Görüntülediğiniz mahkeme kararı henüz kesinleşmemiştir. Yararlı olması amacıyla eklenmiştir.

T.C.
İstanbul Anadolu
4. ASLİYE TİCARET MAHKEMESİ

ESAS NO : 2018/164 Esas
KARAR NO : 2018/217

DAVA : Tazminat (Hizmet Sözleşmesinden Kaynaklanan)
DAVA TARİHİ : 07/09/2012
KARAR TARİHİ : 13/03/2018

Mahkememizde görülmekte olan Tazminat (Hizmet Sözleşmesinden Kaynaklanan) davasının yapılan açık yargılaması sonunda,
Davacı vekili ilgili İş Mahkemesi’ne verdiği dava dilekçesinde özetle; Davacı vekili dava dilekçesi ile davalının aslında Gemi inşa mühendisi olduğunu 26/10/2009 tarihinde asansör firması olan davacı şirkette işe başladığını kendisi ile işe başladığı tarihte 3 yıl süreli Hizmet sözleşmesi imzalandığını , karşılıklı mükellefiyet ve sorumlulukları taşıyan Hizmet sözleşmesinin 9 nolu maddesinin f bendinde ” işçi şirkette herhangi bir konuda var olan geliştirilen veya geliştirilecek olan bilgi ve verilerin gizli olduğunu kabul eder ” dendiğini, yine anılan hizmet sözleşmesinin ” Rekabet içinde Bulunma ” ile ilgili 10. Maddesinde ” işçinin hizmet sözleşmesinin sonlanılmasından 24 ay süreyle davacı şirkete karşı herhangi bir rekabete girmeyeceğini, özellikle çalışan olarak yada farklı konumlarda benzeri işleri yapmıyacağını ve rakip firmalarda bu nedenle faaliyette bulunmayacağını kabul ve taahhüt eder. İşçi taahhüdüne uygun davranmazsa işverene 10.000;00 Euro ( Onbin – Euro) cezai şart ödemeyi kabul ve tahahhüt eder ” denildiğini, yine hizmet sözleşmesinin “Eğitim ve süreden önce fesih ” başlıklı 11. Maddesi ” işçinin işe girdiğeinde işle ilgili hiç bir bilgi ve tecrübesi bulunmamaktadır. Mesleki Bilgi ve tecrübe işveren tarafından işçiye verilecektir. İşçi sözleşme süresi olan 3 yıl dolmadan kendi isteğiyle iş akdine son verirse işverene eğitimi karşılığı 2.000,00 euro ceza şart olarak ödeyecektir ” denildiğini,davalının, davacı işyerinde bir süre çalıştıktan sonra 23/2/2011 tarihinde , hizmet sözleşmesinde yazılı 3 yıl dolmadan işten ayrıldığını, davalının hizmet sözleşmesinin 11.maddesinde yazılı 3 yıl dolmadan kendi isteğiyle işten ayrıldığı için kendisinden sözleşmede yazılı 2.000 .00 Euro cezai şart ile davacı müvekkilinin 12/5/2012-14/5/2012 tarihleri arasında İzmir de yapılan asansör fuarında davalı ile karşılaştığını, davacının davalı şirketteki hizmet sözleşmesini sonlandırmasından sonra hizmet sözleşmesine aykırı olarak rakip firmalarda çalışmaya başladığını , davacı müvekkilinin yaptırdığı araştırmalarda davalının , davacı şirketin üretimde kullandığı bilfiil kendi — sindeki mühendis kadrosunda teknik çizimleri gerçekleştirilen bilgisayar ortamındakayıtlı bulunan diğital bilgileri rıza hilafına güveni kötüye kullanarak dosyaların kopyalanması suretiyle elde ettiği asansör çizim ve dökümanını bu firmaların emrine kendi eseri olarak sunduğu anlaşıldığından davalının bu eylemleri ile hizmet sözleşmesinin hem 10, ve hem de 9.maddenin f bendine aykırı hareket ettiğinden, sözleşmede işçi taahhüdüne uygun davranmaz ise işverene 10,000,00 Euro cezai şart ödemeyi kabul ve taahhüt eder hükmü bulunduğundan ve davalının 24 aylık süre içerisinde rakip firmalarda çalıştığı sabit bulunduğundan 10,000,00 euro cezai şartın ve hizmet sözleşmesinin 11, maddesinde yazılı 3 yıl dolmadan işten kendi isteğiyle ayrıldığından 2000,00 TL eğitimi karşılığı cezai şartında olmak üzere 12.000,00 TL euro cezai şart alacağının (27.447,60 TL) davacı şirketin uğradığı ve uğrayacağı maddi ve manevi zararların tazmin talep ve dava hakkı saklı kalmak üzere davalıdan harç masraf ücreti vekalet ile birlikte tahsiline karar verilmesini talep ve dava etmiştir.
Davalı vekili ilgili İş Mahkemesine verdiği cevap dilekçesinde özetle; Davalı vekili 4/7/2013 tarihli celsede dosyaya konu olan sözleşmenin hukuken geçerliliği olmadığını müvekkilinin herhangi bir şekilde işlemler üzerinde tasarruf yetkisi bulunmadığını, müvekkiline eğitim verilmediğinin de sabit olduğunu beyanla davanın reddine karar verilmesini savunmuştur.
Mahkememizce yapılan yargılama ve dosya içeresinde toplanan delillerin bir bütün olarak irdelenmesi sonucu;
Dava, iş sözleşmesinde düzenlenen rekabet yasağına aykırılık nedeniyle cezai şart istemi ile eğitim giderinin tahsili istemlerine ilişkindir.
Mahkememizin — E-K sayılı dosyası ile yapılan yargılama neticesinde, davalının 26.10.2009 – 23.02.2011 tarihleri arasında davacı şirkette çalıştığı, işten ayrıldıktan sonra da davacı şirketle aynı alanda faaliyet gösteren başka şirketlerde çalıştığı, davacı şirkete ait tasarımları bu şirketlerin kullanımına sunmak suretiyle iş sözleşmesinde öngörülmüş olan rekabet yasağına aykırı davrandığı, ayrıca iş sözleşmesinde öngörülen 3 yıllık çalışma süresi dolmadan işten ayrılmış olması nedeniyle kendisine verilen eğitimlerden kaynaklanan cezai şart alacağının da oluştuğu gerekçesiyle davanın kabulü ile 10.000 Euro cezai şart ve 2.000 Euro eğitim bedeli olmak üzere toplamda 12.000 Euro’nun karar tarihi itibariyle Türk Lirası karşılığının davalıdan alınarak davacıya verilmesine karar verildiği,
Y. 11. HD 2016/4955-2017/6834 E-K sayılı ilamı ile, davaya konu sözleşmede rekabet yasağının yer veya bölge olarak sınırlarının belirlenmemesi durumunun çalışma hürriyetinin açık ihlali niteliğinde olduğu, bu haliyle rekabet yasağına ilişkin İş Sözleşmesinin 10. maddesinin geçersiz olduğu göz önünde bulundurularak davanın reddine karar verilmesi, ayrıca, taraflar arasındaki iş sözleşmenin 11. maddesine göre talep edilen eğitim giderinin İstanbul — İş Mahkemesi — Esas — sayılı Kararı ile red edildiği, bu kararın Yargıtay 9. Hukuk Dairesinin 2013/17004 Esas 2014/6068 sayılı Kararı ile onandığı göz önüne alındığında bu konuda oluşan kesin hükme rağmen eğitim giderlerine ilişkin talep ile ilgili karar verilmesinin doğru olmadığı belirtilmiş,
Mahkememizce uyulmasına karar verilen bozma ilamı doğrultusunda, rekabet yasağına ilişkin sözleşme hükmünün geçersiz olması sebebiyle cezai şart isteminin reddine, eğitim giderine ilişkin istem hakkında kesin hüküm olması sebebiyle HMK’ nın 114/1-i maddesi gereğince dava şartı yokluğu nedeniyle reddine dair aşağıdaki şekilde hüküm kurmak gerekmiştir.
H Ü K Ü M : Gerekçesi yukarıda açıklandığı üzere;
10.000 EURO cezai şart isteminin ispatlanamamış olması sebebiyle, 2.000 EURO eğitim giderine ilişkin istemin HMK. 114/1-i deleletiyle 115/2 md gereğince dava şartı yokluğu sebebiyle REDDİNE,
Davacı tarafından yapılan yargılama giderlerinin kendi üzerinde bırakılmasına,
Karar tarihinde alınması gerekli 35,90 TL harcın davacı tarafça yatırılan 407,60 TL harçtan mahsubu ile kalan 371,70 TL harcın karar kesinleştiğinde talep halinde yatırana iadesine,
Davalı tarafından yapılan 20,00 TL yargılama giderinin davacıdan tahsili ile davalı tarafa ödenmesine,
Davalı taraf kendisini vekille temsil ettirdiğinden karar tarihinde geçerli A.A.Ü.T. deki esaslara göre belirlenen 3.293,71 TL vekalet ücretinin davacıdan alınarak davalıya verilmesine,
Taraflar tarafından dosyaya yatırılan ve sarf edilmeyen gider avansının karar kesinleştiğinde talep halinde yatırana iadesine,
Dair, taraf vekillerinin yüzüne karşı kararın tebliğinden itibaren 15 günlük süre içinde Yargıtay nezdinde Temyiz yolu açık olmak üzere verilen karar açıkça okunup usulen anlatıldı.13/03/2018