YARGITAY KARARI
DAİRE : 2. Ceza Dairesi
ESAS NO : 2016/9618
KARAR NO : 2018/13316
KARAR TARİHİ : 13.11.2018

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü;
Tebligat Kanunu’nun 35. maddesine göre tebliğin usulüne uygun olarak yapılabilmesi için daha önce aynı adrese kanunun gösterdiği usullere göre geçerli bir tebligatın yapılmış olması gerekir. Sanığın mahkemeye bildirdiği adrese daha önce yapılmış usulüne uygun tebligat bulunmadığından 35. maddeye göre yapılan tebligatın usulsüz olduğunun anlaşılması karşısında; sanığın, 18/03/2016 tarihli temyiz isteminin, öğrenme üzerine süresinde olduğu kabul edilerek ve temyiz isteminin reddine dair 22.03.2016 tarihli ek kararı kaldırılarak yapılan incelemesinde;
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 22.11.2016 gün ve 2016/950 esas, 2016/436 karar sayılı kararı ile 5237 sayılı TCK’nın 142. maddesinde 6545 sayılı Kanun’un 62. maddesi ile yapılan ve 28.06.2014 tarihinde yürürlüğe giren değişiklik uyarınca TCK’nın 142/2-h, 143.maddeleri gereğince cezalandırılması istemiyle yargılanan sanığa, 5271 sayılı CMK’nın 150/3. maddesi uyarınca zorunlu müdafii atanmasına gerek olmadığına karar verildiği gözetildiğinde tebliğnamedeki bozma isteyen görüşe iştirak edilmemiş, kasıtlı suçtan hapis cezasına mahkum edilen sanık hakkında TCK’nın 53. maddesi uygulanmamış ise de, 5237 sayılı TCK’nın 53. maddesinin bazı bölümlerinin iptaline ilişkin Anayasa Mahkemesi’nin 24/11/2015 tarihinde yürürlüğe giren 08/10/2015 gün ve 2014/140 esas, 2015/85 karar sayılı iptal kararı da nazara alınarak bu maddede öngörülen hak yoksunluklarının uygulanmasının infazda nazara alınması mümkün görülmüştür.
Yapılan duruşmaya, toplanan delillere, gerekçeye, hakimin kanaat ve takdirine göre temyiz itirazları yerinde olmadığından reddiyle hükmün isteme aykırı olarak ONANMASINA, 13/11/2018 gününde oy birliğiyle karar verildi.