YARGITAY KARARI
DAİRE : 2. Ceza Dairesi
ESAS NO : 2021/8401
KARAR NO : 2023/1565
KARAR TARİHİ : 29.03.2023
MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık
HÜKÜMLER : Mahkûmiyet
Sanık hakkında kurulan hükümlerin; karar tarihi itibarıyla 6723 sayılı Kanun’un 33. maddesiyle değişik 5320 sayılı Kanun’un 8. maddesi uyarınca yürürlükte bulunan 1412 sayılı Ceza Muhakemeleri Usulü Kanunu’nun 305. maddesi gereği temyiz edilebilir olduğu, karar tarihinde yürürlükte bulunan 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu’nun 260/1. maddesi uyarınca temyiz edenin hükümleri temyize hak ve yetkisinin bulunduğu, 1412 sayılı Kanun’un 310. maddesi gereği temyiz isteğinin süresinde olduğu, aynı Kanun’un 317. maddesi gereği temyiz isteğinin reddini gerektirir bir durumun bulunmadığı; Mahkemenin 01.03.2016 tarihli ve 2015/482 Esas, 2016/119 Karar sayılı kararıyla sanığın şikâyetçiler …, …, …, …’a yönelik hırsızlık eylemlerinden 5271 sayılı Kanun’un 231. maddesi uyarınca ayrı ayrı hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına, şikâyetçi … ve katılan …’a yönelik hırsızlık eylemlerinden ise sonuçta ayrı ayrı 2 yıl 1 ay hapis cezası ile cezalandırılmasına karar verildiği, sanığın 02.03.2016 tarihli dilekçesi ile hükmün açıklanmasının geri bırakılması kararlarına itiraz ettiği, mahkûmiyet kararlarını ise temyiz ettiği, bunun üzerine Edirne 2. Ağır Ceza Mahkemesinin 2016/597 D.İş sayılı 11.05.2016 tarihli kararıyla sanık hakkında, şikâyetçiler …, …, …, …’a yönelik hırsızlık eylemlerinden kurulan hükmün açıklanmasının geri bırakılması kararlarının kaldırıldığı, akabinde Mahkeme tarafından duruşma açılarak sanığın, şikâyetçiler …, …, …, …’a yönelik hırsızlık eylemlerinden Mahkemenin 24.06.2016 tarihli 2015/482 Esas, 2016/119 Karar sayılı ek kararıyla ayrı ayrı hapis cezalarıyla cezalandırılmasına karar verildiği ve bu kararın sanığa usûlüne uygun tefhim edildiği; ancak sanığın 24.06.2016 tarihli bu ek kararı temyiz etmediği anlaşılmakla, Dairemizin inceleme konusunun sanığın şikâyetçi … ve katılan …’a yönelik hırsızlık eylemlerinden ayrı ayrı hapis cezası ile cezalandırılmasına yönelik Mahkemenin 01.03.2016 tarihli ve 2015/482 Esas, 2016/119 Karar sayılı hükümleri olduğu yapılan ön inceleme neticesinde tespit edilmekle, gereği düşünüldü:
I. HUKUKÎ SÜREÇ
1. Edirne Cumhuriyet Başsavcılığının, 2015/2578 iddianame numaralı ve 07.10.2015 tarihli iddianamesi ile sanığın, … ve …’a yönelik hırsızlık eylemlerinden 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 142/2-h, 53. maddeleri gereğince ayrı ayrı cezalandırılması istemiyle kamu davası açılmış olduğu tespit edilmiştir.
2. Edirne 2. Asliye Ceza Mahkemesinin 01.03.2016 tarihli ve 2015/482 Esas, 2016/119 Karar sayılı kararı ile sanığın şikâyetçi … ve katılan …’a yönelik hırsızlık eylemlerinden ayrı ayrı 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 142/2-h, 168/2, 62, 53. maddeleri gereğince 2 yıl 1 ay hapis cezası ile cezalandırılmasına, hak yoksunluklarına, karar verildiği anlaşılmıştır.
II. TEMYİZ SEBEPLERİ
Sanık hükümleri, usûl ve yasaya aykırı bulduğunu belirterek temyiz etmiştir.
III. OLAY VE OLGULAR
Sanığın, Edirne Devlet Hastanesi Selimiye Ünitesi’nde hemşire olarak çalışan şikâyetçi …’nın hemşire odasındaki dolabında bulunan 125,00 TL’yi 19.09.2015 tarihinde gündüz vakti çaldığı, 21.09.2015 tarihinde ise … Hastanesi’ne giderek burada hemşire olarak çalışan katılan …’ın, Hastane’nin giriş kısmında bulunan bankoya bıraktığı 1.440,00 TL değerindeki cep telefonunu gündüz vakti çaldığı, her iki olaya ilişkin görüntülerin incelenmesi sonucu sanığa ulaşıldığı, şikâyetçi … ile katılan …’ın zararlarının kovuşturma aşamasında giderildiği anlaşılmakla, sanığın ikrarı, şikâyetçi … ile katılan …’ın ifadeleri ve tüm dosya içeriğiyle eylemlerin sanık tarafından işlendiği kabul edilerek, hırsızlık suçundan sanığın ayrı ayrı cezalandırılmasına karar verildiği anlaşılmıştır
IV. GEREKÇE
Sanığın …’ya yönelik iş yeri dokunulmazlığının ihlâli suçundan zamanaşımı süresi içerisinde işlem yapılması mümkün görülmüş; yine sanığın …’ya yönelik olan 19.09.2015 suç tarihinin gerekçeli karar başlığında yazılmaması mahallinde giderilebilir eksiklik olarak kabul edilmiş; 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 53. maddesinin bazı bölümlerinin iptaline ilişkin Anayasa Mahkemesinin 24.11.2015 tarihinde yürürlüğe giren 08.10.2015 tarihli ve 2014/140 Esas, 2015/85 Karar sayılı kararı nazara alınarak bu maddede öngörülen hak yoksunluklarının uygulanmasının, 15.04.2020 tarihli ve 31100 sayılı Resmî Gazete’de yayımlanarak aynı gün yürürlüğe giren 7242 sayılı Kanun’un 10. maddesi ile 5237 sayılı Kanun’un 53. maddesinde yapılan değişiklikle birlikte infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüş; yargılama sürecindeki işlemlerin usûl ve kanuna uygun olarak yapıldığı, aşamalarda ileri sürülen iddia ve savunmaların toplanan tüm delillerle birlikte gerekçeli kararda gösterilip tartışıldığı, eylemlerin sanık tarafından gerçekleştirildiğinin saptandığı, vicdanî kanının dosya içindeki belge ve bilgilerle uyumlu olarak kesin verilere dayandırıldığı, eylemlere uyan suç vasfı ve yaptırımların doğru biçimde belirlendiği anlaşıldığından, sanığın yerinde görülmeyen temyiz sebepleri reddedilmiştir.
V. KARAR
Gerekçe bölümünde açıklanan nedenlerle Edirne 2. Asliye Ceza Mahkemesinin 01.03.2016 tarihli ve 2015/482 Esas, 2016/119 Karar sayılı kararında sanık tarafından öne sürülen temyiz sebepleri ve re’sen dikkate alınan hususlar yönünden herhangi bir hukuka aykırılık görülmediğinden sanığın ileri sürdüğü temyiz sebeplerinin reddiyle hükümlerin istem gibi ONANMASINA, dava dosyasının, Mahkemesine gönderilmek üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına TEVDİİNE, 29.03.2023 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.