YARGITAY KARARI
DAİRE : 13. Ceza Dairesi
ESAS NO : 2012/26884
KARAR NO : 2014/4446
KARAR TARİHİ : 13.02.2014
Tebliğname No : 6 – 2011/56260
MAHKEMESİ : İstanbul 2. Asliye Ceza Mahkemesi
TARİHİ : 01/07/2010
NUMARASI : 2008/120 (E) ve 2010/562 (K)
SUÇ : Hırsızlık
Mahalli mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle dosya incelenerek, gereği düşünüldü:
1)Hırsızlık olayı ile ilgili olarak somut bir bağlantısı dosya kapsamında tespit edilemeyen sanık D.. Ç..’nin atılı suçu işlediğine ilişkin, olay tarihinde Metris Cezaevinde bulunduğu şeklindeki, bu Cezaevine yazılan müzekkere sonucu yanlışlanan beyanı dışında, her türlü şüpheden uzak, kesin ve inandırıcı, mahkumiyetine de yeterli delil elde edilemediği halde, sanığın atılı suçtan beraati yerine, hatalı değerlendirme sonucu yazılı şekilde mahkumiyetine karar verilmesi;
2)Kardeşi ile birlikte yaşadığı evde 20/07/2007 tarihinde yapılan aramada ele geçirilip, seri numarasından yapılan araştırmada müşteki G.. E..’den 10/10/2005 tarihinde çalındığı belirlenen IPOD marka MP3 cihazını, 2006 yılı sonlarında Esenler Karabayır Semtindeki küçük bir dükkanı bulunan, açık kimlik ve adres bilgilerini bilmediği E. A. isimli şahıstan satın aldığını beyan eden sanık S.. T..’un, hırsızlık suçuna katıldığına ilişkin yeterli delil bulunmamakla birlikte, sanığın eyleminin suç eşyasının satın alınması veya kabul edilmesi suçunu oluşturup oluşturmayacağının karar yerinde tartışılmasında zorunluluk bulunması;
Kabule göre de;
3)Kasten işlemiş olduğu suçtan hapis cezasıyla mahkûmiyetinin yasal sonucu olarak sanığın, 5237 sayılı TCK’nın 53/1.maddesinin “c” bendinde yazılı haklardan aynı maddenin 2. fıkrası uyarınca cezanın infazı tamamlanıncaya kadar, yalnızca kendi alt soyu üzerindeki velayet, vesayet ve kayyımlık yetkileri açısından ise anılan maddenin 3. fıkrası uyarınca mahkum olduğu hapis cezasından koşullu salıverilinceye kadar yoksun bırakılmasına karar verilmesi gerektiğinin gözetilmemesi;
4)5271 sayılı CMK’nın 326/2. maddesi uyarınca, birlikte işlenmiş suç nedeniyle mahkum edilmiş olan sanıkların bizzat sebebiyet verdikleri yargılama giderlerinden ayrı ayrı, ortak yargılama giderlerinden de eşit olarak sorumlu tutulmaları gerektiğinin düşünülmemesi;
Bozmayı gerektirmiş, sanıklar S.. T.. ve D.. Ç..’nin temyiz itirazı bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan, hükmün açıklanan nedenle tebliğnameye uygun olarak BOZULMASINA, 13.02.2014 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.