardan A.. Ş..’ne yükletilmesine, 16.09.2014 gününde oybirliğiyle karar verildi.