YARGITAY KARARI
DAİRE : 14. Ceza Dairesi
ESAS NO : 2015/5650
KARAR NO : 2019/10560
KARAR TARİHİ : 03.07.2019
MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Cinsel taciz, kasten yaralama (katılan sanık); kasten yaralama (sanık …), mala zarar verme
(sanık …); kasten yaralama, hakaret (sanık …)
HÜKÜM : Katılan sanığın atılı suçlardan mahkumiyetine,
sanık … hakkında müsnet suçtan kurulan hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına, sanık …’nın atılı suçtan beraatine, sanık …’nin kasten yaralama suçundan beraati ile hakaret suçundan ceza verilmesine yer olmadığına
İlk derece mahemesince verilen hükümler temyiz edilmekle, başvurunun nitelik, ceza türü, süresi ve suç tarihine göre dosya incelendi.
Sanık … hakkında kasten yaralama suçundan dolayı 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanununun 231/5. maddesi gereğince verilen hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına dair kararın aynı Kanunun 231/12. maddesi uyarınca itirazı kabil kararlardan olup temyiz yeteneğinin bulunmadığı ve katılan sanığın anılan hükme ilişkin temyiz istemi aynı Kanunun 264. maddesi uyarınca itiraz kabul edilerek bu hususta mahallinde merciince karar verilmesi gerektiği anlaşıldığından, incelemenin diğer hükümlerle sınırlı yapılmasına karar verildikten sonra gereği düşünüldü:
Katılan sanık hakkında kasten yaralama suçundan kurulan hükmün incelenmesinde;
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun Dairemizce de benimsenen 21.06.2005 gün ve 61/82 sayılı Kararında vurgulandığı üzere, hükmün temyiz edilebilir olup olmadığını belirleme bakımından hüküm tarihindeki kanuni düzenlemenin dikkate alınması gerektiği, 14.04.2011 tarihinde yürürlüğe giren 6217 sayılı Kanunun 26. maddesiyle 5320 sayılı Kanuna eklenen geçici 2. madde ile hapis cezasından çevrilenler hariç sonuç olarak hükmedilen 3.000 TL’ye kadar (3.000 TL dahil) adli para cezaları kesin nitelikte olup buna göre mahkemece katılan sanık hakkında kasten yaralama suçundan doğrudan tayin edilen 2.240 TL adli para cezasına ilişkin hükmün miktarı itibariyle CMUK’nın 305/1. maddesi gereğince kesin olmasından dolayı temyizi mümkün bulunmadığından, katılan sanığın anılan hükme yönelik temyiz isteminin 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi gözetilerek 1412 sayılı CMUK’nın 317. maddesi uyarınca REDDİNE,
Sanık … hakkında mala zarar verme, katılan sanık hakkında cinsel taciz ve sanık … hakkında kasten yaralama, hakaret suçlarından kurulan hükümlerin temyiz incelemesine gelince;
Katılan sanık hakkında müsnet suçtan eylemine uyan TCK’nın 105/1. maddesi gereğince hüküm kurulurken anılan maddede hapis cezası ile adli para cezasının seçimlik cezalar olarak yer alıp mahkemece takdiren hapis cezasının tercih edilmesi karşısında, TCK’nın 105/1, 43/1, 62/1. maddelerine göre belirlenen 3 ay 22 gün hapis cezasının aynı Kanunun 50/2. maddesinin amir hükmüne aykırı olacak şekilde 52/2. maddesi uyarınca adli para cezasına çevrilmesi aleyhe temyiz bulunmadığından bozma nedeni yapılmamıştır.
Delillerle iddia ve savunma; duruşma göz önünde tutularak tahlil ve takdir edilmiş, beraati, ceza verilmesine yer olmadığı ve sübutu kabul olunan fiillerin unsurlarına uygun şekilde tavsif ve tatbikatları yapılmış bulunduğundan, katılan sanığın yerinde görülmeyen temyiz itirazlarının reddiyle, katılan sanık hakkında cinsel taciz suçundan kurulan mahkumiyet hükmü, sanık … hakkında mala zarar verme suçundan verilen beraat kararı ile sanık … hakkında kasten yaralama suçundan verilen beraat ve hakaret suçundan ceza verilmesine yer olmadığına dair verilen hükümlerin ONANMASINA, 03.07.2019 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.