YARGITAY KARARI
DAİRE : 11. Hukuk Dairesi
ESAS NO : 2015/2307
KARAR NO : 2015/8592
KARAR TARİHİ : 22.06.2015
MAHKEMESİ : İZMİR FİKRÎ VE SINAÎ HAKLAR HUKUK MAHKEMESİ
TARİHİ : 04/12/2014
NUMARASI : 2014/40-2014/143
Taraflar arasında görülen davada İzmir Fikrî ve Sınaî Haklar Hukuk Mahkemesi’nce verilen 04.12.2014 tarih ve 2014/40-2014/143 sayılı kararın Yargıtayca incelenmesi davalı tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili, “S.” markasının 43. sınıf hizmetlerde müvekkili adına tescilli olduğu halde davalının aynı isimde yiyecek ve içecek sağlanması hizmeti verdiğini ileri sürerek marka hakkına tecavüzün önlenmesini, 556 sayılı KHK’nın 66/c maddesi uyarınca 2.000 TL maddi, 5.000 TL manevi tazminatın tahsilini talep ve dava etmiştir.
Davalı, 19.03.2013 tarihinde açtığı işyerini 27.01.2014 tarihinde kapattığını, dava tarihine kadar zarar hesabı yapılamayacağını, faaliyetinin davacıyı zarara uğratmadığını savunarak davanın reddini istemiştir.
Mahkemece, iddia, savunma, bilirkişi raporu ve tüm dosya kapsamına göre, davacının, yiyecek içecek sağlanması hizmeti sınıfında kayıtlı “S.” ibareli markası bulunduğu, davalının, “S.” esas unsurunu marka olarak büfesinde kullandığı, tecavüz süresi 11 ay 21 gün olmakla birlikte, taraflar arasında lisans anlaşmasının imzalanmış olması halinde en az 1 yıl süre için aktedileceği, somut olayda da 1 yıllık lisans bedelinin esas alınacağı, davalının iş yerinin kapasitesi, büyüklüğü bu alandaki faaliyetinin mali özellikleri dikkate alınarak, 4.000 TL lisans bedelinin hakkaniyete uygun bulunduğu gerekçesiyle davanın kısmen kabulüne, 2.000 TL maddi, 4.000 TL manevi tazminatın davalıdan tahsiline, fazlaya dair istemin reddine karar verilmiştir.
Kararı, davalı temyiz etmiştir.
1- Dava dosyası içerisindeki bilgi ve belgelere, mahkeme kararının gerekçesinde dayanılan delillerin tartışılıp, değerlendirilmesinde usul ve yasaya aykırı bir yön bulunmamasına göre davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan sair temyiz itirazları yerinde değildir.
2- Ancak, mahkemece, Avukatlık Asgari Ücret Tarifesinin 12/2’nci maddesi uyarınca hükmedilen vekalet ücretinin kabul edilen miktarı geçemeyeceği nazara alınmaksızın 2.000 TL maddi tazminata hükmediği halde maddi tazminat talebi yönünden davacı lehine 2.200 TL vekalet ücreti takdir edilmesi doğru görülmemiş ise de, anılan hususun düzeltilmesi yeniden yargılama yapılmasını gerektirmediğinden, HUMK’nın 438/7. maddesi uyarınca kararın düzelterek onanmasına karar vermek gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda (1) no’lu bentte yazılı nedenlerle davalının sair temyiz itirazlarının REDDİNE, (2) no’lu bentte yazılı nedenlerle, davalının temyiz itirazlarının kabulü ile mahkeme kararının hüküm fıkrasının 4. paragrafında yer alan “240 TL vekalet ücretinin, artırılmakla 2.200 TL” ibaresinin hükümden çıkarılarak yerine “2.000 TL” ibaresinin yazılmasına, hükmün işbu şekilde davalı yararına DÜZELTİLEREK ONANMASINA, ödediği temyiz peşin harcın isteği halinde temyiz edene iadesine, 22.06.2015 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.