YARGITAY KARARI
DAİRE : 12. Ceza Dairesi
ESAS NO : 2022/1952
KARAR NO : 2023/5119
KARAR TARİHİ : 27.11.2023
MAHKEMESİ :Ceza Dairesi
SAYISI : 2019/803 E., 2020/442 K.
DAVA : Koruma tedbirleri nedeniyle tazminat
HÜKÜM : İstinaf başvurusunun esastan reddi kararı
TEBLİĞNAME GÖRÜŞÜ : Onama
İlk Derece Mahkemesi kararına yönelik istinaf incelemesi üzerine Bölge Adliye Mahkemesi tarafından verilen kararın; 6100 sayılı Hukuk Muhakemeleri Kanunu’nun 361 inci maddesinin birinci fıkrası gereği temyiz edilebilir olduğu, 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu’nun (5271 sayılı Kanun) 142 nci maddesinin sekizinci fıkrası gereği temyiz edenlerin hükmü temyize hak ve yetkilerinin bulunduğu, 291 inci maddesinin birinci fıkrası gereği temyiz istemlerinin süresinde olduğu, 294 üncü maddesinin birinci fıkrası gereği temyiz dilekçelerinde temyiz sebeplerine yer verildiği, 298 inci maddesinin birinci fıkrası gereği temyiz istemlerinin reddini gerektirir bir durumun bulunmadığı yapılan ön inceleme neticesinde tespit edilmekle, gereği düşünüldü:
I. HUKUKÎ SÜREÇ
1. Davacı vekili 24.09.2018 havale tarihli dava dilekçesinde özetle; müvekkilininin terör örgütüne üye olmak suçundan haksız ve hukuka aykırı olarak 03.02.2010 tarihinde gözaltına alındığını, 05.02.2010 tarihinde çıkarıldığı sorgu hakimliğinde tutuklama talebinin reddi ile serbest bırakıldığını, Adana 7. Ağır Ceza Mahkemesinin 09.02.2010 tarih ve 2010/108 değişik iş sayılı kararı ile müvekkili hakkında yakalama kararı verildiğini, bu yakalama kararı üzerine 11.02.2010 tarihinde ikinci kez göz altına alındığını ve CMK 250 madde ile görevli Adana 7. Ağır Ceza Mahkemesinin 12.02.2010 tarih ve 2010/16 sorgu sayılı kararı ile tutuklandığını, tutuklama kararına yapılan itiraz soncuunda 19.02.2010 tarihinde tahliyesine karar verildiğini, yapılan kovuşturma neticesinde beraat kararı verildiğini, müvekkilinin gözaltına alınmada önce marangoz atölyesi açtığını haksız gözaltı ve tutuklama nedeniyle dükkanını kapatmak zorunda kaldığını, bu sebeplerle 100.000,00 TL maddi, 200.000,00 TL manevi tazminatın haksız gözaltı tarihinden itibaren işleyecek yasal faizi ile birlikte davalı hazineden alınarak müvekkili olan davacıya verilmesini ve ayrıca yargılama giderleri ile vekalet ücretinin davalı üzerinde bırakılmasına karar verilmesini talep etmiştir.
2. Davalı vekili 12.11.2018 havale tarihli cevap dilekçesinde özetle; davanın yasal süresinde açılmadığını, bu nedenle tazminat talebinin yersiz olduğunu, hatta istenen tazminatın fahiş olduğunu, faiz ve vekalet ücreti talebinin yersiz olduğunu,sonuç olarak davacının haksız ve yerinde olmayan davasının reddine, yargılama gideri ve vekalet ücretinin karşı tarafa yükletilmesine karar verilmesini istemiştir.
3. Adana 1. Ağır Ceza Mahkemesinin, 12.11.2018 tarihli ve 2018/379 Esas, 2018/583 Karar sayılı kararı ile davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
4. Adana Bölge Adliye Mahkemesi 3. Ceza Dairesinin, 09.03.2020 tarihli ve 2019/803 Esas, 2020/442 Karar sayılı kararı ile İlk Derece Mahkemesince kurulan hükme yönelik davalı vekilinin ve davacı vekilinin istinaf başvurusunun 5271 sayılı Kanun’un 280 inci maddesinin birinci fıkrasının (a) bendi uyarınca esastan reddine karar verilmiştir.
5. Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı 14.04.2022 tarihli tebliğnamesi ile davacı vekilinin temyiz isteminin esastan reddi ile hükmün onanması talep edilmiştir.
II. TEMYİZ SEBEPLERİ
Davacı vekilinin temyiz istemi;
Maddi tazminat hesabında davacının dükkanını kapatmak zorunda kaldığından bu hususun dikkate alınmadığını, hükmedilen manevi tazminatın eksik olduğunu, belirtmiştir.
III. DAVA KONUSU
Temyizin kapsamına göre;
A. İlk Derece Mahkemesinin Kabulü;
Davacının tazminata esas Adana 3. Ağır Ceza Mahkemesinin 2014/163 Esas – 2014/681 Karar sayılı ceza dosyasındasilahlı terör örgütüne üye olma suçundan 03.02.2010 – 05.02.2010 tarihleri arasında gözaltında ve 11.02.2010 – 19.02.2010 tarihleri arasında gözaltı ve tutuklu kaldığını, yapılan yargılama sonunda beraatine hükmedildiği, kararın 21.06.2018 tarihinde kesinleştiğini ve davanın 5271 sayılı Kanunun 142 inci maddesinin birinci fıkrasında belirlenen süre içerisinde yetkili ve görevli mahkemede açıldığı, davacı hakkında derdest dosya bulunmadığını, gözaltı ve tutuklu kalınan sürelerin mahsup edilmediği belirlenerek, toplam 192,19 TL maddi, 300,00 TL manevi tazminatın gözaltı tarihinden itibaren işleyecek yasal faizi ile davalıdan alınarak davacıya ödenmesine karar verilmiştir.
B. Bölge Adliye Mahkemesinin Kabulü;
İlk Derece Mahkemesince verilen kararla ilgili olarak, Bölge Adliye Mahkemesi tarafından bir isabetsizlik görülmediği anlaşılmıştır.
IV. GEREKÇE
Tazminat talebinin dayanağı olan Adana 3. Ağır Ceza Mahkemesinin 2014/163 Esas – 2014/681 Karar sayılı ceza dosyasında silahlı terör örgütüne üye olma suçundan 03.02.2010 – 05.02.2010 tarihleri arasında 2 gün gözaltında ve 11.02.2010 – 19.02.2010 tarihleri arasında 8 gün gözaltı ve tutuklu kaldığını, yapılan yargılama sonunda beraatine hükmedildiği, kararın 21.06.2018 kesinleştiği ve davanın 5271 sayılı Kanunun 142 inci maddesinin birinci fıkrasında belirlenen süre içerisinde yetkili ve görevli mahkemede açıldığı ve kanunda öngörülen yasal şartların oluştuğu anlaşılmıştır.
Davacı vekilinin temyiz talebi yönünden;
1. Tutuklandığı sırada sahibi olduğu iddia edilen atölye dükkanını kapatmak zorunda kaldığına yönelik zararların tutuklanma ile illiyet bağı olduğuna ilişkin dosya arasında herhangi bir belge olmadığından söz konusu zararların maddi tazminat kapsamında değerlendirilmemesinde bir isabetsizlik görülmemiştir.
2. Nesnel bir ölçüt olmamakla birlikte, davacı lehine hükmedilecek manevi tazminatın davacının sosyal ve ekonomik durumu, üzerine atılı suçun niteliği, tutuklanmasına neden olan olayın cereyan tarzı, tutuklu kaldığı süre ve benzeri hususlar ile tazminat davasının kesinleşeceği tarihe kadar faizi ile birlikte elde edeceği parasal değer dikkate alınıp, hak ve nesafet ilkelerine uygun, makul bir miktar olarak tayin ve tespit edildiğinden davacı vekilinin manevi tazminatın eksik olduğuna yönelik temyiz talebi yerinde görülmemiştir.
V. KARAR
Gerekçe bölümünde açıklanan nedenle Adana Bölge Adliye Mahkemesi 3. Ceza Dairesinin, 09.03.2020 tarihli ve 2019/803 Esas, 2020/442 Karar sayılı kararında davacı vekili tarafından öne sürülen temyiz sebepleri ve 5271 sayılı Kanun’un 289 uncu maddesinin birinci fıkrası ile sınırlı olarak yapılan temyiz incelemesi sonucunda hukuka aykırılık görülmediğinden aynı Kanun’un 302 nci maddesinin birinci fıkrası gereği, Tebliğname’ye uygun olarak, oy birliğiyle TEMYİZ İSTEMİNİN ESASTAN REDDİ İLE HÜKMÜN ONANMASINA,
Dava dosyasının, 5271 sayılı Kanun’un 304 üncü maddesinin birinci fıkrası uyarınca Adana 1. Ağır Ceza Mahkemesine, Yargıtay ilâmının bir örneğinin ise Adana Bölge Adliye Mahkemesi 3. Ceza Dairesine gönderilmek üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına TEVDİİNE, 27.11.2023 tarihinde karar verildi.