YARGITAY KARARI
DAİRE : 2. Ceza Dairesi
ESAS NO : 2020/31732
KARAR NO : 2021/4903
KARAR TARİHİ : 09.03.2021

Hırsızlık ve işyeri dokunulmazlığının ihlâli suçlarından sanık …’in, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 142/2-h, 143/1, 116/4, 119/1-c ve 62. (2 kez) maddeleri gereğince 4 yıl 10 ay 10 gün hapis ve 1 yıl 8 ay hapis cezaları ile cezalandırılmasına, cezasının aynı Kanun’un 58. maddesi uyarınca mükerrirlere özgü infaz rejimine göre çektirilmesine dair Elbistan 1. Asliye Ceza Mahkemesinin 17/09/2015 tarihli ve 2015/102 Esas, 2015/962 sayılı kararı aleyhine Yüksek Adalet Bakanlığınca verilen 04/08/2020 gün ve 20524-2019 sayılı kanun yararına bozma talebine dayanılarak dava dosyası Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının 15/09/2020 gün ve 2020/73897 sayılı tebliğnamesiyle dairemize gönderilmekle okundu.
Kanun yararına bozma isteyen tebliğnamede;
Nitelikli hırsızlık ve konut dokunulmazlığını ihlâl suçlarından sanık …’in, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 142/2-h, 143/1, 116/4, 119/1-c ve 62. (2 kez) maddeleri gereğince 4 yıl 10 ay 10 gün hapis ve 1 yıl 8 ay hapis cezaları ile cezalandırılmasına, cezasının aynı Kanun’un 58. maddesi uyarınca mükerrirlere özgü infaz rejimine göre çektirilmesine dair Elbistan 1. Asliye Ceza Mahkemesinin 17/09/2015 tarihli ve 2015/102 Esas, 2015/962 sayılı kararını kapsayan dosya incelendi.
Sanığın tekerrüre esas alınan, nitelikli hırsızlık, konut dokunulmazlığını ihlal etme suçlarından hapis cezaları ile cezalandırılmasına, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 51. maddesi gereğince cezaların ertelenmesine; mala zarar verme suçu yönünden neticeden 2.000,00 Türk lirası adli para cezası ile cezalandırılmasına ilişkin Elbistan 1. Asliye Ceza Mahkemesinin 27/03/2009 tarihli ve 2008/406 Esas, 2009/173 sayılı kararın, mala zarar verme suçu yönünden 1412 sayılı Ceza Muhakemeleri Usulü Kanunu’nun 305/1. maddesi gereğince miktar itibariyle kesin olduğu, diğer atılı suçlar yönünden anılan bu mahkeme kararının sanık tarafından temyiz edilmesi üzerine, Yargıtay 13. Ceza Dairesinin 10/07/2013 tarihli ve 2012/10984 Esas, 2013/22440 Karar sayılı ilamı ile bozulduğu anlaşılmakla,01/06/2005 tarihinde yürürlüğe giren 5320 sayılı Ceza Muhakemesi Kanununun Yürürlük ve Uygulama Şekli Hakkındaki Kanun’un 8/1. maddesinde yer alan hüküm gözetilerek, 1412 sayılı Kanun’un 305/son maddesine göre miktar itibariyle kesin olan adli para cezalarının tekerrür uygulamasına esas alınamayacağı ve sanığın adli sicil kaydında başka tekerrüre esas mahkumiyeti de bulunmadığının anlaşılması karşısında, sanık hakkında 5237 sayılı Kanun’un 58. maddesinin uygulanma imkanı bulunmadığı gözetilmeden, yazılı şekilde karar verilmesinde isabet görülmediğinden 5271 sayılı CMK’nın 309. maddesi uyarınca anılan kararın bozulması lüzumu kanun yararına bozma talebine dayanılarak ihbar olunmuştur.
GEREĞİ DÜŞÜNÜLDÜ:
Elbistan 1. Asliye Ceza Mahkemesinin 27/03/2009 tarihli ve 2008/406 Esas, 2009/173 sayılı ilâmına konu mala zarar verme suçundan kesin olarak verilen adli para cezasına ilişkin mahkumiyet hükmünün, 01/06/2005 tarihinde yürürlüğe giren 5320 sayılı Ceza Muhakemesi Kanununun Yürürlük ve Uygulama Şekli Hakkındaki Kanun’un 8/1. maddesinde yer alan hüküm gözetilerek, 1412 sayılı Kanun’un 305/son maddesine göre kesin olması nedeniyle tekerrüre esas alınamayacak olması ve sanığın adli sicil kaydında başka tekerrüre esas mahkumiyeti de bulunmadığının anlaşılması karşısında, sanık hakkında tekerrür hükümlerinin uygulanamayacağının gözetilmemesi nedeniyle kanun yararına bozma istemi yerinde görüldüğünden (ELBİSTAN) 1. Asliye Ceza Mahkemesinden verilip kesinleşen 17.09.2015 tarihli ve 2015/102 Esas, 2015/962 Karar sayılı kararın 5271 sayılı CMK’nın 309. maddesinin 3. fıkrası uyarınca BOZULMASINA, aynı maddenin 4. fıkra (d) bendinin verdiği yetkiyle; hüküm fıkrasından 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 58. maddesinin uygulanmasına ilişkin kısımların çıkartılmasına, hükümlerin diğer bölümlerinin aynen korunmasına, 09/03/2021 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.