YARGITAY KARARI
DAİRE : 2. Ceza Dairesi
ESAS NO : 2016/12924
KARAR NO : 2018/15586
KARAR TARİHİ : 17.12.2018
MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık, mala zarar verme, konut dokunulmazlığını bozma
HÜKÜM : Mahkumiyet
Dosya incelenerek gereği düşünüldü;
1-Sanıklar … ve … hakkında konut dokunulmazlığını bozma ve mala zarar verme suçlarından verilen hükmün açıklanmasının geri bırakılması kararlarına yönelik temyiz itirazlarının incelenmesinde;
CMK’nın 231. maddesi uyarınca verilen ve davayı sonuçlandırıcı nitelikte olmayan ”hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına” ilişkin karara karşı aynı Kanun’un 231/12. maddesine göre itiraz yasa yolu açık olup, yine aynı Kanun’un 264. maddesi uyarınca kabul edilebilir bir başvuruda kanun yolunda ya da merciin belirlenmesinde yanılma, başvuranın haklarını ortadan kaldırmayacağından, sanıklar … ve … müdafiilerinin dilekçelerinin itiraz dilekçesi olarak kabulü ile görevli ve yetkili ilk derece mahkemesince itiraz konusunda inceleme yapılması için, dosyanın incelenmeksizin İADE edilmek üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına GÖNDERİLMESİNE,
2-Sanık … hakkında hırsızlık, mala zarar verme ve konut dokunulmazlığını bozma suçlarından verilen temyiz isteminin reddine ilişkin ek karara yönelik temyiz itirazının incelenmesinde;
Temyiz isteminin reddine dair 13/03/2015 tarihli ve 2014/909 Esas 2014/491 Karar sayılı ek kararda bir isabetsizlik görülmediğinden, bu karara yönelik sanığın temyiz itirazlarının reddiyle, temyiz isteminin reddine dair ek kararın ONANMASINA,
3-Sanıklar … ve … hakkında hırsızlık suçundan verilen mahkumiyet kararlarına yönelik temyiz istemlerinin incelemesinde;
Sanıkların, olay tarihinde haksız şekilde ele geçirdikleri anahtar ile bahçe kapısını açarak içeriye girdikten sonra katılana ait ofisten hırsızlık yapmaları şeklindeki eylemlerinin 5237 sayılı TCK’nın 142/2-d-h maddesinde belirtilen haksız yere elde bulundurulan anahtar ile bina dahilinden kilit açmak suretiyle hırsızlık suçunu oluşturduğu gözetilmeden, suç vasfının değerlendirilmesinde yanılgıya düşülerek, aynı Kanun’un sadece 142/2-h maddesi gereğince uygulama yapılması, her iki bentteki hapis cezalarının alt ve üst sınırlarının aynı olduğu gözetildiğinde sonuca etkili görülmediğinden bozma nedeni yapılmamış, 5237 sayılı TCK’nın 53. maddesinin bazı bölümlerinin iptaline ilişkin Anayasa Mahkemesinin 24.11.2015 tarihinde yürürlüğe giren 08.10.2015 gün ve 2014/140 E., 2015/85 K. sayılı kararı da nazara alınarak bu maddede öngörülen hak yoksunluklarının uygulanmasının infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüştür.
Yapılan duruşmaya, toplanan delillere, gerekçeye, hakimin kanaat ve takdirine göre temyiz itirazları yerinde olmadığından reddiyle hükümlerin istem gibi ONANMASINA, 17/12/2018 gününde oybirliğiyle karar verildi.