YARGITAY KARARI
DAİRE : 2. Ceza Dairesi
ESAS NO : 2020/25927
KARAR NO : 2022/877
KARAR TARİHİ : 31.01.2022
MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık
HÜKÜM : Mahkumiyet
Dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Mahkemenin kabul ve gerekçesine göre sanık hakkında 5237 sayılı TCK’nin 50. maddesinin uygulanmasında bir isabetsizlik görülmediğinden tebliğnamenin (2) numaralı bozma düşüncesine iştirak edilmemiştir.
TCK’nin 50/3. maddesindeki zorunluluk bulunmadığı halde, adli sicil kaydında tekerrüre esas sabıkası bulunan sanık hakkında, hükmolunan hapis cezasının adli para cezasına çevrilmesi suretiyle, TCK’nin 58/6. maddesindeki mükerrirlere özgü infaz rejiminin uygulanamaz hale getirilmesi, aleyhe temyiz olmadığından bozma nedeni yapılmamıştır.
Dosya içeriğine göre diğer temyiz itirazları yerinde görülmemiştir. Ancak;
1) Sanığın, Adana 1. Sulh Hukuk Mahkemesi kaleminde bulunan mağdurun çantasından 50 TL para çalması şeklinde gerçekleşen eylemine ilişkin, Yargıtay Ceza Genel Kurulu’nun Dairemizce de benimsenen 28.02.2017 gün ve 2016/2-833 Esas ve 2017/115 Karar sayılı ilamında, 28.06.2014 tarihinden sonra işlenen hırsızlık suçunun bina veya eklentileri içinde muhafaza altına alınmış olan eşya hakkında işlenmesi halinde eylemin 5237 sayılı TCK’nin 142/2-h maddesinde düzenlenen hırsızlık suçuna uyduğunun belirtildiği, somut olayda hırsızlığın, adliye binasından yapıldığının anlaşılması karşısında, sanığın eyleminin TCK’nin 142/2-h maddesine uyduğu gözetilmeyerek, eylemin vasıflandırmasında yanılgıya düşülerek aynı Yasa’nın 142/1-a maddesi uyarınca hüküm kurulması suretiyle eksik ceza tayini,
2) Dosya kapsamına göre sanığın mağdurun çantasından çaldığı paranın 50 TL olduğunun tespit edilmesine rağmen sanık hakkında TCK’nin 145. maddesinin uygulanmaması,
3) Sanığın cezasından etkin pişmanlık sebebiyle indirim yapılırken uygulanan kanun maddesinin hükümde yazılmaması,
Bozmayı gerektirmiş, sanığın temyiz nedenleri bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükmün bu sebeplerden dolayı istem gibi BOZULMASINA, bozma sonrası kurulacak hükümde 1412 sayılı CMUK’nın 326/son maddesinin gözetilmesine 31/01/2022 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.