YARGITAY KARARI
DAİRE : 1. Ceza Dairesi
ESAS NO : 2021/2054
KARAR NO : 2021/3937
KARAR TARİHİ : 11.03.2021
MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Kasten Yaralama
HÜKÜM : Mahkumiyet
Mahalli mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle evrak okunarak;
Gereği görüşülüp düşünüldü:
Dosya kapsamına göre dinlenen görgü tanıkları … ve … beyanlarında ilk vuranın sanık olduğunu ifade ettikleri, sanığın katılanın kendisine küfür ettiği şeklindeki savunmasının ise yine tanık beyanlarıyla doğrulanmadığı anlaşılmakla, sanık hakkında 5237 sayılı TCK’nin 29. maddesi uyarınca haksız tahrik hükmünün uygulanmamasında mahkemenin delilleri tahlil ve takdirinde bir isabetsizlik görülmediğinden, tebliğnamenin bu husustaki bozma düşüncesine iştirak edilmemiştir.
Yerinde görülmeyen diğer temyiz sebeplerinin reddine, ancak;
1) Sanık hakkında Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 25.04.2017 gün, 2015/1167 Esas – 2017/247 Karar sayılı kararında da belirtildiği üzere, 5271 sayılı CMK’nin 226. maddesi hükmü gereğince ek savunma hakkı tanınmadan, iddianamede gösterilmeyen TCK’nin 87/1-son maddesinin uygulanması,
2) Kurulan hükümde 5237 sayılı TCK’nin 86/1 ve 86/3-e maddesi uygulanarak verilen 1 yıl 6 ay hapis cezasının TCK’nin 87/1-c maddesi gereğince bir kat artırılması ile 2 yıl 12 ay hapis cezasına çıkartılması ardından TCK’nin 87/1-son maddesi gereğince 5 yıl hapis cezasına hükmedilmesi gerekirken, “TCK’nun 87/1-c ve 87/1-son cümle maddesi uyarınca sanığa verilen ceza beş yıldan az olamayacağından,” denilmek suretiyle sanığın doğrudan 5 yıl hapis cezası ile cezalandırılmalarına karar verilmesi,
3) Anayasa Mahkemesinin 24/11/2015 tarihli ve 29542 sayılı Resmi Gazete’de yayımlanarak yürürlüğe giren 08/10/2015 tarihli ve 2014/140 Esas – 2015/85 Karar sayılı kararı ile 5237 sayılı TCK’nin 53. maddesindeki bazı ibarelerin iptal edilmesi nedeniyle hak yoksunlukları yönünden sanığın hukuki durumunun yeniden değerlendirilmesinde zorunluluk bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, sanığın temyiz sebepleri bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan, hükmün bu sebeplerle 6723 sayılı Kanun’un 33. maddesiyle değişik 5320 sayılı Kanun’un 8/1. maddesi ile yürürlükte bulunan 1412 sayılı CMUK’un 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA 11.03.2021 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.