YARGITAY KARARI
DAİRE : 11. Hukuk Dairesi
ESAS NO : 2020/4758
KARAR NO : 2022/65
KARAR TARİHİ : 10.01.2022
MAHKEMESİ: BÖLGE ADLİYE MAHKEMESİ 11. HUKUK DAİRESİ
Taraflar arasında görülen davada Malatya 3. Asliye Hukuk Mahkemesi’nce verilen 18.07.2017 tarih ve 2016/573 E. – 2017/387 K. sayılı kararın davalı-karşı davacı vekili tarafından istinaf edilmesi üzerine, istinaf isteminin esastan reddine dair Gaziantep Bölge Adliye Mahkemesi 11. Hukuk Dairesi’nce verilen 26.12.2019 tarih ve 2018/1432 E. – 2019/1645 K. sayılı kararın Yargıtayca incelenmesi karşı dava yönünden karşı davacı vekili tarafından istenilmekle dosyadaki kağıtlar okundu gereği konuşulup düşünüldü:
Asıl dava, taraflar arasında akdolunan 04/06/2012 tarihli protokolden kaynaklanan alacağın tahsili için başlatılan icra takibine itirazın iptali, karşı dava, taraflar arasında akdolunan 04/06/2012 tarihli sözleşme hilafına düzenlenen faturalar nedeniyle fazlaya ilişkin haklar saklı kalmak kaydıyla 1.000.-TL fazladan ödenen komisyon bedelinin iadesi istemine ilişkindir. Mahkemece, yapılan yargılama sonucunda asıl davanın kısmen kabulüne, karşı davanın reddine karar verilmiştir.
Karara karşı, davalı-karşı davacı vekili tarafından istinaf kanun yoluna başvurulmuştur.
Gaziantep Bölge Adliye Mahkemesince, davalı-karşı davacı vekilinin istinaf istemlerinin esastan reddine karar verilmiştir.
Kararı, karşı davacı vekili, karşı dava yönünden temyiz etmiştir.
HMK’nın 6763 sayılı Kanunun 42. maddesi ile değişik 362/1-a maddesi hükmüne göre Bölge Adliye Mahkemelerinin miktar veya değeri 40.000.00.-TL’yi geçmeyen davalara ilişkin verdiği kararlar aleyhine temyiz yoluna başvurulamaz.
Bu miktar, HMK’nın Ek 1. maddesi uyarınca, Bölge Adliye Mahkemesince verilen hüküm tarihi olan 26.12.2019 itibariyle 58.800,00 TL’dir.
Somut uyuşmazlıkta, her ne kadar karşı davacı fazlaya dair istem hakkını saklı tutmuş ise de dosya kapsamından fazlaya dair isteyebileceği bir miktar da tespit edilmediğinden mahkemece reddedilen kısım miktar itibariyle kesin olup, temyiz kabiliyeti bulunmamaktadır.
HMK’nın 366. maddesi delaletiyle kıyasen uygulanması gereken aynı Kanun’un 346. maddesi hükmü uyarınca, kesin olan kararların temyiz istemleri hakkında Bölge Adliye Mahkemesince bir karar verilmesi gerekmekle birlikte, Yargıtay tarafından da bu yolda karar verilebileceğinden, karşı davacı vekilinin kesin olan karara yönelik temyiz isteminin reddine karar verilmesi gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle karşı davacı vekilinin Bölge Adliye Mahkemesince verilen hükme yönelik temyiz isteminin miktar yönünden REDDİNE, işlem yapılmak üzere dava dosyasının İlk Derece Mahkemesine, kararın bir örneğinin Bölge Adliye Mahkemesine gönderilmesine, ödediği peşin temyiz harcının isteği halinde temyiz eden karşı davacıya iadesine, 10.01.2022 tarihinde kesin olarak oybirliğiyle karar verildi.