YARGITAY KARARI
DAİRE : 17. Hukuk Dairesi
ESAS NO : 2014/1700
KARAR NO : 2015/11935
KARAR TARİHİ : 10.11.2015
MAHKEMESİ : Erdemli 2. Asliye Hukuk Mahkemesi
TARİHİ : 19/06/2013
NUMARASI : 2009/469-2013/331
Taraflar arasındaki tazminat davasının yapılan yargılaması sonunda verilen hükmün duruşmalı olarak temyizen tetkiki davalı T. Oto Yedek Parça San. ve Tic.Ltd.Şti vekilince istenmiş olmakla duruşma için tayin edilen 10.11.2015 Salı günü davacılar ve davalılar tarafından gelen olmadı. Temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşıldıktan sonra dosya incelendi, gereği düşünüldü.
-K A R A R-
Davacılar vekili; davalıların işleten ve sürücüsü olduğu kamyonun müvekkillerinin murislerinin bulunduğu araca çarpması sonucu 10.08.2008 tarihinde meydana gelen trafik kazasında müvekkillerinin anne, baba ve kardeşleri olan A., E. ve M. A. ile F. ve Y. K.’nun hayatlarını kaybettiklerini, kazanın meydana gelmesinde davalı sürücünün asli kusurlu olduğunun ceza mahkemesince Adli Tıp Kurumu’ndan alınan raporla tespit edildiğini belirterek, ağabeyi F.’ın ölümü nedeniyle davacı M. için 10.000 TL, diğer davacılar için ayrı ayrı 25.000 TL manevi tazminatın kaza tarihinden itibaren işleyecek yasal faiziyle birlikte davalılardan tahsiline karar verilmesini talep etmiştir.
Davalı T. Oto Yedek Parça San. ve Tic. Ltd. Şti. vekili; kazada ölenlerin de kusurlu olmaları nedeniyle BK.’nun 43 ve 44. maddelerine göre değerlendirme yapılması gerektiğini, ceza mahkemesinde belirlenen kusurun değil mahkemece alınacak rapora göre kusurun belirlenmesi gerektiğini, manevi tazminat taleplerinin fahiş olduğunu öne sürerek, davanın reddini savunmuştur.
Davalı B. Ü., davaya cevap vermemiştir.
Mahkemece; davacı M.K.’nun davasının kısmen kabulü ile, 5.000 TL; diğer davacıların davalarının kabulü ile, her bir davacı için ayrı ayrı 25.000 TL manevi tazminatın kaza tarihinden itibaren yasal faizi ile birlikte davalılardan tahsiline karar verilmiş; hüküm, davalı T. Oto Yedek Parça San. ve Tic. Ltd. Şti. vekili tarafından temyiz edilmiştir.
1-Dosya içerisindeki bilgi ve belgelere, mahkeme kararının gerekçesinde, dayanılan delillerin tartışılıp, değerlendirilmesinde usul ve yasaya aykırı bir yön bulunmamasına göre, davalı T. Oto Yedek Parça San. ve Tic. Ltd. Şti. vekilinin aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan sair temyiz itirazlarının reddi gerekmiştir.
2-Dava; trafik kazasından kaynaklanan ölüm nedeniyle manevi tazminat istemine ilişkindir.
Kaza sonucu hayatını kaybeden davacıların murislerinin, müteveffa sürücünün aracın istiap haddini aşacak şekilde yolcu taşıdığını bilerek araca bindikleri, emniyet kemeri takmadıkları için de otopsi raporuna göre, boyun kırılması, batın, göğüs ve beyin kanaması nedeniyle öldükleri, bu nedenlerle de kazada bölüşük kusurlarının bulunduğu kesinleşen ceza davasındaki Adli Tıp Kurumu raporundan anlaşılmaktadır. Davalı vekili de savunmasında bu hususu ileri sürerek, tazminattan indirim yapılması gerektiğini savunmuştur.
Bu durumda; mahkemece, davalı vekilinin yukarıda açıklanan savunması üzerinde durularak, 818 sayılı BK.’nun 43. ve 44. maddeleri uyarınca, olayda hakkaniyet indirimi yapılıp yapılmayacağı, hangi nedenle ve ne oranda yapılacağı hususunda taraf delilleri tartışılıp değerlendirilerek, sonucuna göre karar verilmesi gerekirken, yazılı şekilde hüküm kurulması doğru görülmemiştir.
3-Bozma neden ve şekline göre, davalı vekilinin manevi tazminata ilişkin temyiz itirazlarının incelenmesine şimdilik gerek görülmemiştir.
4-Lehlerine tazminata hükmedilen küçükler Muhammet ve Hatice Kutlu’nun isimleri karar başlığında gösterilmemişse de, bu durum yerinde düzeltilebilir maddi hata olduğundan bozma nedeni yapılmamıştır.
SONUÇ: Yukarıda (1) numaralı bentte açıklanan nedenlerle davalı T. Oto Yedek Parça San. ve Tic. Ltd. Şti. vekilinin sair temyiz itirazlarının reddine, (2) numaralı bentte açıklanan nedenlerle davalı T. Oto Yedek Parça San. ve Tic. Ltd. Şti. vekilinin temyiz itirazlarının kabulü ile hükmün BOZULMASINA, peşin alınan harcın istek halinde temyiz eden davalı T. Oto Yedek Parça San. ve Tic. Ltd. Şti.’ye geri verilmesine, 10/11/2015 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.