YARGITAY KARARI
DAİRE : 2. Ceza Dairesi
ESAS NO : 2012/25771
KARAR NO : 2012/46273
KARAR TARİHİ : 20.11.2012

Elektrik enerjisi hırsızlığı suçundan sanık hakkında kurulan 17.02.2010 gün ve 953-88 sayılı beraat hükmünün katılan vekili tarafından temyizi üzerine, Yargıtay’ a gönderilen dava dosyası, Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı’nın 12.07.2012 tarihli yazısı ile “02.07.2012 tarihinde kabul edilerek, 28344 sayılı Resmi Gazetede yayımlanan ve 05.07.2012 tarihinde yürürlüğe giren 6352 sayılı Yargı Hizmetlerinin Etkinleştirilmesi Amacıyla Bazı Kanunlarda Değişiklik Yapılması Ve Basın Yoluyla İşlenen Suçlara İlişkin Dava Ve Cezaların Ertelenmesi Hakkında Kanunun Geçici 2. maddesinin l. fıkrası uyarınca aynı maddenin 2. fıkrasına göre işlem yapılması” için mahkemesine iade edildiği, ancak Yalova 1. Asliye Ceza Mahkemesince dosya üzerinden verilen 23.07.2012 tarihli ek karar ile “sanık hakkında verilen beraat kararının daha lehe olduğu ve 6352 sayılı Yasaya göre yeniden değerlendirme yapılmasını gerektirir bir durum bulunmadığı bu nedenle temyiz incelemesi yapılabilmesi için dosyanın Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına gönderilmesine” karar verilerek iade edilen dava dosyası, Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı’nın ek karara karşı temyiz istemi bulunmadığından dosyanın incelenmeksizin mahalline iadesine karar verilmesi istemi ile Dairemize gönderilmekle yapılan incelemede;

6352 sayılı Yasanın 82. maddesi ile davanın dayanağını oluşturan elektrik enerjisi hakkında hırsızlık suçunu düzenleyen, 5237 sayılı TCK’ nın 142. maddesinin 1 fıkrasının (f) bendi yürürlükten kaldırılmış, aynı Yasanın 83.maddesi ile de, 5237 sayılı TCK’ nın karşılıksız yararlanma suçunu düzenleyen 163. maddesine;
“(3) Abonelik esasına göre yararlanılabilen elektrik enerjisinin, suyun veya doğal gazın sahibinin rızası olmaksızın ve tüketim miktarının belirlenmesini engelleyecek şekilde tüketilmesi halinde kişi hakkında bir yıldan üç yıla kadar hapis cezasına hükmolunur.” şeklinde düzenleme içeren 3. fıkra eklenmiştir.
Aynı Yasanın 84. maddesi ile de;
“5237 sayılı Kanunun 168 inci maddesinin birinci fıkrasında yer alan “ve karşılıksız yararlanma” ibaresi madde metninden çıkarılmış ve maddeye aşağıdaki fıkra eklenmiştir.
“(5) Karşılıksız yararlanma suçunda, fail, azmettiren veya yardım edenin pişmanlık göstererek mağdurun, kamunun veya özel hukuk tüzel kişisinin uğradığı zararı, soruşturma tamamlanmadan önce tamamen tazmin etmesi halinde kamu davası açılmaz; zararın hüküm verilinceye kadar tamamen tazmin edilmesi halinde ise, verilecek ceza üçte birine kadar indirilir. Ancak kişi, bu fıkra hükmünden iki defadan fazla yararlanamaz.” hükmü getirilmiştir.
Aynı Yasanın 103. maddesi ile de;
25/5/2005 tarihli ve 5352 sayılı Adli Sicil Kanununun 6 ncı maddesine aşağıdaki fıkra eklenmiştir.
“(2) Karşılıksız yararlanma suçunda etkin pişmanlıktan yararlanması dolayısıyla şüpheli, sanık veya hükümlü hakkında verilen kararlar adlî sicilde bunlara mahsus bir sisteme kaydedilir. Onbeş yıl süreyle muhafaza edilen bu kayıtlar, ancak bir soruşturma veya kovuşturmayla bağlantılı olarak Cumhuriyet savcısı veya mahkeme tarafından istenmesi halinde verilebilir.” hükmü düzenlenmiştir.
Anılan düzenlemeler ile daha önce hırsızlık suçu olarak düzenlenen, abonelik esasına göre yararlanılabilen elektrik enerjisi, su ve doğal gazın sahibinin rızası olmaksızın ve tüketim miktarının belirlenmesini engelleyecek şekilde tüketilmesi eylemleri karşılıksız yararlanma suçu olarak düzenlenmiştir.
6352 sayılı Yasanın Geçici 2. maddesinin 2. fıkrasında;
(2) Abonelik esasına göre yararlanılabilen elektrik enerjisinin, suyun ve doğal gazın sahibinin rızası olmaksızın ve tüketim miktarının belirlenmesini engelleyecek şekilde tüketilmesi dolayısıyla bu Kanunun yürürlüğe girdiği tarih itibarıyla hakkında hırsızlık suçundan dolayı kovuşturma yapılan veya kesinleşmiş olup olmadığına bakılmaksızın hakkında hüküm verilen kişinin, bu Kanun yürürlüğe girdiği tarihten itibaren altı ay içinde, zararı tamamen tazmin etmesi hâlinde, hakkında cezaya hükmolunmaz, verilen ceza tüm sonuçlarıyla ortadan kalkar.
Hükmüne yer verilmiş olması ve anılan suçlara ilişkin açıklanan düzenlemeler karşısında; temyiz edilmesi nedeniyle Yargıtay’ da bulunan dosyalar hakkında ne tür bir işlem yapılacağına dair aynı maddenin 1. fıkrasında ise,
(1) Bu Kanunda yapılan değişiklikler karşısında; ilgili suçlardan dolayı açılan ve temyiz aşamasında bulunan dava dosyalarından Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığında bulunanlar, Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığınca; Yargıtay ilgili dairesinde bulunan dosyalar ise bu dairece, hükmü veren mahkemeye gönderilir.
Şeklinde bir düzenlemeye yer verilmiştir. Konuya ilişkin 6352 sayılı Yasanın Geçici 2. maddesinin birinci ve ikinci fıkraları birlikte değerlendirildiğinde, anılan suçlara ilişkin olarak hakkında kovuşturma yapılan veya kesinleşmiş olup olmadığına bakılmaksızın hakkında hüküm verilen kişinin, bu Yasanın yürürlüğe girdiği tarihten itibaren, altı ay içinde zararı tamamen tazmin etmesi halinde, hakkında cezaya hükmolunamayacağı ve verilen cezanın
da tüm sonuçları ile ortadan kalkacağı düzenlenmiş olup, düzenleme gereğince işlem yapılması gereken hükümlerin, mahkumiyet veya beraat hükmü olacağına, ya da kesinleşmiş olup olmadığına dair bir ayırım yapılmamıştır.
Temyiz nedeniyle Yargıtay’ da bulunan dosyaların da Geçici 2. madde gereğince işlem yapılmak üzere hükmü veren mahkemeye gönderileceğine dair amir hükümde de hükmün niteliği ve ya kesinleşip kesinleşmediği ya da mağdur kurumun zararının tazmin edilip edilmediği şeklinde bir ayırıma yer verilmemiştir.
Geçici 2. maddenin 1. fıkrasında ayrıca temyiz nedeniyle Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığında bulunan dosyaların ise ilgili daireye gönderilmeden doğrudan Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığınca mahkemesine gönderileceği düzenlenmiştir.
Anılan düzenlemeler ile yapılan açıklamalar karşısında; 6352 sayılı Yasanın Geçici 2. maddesinin 1. fıkrası ile 2. fıkra kapsamındaki suçlar yönünden, Yargıtay’ da bulunan dosyalar ile ilgili olarak Yargıtay ilgili ceza dairesinin de temyiz incelemesi yapmadan dosyayı mahkemesine göndermesi gerektiğinin kabulü gerekmektedir. Aksi takdirde Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığında bulunan dosyalar ilgili daireye gönderilmeden, Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığınca ilk derece mahkemelerine gönderildiği halde, Yargıtay dairelerinde bulunan dosyalar ile ilgili olarak dairesince inceleme yapılması gerektiğini kabul
etmek, hukukun temel ilkelerinden olan, “aynı durumdakiler arasında eşitlik” ilkesine aykırı davranarak, eşiksizlik yaratılmış olacaktır. Bu nedenlerle madde kapsamında bulunan suçlara ilişkin dosyaların temyiz incelemesine konu yapılmadan, bir gönderme yazısı ile mahkemelerine gönderilmesi gerekir.
Mahkemesine gönderilen dosyalar hakkında ne tür bir işlem yapılması gerektiği konusunda, 6352 sayılı Yasada bir düzenleme yoksa da; 5237 sayılı TCK’ nın yürürlüğe girmesi üzerine, 765 sayılı TCK uyarınca verilen ve temyiz nedeniyle Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığında bulunan dosyaların Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığınca mahkemesine iade edileceğine dair 5320 sayılı Ceza Muhakemesi Kanununun Yürürlük ve Uygulama Şekli Hakkında Kanunun 8. maddesinin 2. fıkrasında da benzer bir düzenlemeye yer verildiği ve anılan düzenlemeye ilişkin olarak Ceza Genel Kurulunun 27.06.2006 gün, 173-169 sayılı kararında özetle “5320 sayılı Yasanın 8/2 maddesinin, ilk derece mahkemelerince verilip temyiz edilen hükümlerde, lehe hükümlerin uygulanması yönünde mahkemesince değerlendirme yapılmasının gerektiği açıkça anlaşılması halinde, dosyanın doğrudan ilgili mahkemesine iade edilebilme yetkisi Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına tanınmış, bu hüküm uyarınca gönderilen dosyalarda, mahkemeler yönünden yeniden duruşma açılarak hüküm verme ödevi doğuran kendine özgü bir düzenleme olduğu” belirtilmiştir. Yargıtay Ceza Dairelerinin istikrar kazanmış olan kararları da bu yöndedir. Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığınca 5320 sayılı Yasanın 8. maddesinin 2. fıkrası uyarınca mahkemesine yapılan iadelerin, bozma ilamı niteliğinde olduğunun kabul edilmiş olması karşısında; 6352 sayılı Yasanın Geçici 2. maddesi uyarınca gerek Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığınca gerek ilgili Yargıtay Dairesince yapılan mahalline gönderme işleminin bozma ilamı olarak kabulü ile 5320 sayılı Yasanın 8. maddesi gereğince yürürlükte bulunan 1412 sayılı CMUK’ nın 326. maddesi uyarınca duruşma açılarak taraflar çağrılıp, aynı maddede öngörülen hükümler çerçevesinde yeni bir hüküm kurulması gerektiği anlaşılmakla;
6352 sayılı Yasanın Geçici 2. maddesinin 2. fıkrasına göre işlem yapılması için dosyanın mahkemesine iade edilmek üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına GÖNDERİLMESİNE, 20/11/2012 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.