YARGITAY KARARI
DAİRE : 2. Ceza Dairesi
ESAS NO : 2021/8987
KARAR NO : 2023/2046
KARAR TARİHİ : 13.04.2023
MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SAYISI : 2013/849 E., 2015/15 K.
SUÇ : Hırsızlık
HÜKÜM : Mahkûmiyet
TEBLİĞNAME GÖRÜŞÜ : Onama
Sanık hakkında kurulan hükmün; karar tarihi itibarıyla 6723 sayılı Kanun’un 33. maddesiyle değişik 5320 sayılı Kanun’un 8. maddesi gereği yürürlükte bulunan 1412 sayılı Ceza Muhakemeleri Usulü Kanunu’nun 305. maddesi gereği temyiz edilebilir olduğu, karar tarihinde yürürlükte bulunan 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu’nun 260/1. maddesi gereği temyiz edenin hükmü temyize hak ve yetkisinin bulunduğu, 1412 sayılı Kanun’un 310. maddesi gereği temyiz isteğinin süresinde olduğu, aynı Kanun’un 317. maddesi gereği temyiz isteğinin reddini gerektirir bir durumun bulunmadığı yapılan ön inceleme neticesinde tespit edilmekle, gereği düşünüldü:
I. HUKUKÎ SÜREÇ
1-İstanbul Anadolu Cumhuriyet Başsavcılığının 09.05.2013 tarihli ve 2013/5871 numaralı iddianamesiyle sanık hakkında hırsızlık suçundan 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 142/1.b.1, 53/1-2. maddeleri uyarınca cezalandırılması talebiyle kamu davası açılmıştır.
2.İstanbul Anadolu 37. Asliye Ceza Mahkemesinin, 19.02.2015 tarihli ve 2013/849 Esas, 2015/15 Karar sayılı kararı ile sanığın hırsızlık suçundan 5237 sayılı Kanun’un 142/1-b, 53 ve 58. maddeleri uyarınca 3 yıl hapis cezası ile cezalandırılmasına, hak yoksunluklarına ve tekerrür hükümlerinin uygulanmasına karar verilmiştir.
II. TEMYİZ SEBEPLERİ
Sanığın temyiz talebi; hükmü temyiz etmek istediğine ilişkindir.
III. OLAY VE OLGULAR
Şikayetçinin çalışmış olduğu iş yerinin dolabına koyduğu kol çantasının 08.04.2013 tarihinde çalındığı, çalışanlardan birinin çantasının yerde olduğunu söylemesi üzerine kontrol ettiğinde çantanın içinden cüzdanının çalınmış olduğunu anladığı, daha sonra kamera kayıtlarından sanığın tespit edilerek yakalandığı, sanığın sulh ceza mahkemesindeki sorgusunda suçu işlediğini kabul ettiği halde, mahkemedeki ilk savunmasında suçlamayı kabul etmediği, son celse ise, çantayı kendisine H. C. G. isimli çocuğun getirdiğini beyan ettiği anlaşılmış ise de; mahkemece bu savunmasının suçtan kurtulmaya yönelik olduğu kabul edilerek sanığın cezalandırılmasına karar verilmiştir.
IV. GEREKÇE
5237 sayılı Kanun’un 53. maddesinin bazı bölümlerinin iptaline ilişkin Anayasa Mahkemesinin 24.11.2015 tarihinde yürürlüğe giren 08.10.2015 tarihli ve 2014/140 Esas, 2015/85 Karar sayılı kararı nazara alınarak bu maddede öngörülen hak yoksunluklarının uygulanmasının, 15.04.2020 tarihli ve 31100 sayılı Resmî Gazete’de yayımlanarak aynı gün yürürlüğe giren 7242 sayılı Kanun’un 10. maddesi ile aynı Kanun’un 53. maddesinde yapılan değişiklikle birlikte infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüş, yargılama sürecindeki işlemlerin usûl ve kanuna uygun olarak yapıldığı, aşamalarda ileri sürülen iddia ve savunmaların toplanan tüm delillerle birlikte gerekçeli kararda gösterilip tartışıldığı, eylemin sanık tarafından gerçekleştirildiğinin saptandığı, vicdanî kanının dosya içindeki belge ve bilgilerle uyumlu olarak kesin verilere dayandırıldığı, eyleme uyan suç vasfı ile yaptırımların doğru biçimde belirlendiği anlaşıldığından, sanığın yerinde görülmeyen temyiz sebepleri reddedilmiştir.
V. KARAR
İstanbul Anadolu 37. Asliye Ceza Mahkemesinin, 19.02.2015 tarihli ve 2013/849 Esas, 2015/15 Karar sayılı kararında sanık tarafından öne sürülen temyiz sebepleri ve dikkate alınan sair hususlar yönünden herhangi bir hukuka aykırılık görülmediğinden sanığın temyiz sebeplerinin reddiyle hükmün tebliğnameye uygun olarak ONANMASINA, dava dosyasının, Mahkemesine gönderilmek üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına TEVDİİNE, 13.04.2023 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.