YARGITAY KARARI
DAİRE : 12. Ceza Dairesi
ESAS NO : 2017/5164
KARAR NO : 2019/275
KARAR TARİHİ : 09.01.2019
Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç :Taksirle yaralama
Hüküm : TCK’nın 89/1, 89/2-b, 62, 52/2-4, 53/6. maddeleri gereğince mahkumiyet
Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
“Sanığın üzerine atılı suçun niteliği işleniş biçimi toplumda meydana getirdiği zarar dikkate alınarak” gerekçesiyle CMK’nın 231/5. maddesi gereğince hükmün açıklanmasının geri bırakılması hükümlerinin uygulanmasına yer olmadığına karar verilmiş ise de; sanığın 02.12.2014 tarihli oturumda alınan beyanında “maddi zarara sebebiyet vermediğimden karşılama talebim de yoktur” şeklindeki beyanı ve katılanın uğradığı maddi zararı giderdiğine ilişkin dosyaya yansıyan herhangi bir bilgi ve belge bulunmaması karşısında, CMK’nın 231/5. madde hükmünün uygulanmamasında bir isabetsizlik görülmediğinden ve sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının taksitlendirilmesine ilişkin hüküm fıkrasında, TCK’nın 52/4. maddesinin son cümlesi uyarınca taksitlerden birinin süresinde ödenmemesi halinde geri kalan kısmın tamamının tahsil edileceği ve ödenmeyen adli para cezasının hapse çevrileceği ihtaratı isabetli bulunmakla, Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK’nın 52/4. maddesine yönelik tebliğnamedeki bozma içeren görüşlere iştirak edilmemiştir.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, incelenen dosya kapsamına göre, sanığın kusuru olmadığına, adli para cezasını ödeyecek mali durumu olmadığına, kararın yasalara aykırı olduğuna ilişkin yerinde görülmeyen temyiz itirazlarının reddine, ancak;
Yargıtay Ceza Genel Kurulu’nun 07/07/2009 tarih 2009/9-62-191 sayılı kararında da vurgulandığı üzere, taksirli suçlar açısından temel cezanın belirlenmesinde TCK’nın 61/1. maddesinin (g) bendinde yer alan “failin güttüğü amaç ve saik” gerekçesine dayanılamayacağının gözetilmemesi,
Kanuna aykırı olup, hükmün bu nedenlerle 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi gereğince halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK’un 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, ancak yeniden yargılamayı gerektirmeyen bu konuda, aynı Kanunun 322. maddesi gereğince karar verilmesi mümkün bulunduğundan, aynı maddenin verdiği yetkiye istinaden hükmün birinci fıkrasında yer alan “failin güttüğü amaç ve saiki” ibarelerinin çıkarılması suretiyle, sair yönleri usul ve yasaya uygun bulunan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 09.01.2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.