YARGITAY KARARI
DAİRE : 13. Ceza Dairesi
ESAS NO : 2013/35733
KARAR NO : 2014/590
KARAR TARİHİ : 15.01.2014

Tebliğname No : 2 – 2012/223633
MAHKEMESİ : Torbalı 1. Asliye Ceza Mahkemesi
TARİHİ : 28/04/1993
NUMARASI : 1992/34 (E) ve 1993/60 (K)
SUÇ : Hırsızlık, mala zarar verme, konut dokunulmazlığını ihlal

Mahalli mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle dosya incelenerek, gereği düşünüldü:
Dosya ve duruşma tutanakları içeriğine, toplanıp karar yerinde incelenerek tartışılan hukuken geçerli ve elverişli kanıtlara, gerekçeye ve hakimin takdirine göre; suçların hükümlü tarafından işlendiğini kabulde ve nitelendirmede usul ve yasaya aykırılık bulunmadığı anlaşılmış, diğer temyiz nedenleri de yerinde görülmemiştir.
Ancak;
1- 5237 sayılı TCK.’nın 142. maddesinde tanımlanan hırsızlık suçu ile 765 sayılı TCK.’nın 493/1 maddesindeki suçun öğelerinin farklı olduğu, katılana yönelik eylemin 5237 sayılı Yasanın 142/1-b maddesindeki hırsızlık suçunun yanı sıra aynı Yasanın 116/2-4 ve 119/1-c maddesindeki işyeri dokunulmazlığını bozma ve 151/1. maddesindeki mala zarar verme suçlarını da oluşturduğu, suç tarihine göre mala zarar verme suçunun uzlaşma kapsamında kaldığı, uzlaşma işlemi yapılarak sonucuna göre, 5237 sayılı TCK’nın 7/2 ve 5252 sayılı Yasanın 9/3 maddesi uyarınca hükümlü yararına olan hükmün, önceki ve sonraki kanunların ilgili bütün hükümleri olaya uygulanarak ortaya çıkan sonuçların birbiriyle karşılaştırılması suretiyle bulunacağından, temel cezanın alt ve üst sınırlar gözetilerek ne şekilde saptanacağının belirlenmesi ile bireyselleştirmenin yapılması amacına yönelik takdir hakkının kullanılması, önceki yasaya göre suçların yasal öğelerinde yapılan değişikliklerin tartışılması için duruşma açılmasının zorunlu bulunduğu gözetilmeden, dosya üzerinden yazılı şekilde hüküm kurulması,
2-Kabul ve uygulamaya göre,
Suç tarihine göre mala zarar verme suçunun uzlaşma kapsamında kaldığı, uzlaşma imkanı sağlandıktan sonra, hükümlünün eylemine uyan 765 sayılı TCK.nın 493/1-son, 522 maddeleriyle, 1.6.2005 tarihinde yürürlüğe giren 5237 sayılı TCK.’nın aynı suça uyan 142/1-b, 53; 116/1-4, 119/1-c, 53 ve duruma göre 151/1, 53 maddelerinde öngörülen özgürlüğü bağlayıcı cezanın türü, alt ve üst sınırları bakımından anılan Yasanın 7/2, 5252 sayılı Yasanın 9/3. maddeleri ışığında uygulama yapılıp sonucuna göre lehe olan yasanın belirlenmesi gerektiğinin düşünülmemesi,
Bozmayı gerektirmiş, hükümlü H.. M..’in temyiz talebi bu bakımdan yerinde görülmüş olduğundan, hükümlerin açıklanan nedenle isteme uygun olarak BOZULMASINA, 15.01.2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.