YARGITAY KARARI
DAİRE : 1. Ceza Dairesi
ESAS NO : 2014/5714
KARAR NO : 2015/1193
KARAR TARİHİ : 04.03.2015
MAHKEMESİ : Ağır Ceza Mahkemesi
SUÇ : İsimsiz bebeğini başka bir suçun delillerini gizlemek amacıyla öldürme, çocuğun cinsel istismarı.
TÜRK MİLLETİ ADINA
1- Cinsel saldırı suçundan hüküm kurulurken öncelikle TCK’nun 103/2. maddesinden temel ceza tayin edilip sonrasında anılan Yasanın sırasıyla 103/3. ve 103/4. maddelerinden artırım yapılması gerekirken yazılı şekilde uygulama yapılması sonuç ceza değişmediğinden, hükümden sonra 28.06.2014 tarihli Resmi Gazetede yayımlanarak yürürlüğe giren 6545 sayılı Yasanın 59. maddesi ile değişik TCK’nın 103/2. maddesindeki ceza miktarı açıkça sanığın aleyhine olduğu anlaşıldığından; alt soyu üzerinde yetkiyi kötüye kullanarak cinsel saldırı suçunu işlediği anlaşılan sanık .. hakkında TCK’nun 53/5. maddesinin uygulanmaması aleyhe temyiz olmadığından bu hususlar bozma nedeni yapılmamıştır.
2- Toplanan deliller karar yerinde incelenip, sanık ..’in maktul bebeğe karşı kasten öldürme, öz kızı mağdure ..’ye karşı çocuğun cinsel istismarı suçlarının sübutu kabul, oluşa ve soruşturma sonuçlarına uygun şekilde suçların nitelikleri tayin, takdiri cezayı azaltıcı bir sebep bulunmadığı takdir kılınmış, savunması inandırıcı gerekçelerle reddedilmiş, incelenen dosyaya göre verilen hükümlerde düzeltme nedenleri dışında isabetsizlik görülmemiş olduğundan, sanık müdafiinin takdiri indirim uygulanması gerektiğine ve sair hususlara yönelen ve yerinde görülmeyen temyiz itirazlarının reddiyle;
a- TCK’nun 61/7. maddesi uyarınca süreli hapis cezasını gerektiren bir suçtan dolayı belirlenen sonuç cezanın otuz yılı geçemeyeceğine ilişken düzenlemeye aykırı olarak cinsel saldırı suçundan yazılı şekilde hüküm kurulmak suretiyle 33 sene 9 ay olarak fazla ceza tayini,
b- Sanık hakkında hapis cezasının kanuni sonucu olarak “belirli haklardan yoksun bırakılma” hükmünün uygulanması sırasında, TCK’nun 53/1-c maddesi uyarınca, “velayet hakkından; vesayet veya kayyımlığa ait bir hizmette bulunmaktan” yoksunluğun, sanığın sadece kendi alt soyu bakımından koşullu salıverme tarihine kadar süreceğine, alt soyu olmayanlar yönünden ise cezanın infazına kadar devam edeceğine karar verilmesi gerekirken; yazılı şekilde, altsoy ayrımı yapmadan belirtilen hakları kullanmaktan koşullu salıverme tarihine kadar yoksun bırakılmasına karar verilmesi yasaya aykırı olup bozmayı gerektirmekte ise de; bu hususlar yeniden yargılamayı gerektirmediğinden, CMUK’nun 322. maddesindeki yetkiye dayanılarak, hükmün 2-e fıkrasından sonra gelmek üzere hükme “TCK’nun 61/7. maddesi uyarınca süreli hapis cezasını gerektiren bir suçtan dolayı belirlenen sonuç cezanın otuz yılı geçemeyeceği anlaşıldığından, sonuç cezanın otuz yıla indirilmesine” ibaresinin eklenmesi, hüküm fıkrasının mahsus bölümünden TCK’nun 53. maddesinin uygulanması ile ilgili kısımların çıkartılarak, yerine “Sanığın, 5237 sayılı TCK.nun 53. maddesinin 1. fıkrasının a,b,c,d,e bentlerinde belirtilen haklarından, mahkum olduğu hapis cezasının infazı tamamlanıncaya kadar, kendi altsoyu üzerindeki velayet, vesayet ve kayyımlık yetkileri açısından ise koşullu salıverilme tarihine kadar yoksun bırakılmasına” ibaresinin yazılmasına karar verilmek suretiyle DÜZELTİLEN, re’sen de temyize bulunan hükümlerin tebliğnamedeki düşünce ONANMASINA, 04/03/2015 gününde oybirliği ile karar verildi.