Görüntülediğiniz mahkeme kararı kesinleşmiş bir karardır.
T.C.
İSTANBUL
2. ASLİYE TİCARET MAHKEMESİ
ESAS NO : 2021/69
KARAR NO : 2021/471
DAVA : Şirketin İhyası
DAVA TARİHİ : 22/01/2021
KARAR TARİHİ : 24/06/2021
Mahkememizde görülmekte olan şirketin ihyası davasının yapılan açık yargılaması sonunda,
GEREĞİ DÜŞÜNÜLDÜ:
Davacı asil dava dilekçesi ile hissedarı ve yönetim kurulu başkanı olduğu … A.Ş nin ticari faaliyetlerine devam ettiğini, vergi mükellefi olduğu ve halen ticari faaliyette olduğu ve bu nedenle şirketin ihya edilmesini talep etmiştir.
Davalı sicil müdürlüğü vekilinin cevap dilekçesi sunulmadığı, davayı inkar eder konumda olduğu açıktır.
Taraflar arasında tartışmanın adı geçen şirketin halihazırda vergi mükellefiyetinin devam edip etmediği, ticari faaliyette bulunup bulunmadığı, bu çerçevede ticari faaliyetinin devam edip etmediği, usulüne uygun olarak terkin edilen şirket kaydının silinmiş olması karşısında ve şirketin terkin olunması nedeniyle TTK Geçici madde 7 hükmüne göre ihyası ile tasfiye memuru atanması gerekip gerekmediği noktasında toplanmaktadır.
İhyası talep olunan şirketin 09/10/2014 tarihinde ve resen TTK-Geçici 7 madde hükmüne göre tasfiyenin gerçekleştiği, bu çerçevede taraf teşkilinin tam ve eksiksiz sağlandığı bu hususların tartışmasızdır.
Usulüne uygun olarak terkin edilen şirket kaydının silinmiş olması karşısında ve şirketin terkin olunması nedeniyle TTK Geçici Madde 7 hükmüne göre şirketin yeniden ihyasının gerekip gerekmediği taraflar arasında tartışmalıdır.
İhyası talep olunan şirketin 09/10/2014 tarihi itibariyle resen terkin işleminin yapıldığı, TTK-Geçici 7 Madde hükmüne göre işlemin gerçekleştiği, davada taraf teşkilinin tam ve eksiksiz sağlandığı tartışmasızdır.
Öncelikle belirtmek gerekir ki 6102 sayılı TTK Geçici Madde 7/f.15 hükmüne göre haklı sebeplere dayanarak silinme tarihinden itibaren beş yıl içinde mahkemeye başvurularak şirket ihyasının istenebileceği, dosya kapsamında silinme tarihinden itibaren beş yıl geçtiği açık olsa dahi aynı maddenin f.2 hükmüne göre “Davacı veya davalı sıfatı ile devam eden davaları bulunan şirket veya kooperatifler hakkında bu madde hükmü uygulanmaz.” düzenlemesinin mevcut olduğu, bu düzenlemenin sadece birinci fıkra hükmüne değil tüm madde hükmüne şamil olduğu, bu nedenle adı geçen maddenin Geçici Madde 7.fıkrasını dahi kapsadığı, ikinci fıkranın genel hüküm niteliğinde olduğu, yorum bilimi kurallarına göre genel olarak yorumlanması gerektiğinin kabulü ile yargılamaya devam olunmuştur. Esasen derdest davalar ile ilgili Geçici Madde 7 hükmünün uygulanmayacağına dair hükmün açık içeriği karşısında kanun koyucunun amacına uygun şekilde bu hükmün maddenin belli noktalarına özgülenmesi kanun hükmünün açık ihlaline yol açacaktır. Daha da önemlisi davacının mülkiyet haklarının ve hak arama hürriyetinin sınırlanmasına yol açacak yorum tarzı konuyla ilgili Avrupa İnsan Hakları Mahkemesinin ve Anayasa Mahkemesinin yerleşik uygulamalarına da aykırılık teşkil edecektir. Bu itibarla dava süresi içinde açılmıştır.
Dava TTK’nın Geçici Madde 7.hükmü çerçevesinde açılmış ihya davası olup bu duruma göre davacı derdest başka bir dosyanın davacısı olan gerçek kişi, davalı ise sadece sicil müdürlüğü olup ihyası istenen şirketin merkez adresi karşısında ise mahkememiz yetkilidir.
Yargıtay 11. Hukuk Dairesi uygulaması gereği TTK Geçici Madde 7.hükmü çerçevesinde açılan ihya davalarının sadece ve sadece sicil müdürlüğüne yöneltilmesi gerekli ve yeterli olduğundan taraf teşkilinin sağlandığı kabul edilerek yargılamaya devam olunmuştur.
Öncelikle belirtmek gerekir ki davacı asilin dava dilekçesindeki amacı, TTK Geçici Madde 7 gereği kaydı silinmiş olan şirketin faaliyetine devam edebilmesi ve vergisel yükümlülüklerini yerine getirmesi için şirketin ihyasıdır.
“6102 Sayılı TTK’nun yürürlük tarihinden önce veya 01.07.2015 tarihine kadar şirketin münfesih olmaları, aralıksız son beş yıla ait olağan genel kurul toplantılarının yapılamaması,TTK’nun yürürlüğe girdiği tarihten önce tasfiye işlemlerine başlanılmış olmakla birlikte genel kurulun toplanamaması nedeniyle ara bilançoların ve kati bilançonun genel kurula tevdi edilemediği için ticaret sicilinden terkin edilememeleri sebepleriyle şirketler re’sen terkin edilebilirler.Ticaret sicil müdürlüklerince kapsam dahilindeki şirketlere bir ihtar gönderilir.Bu şirketler tasfiye memuru bildirdikleri takdirde maddede gösterilecek usulde tasfiye edilecek olup,ihtara rağmen tasfiye memuru bildirmeyen şirketlerin unvanı ise ticaret sicilinden re’sen silinir.Ancak, devam eden davası bulunan şirketler için bu madde hükmü uygulanmayacağı gibi sicilden kaydı silinen şirket alacaklıları ile hukuki menfaati bulunanlar……… haklı sebeplere dayanarak şirket veya kooperatifin ihyasını isteyebilirler.”
Somut uyuşmazlıkta, davacı yönetim kurulu başkanı gerçek kişinin temsil ettiği … A.Ş’nin vergi müdürlüğünden gelen kayıtlara göre halihazırda aktif ve faal olduğu, ihyası talep olunan şirketin 2014,2015,2016,2017,2018 ve 2019 dönemi itibariyle kurumsal vergi beyannamelerini dahi sunduğu, esasen şirketin yargılama tarihi itibariyle vadesi geçmiş 16.683,98 TL tahakkuk etmiş vergi borcu olduğu, yine vadesi gelmemiş olan 32.961,69 TL borcunun bulunduğu, vergi müdürlüğünce düzenlenen 09/03/2021 tarihli yoklama fişine göre dahi ihyası talep olunan şirketin açık olduğu, demirbaşlarının mevcut olduğu, şirketin normal faaliyetlerine vergisel anlamda devam edebilmesi dahil diğer resmi iş ve işlemlerini yapabilmesi için ihyasının talep olunmasında hukuki yararın mevcut olduğu, esasen davacı gerçek kişinin yönetim kurulu başkanı sıfatıyla ise aktif sıfat sahibi olduğu açıktır.
Yargıtay uygulamalarında da kabul edildiği üzere TTK Geçici Madde 7 hükmüne göre ihyası istenen şirketin ayrıca pasif sıfatı bulunmamaktadır. Zira işlem tamamen sicil müdürlüğünün yapmış olduğu terkin işleminden kaynaklanmaktadır.
Diğer husus ise 6102 sayılı TTK Geçici Madde 7 hükmü uyarınca kaydı silinmiş olan şirketin ihyasına karar verilmesi halinde tasfiye memuru atanması gerekip gerekmediği noktasındadır.
Öncelikle belirtmek gerekir ki 20/07/2016 tarihi itibariyle bölge adliye mahkemeleri faaliyete geçmiştir.Bölge adliye mahkemelerinin faaliyete geçirilmesinde birçok amaç olmakla birlikte bu amaçlardan birinin ise Yargıtay’ın yüksek mahkeme olarak “içtihat kurumu” görevini tam ve eksiksiz icra edebilmesidir.Böylelikle gerek ilk derece mahkemelerinin ve gerekse bölge adliye mahkemelerinin aynı konuya ilişkin farklı uygulamalarda bulunmasının dahi önüne geçilmesi amaçlanmıştır.Esasen aynı konu hakkında farklı kararların Yargıtay,yani yüksek mahkeme kararlarının mevcudiyetine rağmen ortaya çıkması Anayasa m.36 ve Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi m.6 hükmü karşısında adil yargılanma hakkının ihlali sonucunu doğuracak, en önemlisi kanun koyucunun amacının da açıkça görmezden gelinmesine yol açacaktır.Bu yönü itibariyle “birbiriyle uyuşmayan mahkeme kararlarının sürüp gitmesi yargı sistemine güveni azaltıcı ve hukuki belirsizlik hali oluşturmaktadır.”(Nejdet Şahin ve Perihan Şahin/Türkiye davası (BD),57,Leach,Sayfa 278)
O halde 6102 sayılı TTK Geçici Madde 7 hükmünün yürürlüğe girdiği tarihten itibaren tasfiye memuru atanıp atanmayacağı noktasında Yargıtay tarafından farklı uygulamalar yapılmış ise de somut uyuşmazlıkta hüküm tarihine en yakın ve son uygulamaların dikkate alınması gerekir.
Nitekim Yargıtay 11 H.D. 22/05/2019 tarih ve 2019/1992E ve 2019/4024K.sayılı ilamında ilk derece mahkemesinin 2016 yılında vermiş olduğu karar ile oluşturduğu emsal ilamında “…Dava, 6102 sayılı TTK’nın geçici 7. maddesi uyarınca re’sen terkin edilen şirketin ihyası istemine ilişkindir. Mahkemece, TKK’nın 547. maddesi uyarınca şirketin ihyasına, dava dışı …’nun ek tasfiye işlemleri için tasfiye memuru olarak atanmasına karar verilmiştir. Ancak, dosya kapsamından ihyası talep edilen şirketin 6102 sayılı TTK’nın geçici 7. maddesi uyarınca uyarınca davalı tarafça re’sen terkin edildiği anlaşılmaktadır. Bu durumda geçici 7. maddesi uyarınca şirketin ihyasına karar vermekle yetinilmesi gerekirken, ayrıca tasfiye memuru atanması doğru görülmemiş ise de, anılan yanlışlığın düzeltilmesi yeniden yargılama yapılmasını gerektirmediğinden HUMK 438/7. maddesi hükmü uyarınca kararın düzeltilerek onanmasına karar vermek gerekmiştir.Yukarıdaki bentte açıklanan nedenlerle, davacı vekilinin temyiz itirazının kabulü ile mahkeme kararının hüküm bölümünün 1. bendinin çıkarılarak yerine “Davanın kabülü ile … Ticaret Sicilinin … sicil nosunda kayıtlı iken 26/06/2014 tarihinde re’sen terkin edilen … Ltd. Şti.’nin ihyasına” yazılmasına, hükmün bu şekliyle davacı yararına DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 22/05/2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi. ” gerekçesiyle ilk derece mahkemesindeki tasfiye memuru atanmasına ve tasfiye memuruna ücret tayin olunmasına dair kısım, hükümden tümden çıkarmıştır.
Yine Yargıtay 11.H.D.08/04/2019 tarih ve 2019/978E.2019/2730K.sayılı ilam içeriğine göre,ilk derece mahkeme ilamında TTK geçici 7 madde gereği ihya kararı verildiği,TTK geçici 7 madde gereği ihya yapıldığından dolayı tasfiye memurunun atanmadığı,tasfiye memuru atanmaması gerekçesinin dahi açıkça ilamda tartışıldığı,buna mukabil davalı sicil müdürlüğünün ise tasfiye memuru atanmamasını açıkça istinaf nedeni yaptığı,Samsum BAM 3.HD 2018/1062E.2018/7K.sayılı ilamında “…TTK geçici 7 maddesine göre,…, mahkemece tasfiye memuru atanmaksızın ihya kararı verilmesinin usul ve yasaya uygun olduğu anlaşıldığından,davalının istinaf başvurusunun reddine karar vermek gerekmiştir.”şeklindeki kararının bu defa ve akabinde temyiz olunduğu,Yargıtay’ın ise adı geçen kararında “…. Samsun Bölge Adliye Mahkemesi 3. Hukuk Dairesince tüm dosya kapsamına göre yapılan istinaf incelemesi sonucunda; TTK’nın Geçici 7’inci maddesine göre re’sen sicilden silinen dava dışı şirketin silinme tarihinden önce hakkında devam eden icra takibinin bulunmasına göre, ilk derece mahkemesince tasfiye memuru atanmaksızın dava dışı şirketin ihyasına karar verilmesinin usul ve yasaya uygun olduğu gerekçesiyle, davalının istinaf talebinin reddine karar verilmiştir. Karar, davalı tarafından temyiz edilmiştir. Yapılan yargılama ve saptanan somut uyuşmazlık bakımından uygulanması gereken hukuk kuralları gözetildiğinde İlk Derece Mahkemesince verilen kararda bir isabetsizlik olmadığının anlaşılmasına göre yapılan istinaf başvurusunun HMK’nın 353/b-1 maddesi uyarınca Bölge Adliye Mahkemesince esastan reddine ilişkin kararın usul ve yasaya uygun olduğu kanısına varıldığından Bölge Adliye Mahkemesi kararının onanmasına karar vermek gerekmiştir.”gerekçesiyle son uygulamalarını yeniden ve ayrıca teyit etmiştir.Nitekim mahkememizin yargı çevresinde yer aldığı İstanbul BAM 12.Hukuk Dairesinin 2018/1131E.2018/770K.sayılı ilamında “…Tüzel kişiliğin ihyasına karar verilen davadışı şirketin TTK nun geçici 7.maddesi uyarınca 18.12.2015 tarihinde re’sen sicilden terkin edildiği anlaşılmaktadır.Dava dışı şirket TTK hükümlerine göre tasfiye edilmediğinden terkinden evvel tasfiye halinde bulunmadığı gibi bir tasfiye memuru mevcut değildir.Bu sebeble husumetin sicil memurluğuna yöneltilmesi yeterlidir. Terkin işlemi kaldırılarak şirketin ihyasına karar verildiğinde şirket terkinden evvelki mevcut haline döneceğinden tasfiye memuru atanmaması bir eksiklik değildir.Yapılan yargılama ve saptanan somut uyuşmazlık bakımından uygulanması gereken hukuk kuralları gözetildiğinde İlk Derece Mahkemesince tavzih isteminin reddine ilişkin verilen ek kararda bir isabetsizlik olmadığının anlaşılmasına ve TTK’nın geçici 7/2.maddesi uyarınca tasfiye memurunun atanmasına gerek olmamasına göre davacı vekili tarafından yapılan istinaf başvurusunun esastan reddine karar vermek gerekmiştir. ” gerekçesiyle Yargıtay 11.HD son uygulamalarını dahi aynen ve birebir benimsemiştir.
Yargıtay 11.HD’nin son uygulamaları ve bu uygulamayı benimseyen İstanbul BAM uygulamaları çelişkisiz bir şekilde ve birbiriyle uyum içindedir. Kaldı ki Yargıtay 11.H.D, 6102 sayılı TTK Geçici Madde 7 hükmüne göre asliye ticaret mahkemeleri tarafından verilen ihya kararlarında ve özellikle son yıllarda,tasfiye memuru atanmadığı halde bu yöne ilişkin herhangi bir eleştiriye kararında yer de vermemiştir. Oysaki tasfiye memurunun atanmasının,hükmün olmazsa olmaz unsurlarından bulunması durumunda HMK m.297/f.2 hükmü çerçevesinde Yargıtay tarafından bu hususun re’sen bozma nedeni yapması icap eder idi. Esasen yukarıda açıklanan son uygulamalar ise bu noktada açık ve yerleşiktir.
Nitekim mahkememizce verilen kararlar ile ilgili yargılama yapma yetkisine haiz İstanbul BAM ilgili hukuk dairesi de doğal olarak ve halihazırda uygulamayı aynen devam ettirmektedir.Hal böyle olunca en azından Anayasa m.36 ve Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi m.6 hükmünün ihlaline yol açılmaması için bu uygulamanın bu aşamada benimsenmesi,bu yönde uygulama yapılması zorunludur.Aksi takdirde aynı konuda ilk derece mahkemelerinin farklı uygulamalar benimsemesi hukuk güvenliğini de sarsıcı sonuçlara yol açacaktır.
Kaldı ki ve aynı zamanda Yargıtay uygulamasının kanun metni içeriğine dahi uygun olduğu değerlendirilmektedir. Zira 6102 sayılı TTK Geçici m.7 hükmünün birinci fıkrası,bu çerçevede kayıtları silinen şirketler yönünden ilgili kanunlardaki tasfiye usullerine uyulmayacağını açıkça belirtmiştir.O halde kanunların belirttiği tasfiye usulüne uyulmaksızın kaydı silinmiş olan bir şirketin tasfiyesinin yapıldığı kabul edilemeyecektir.Nitekim TTK m.547 hükmü uyarınca mahkemeden talepte bulunulması durumunda, mahkemenin ek tasfiye kararını verdiği aşamada ve ayrıca tasfiye memuru ataması yasal zorunluluktur. Oysaki TTK geçici m.7 hükmünün 15.fıkrası bu noktada mahkemeden ihya istenebileceğini belirtmiş olmakla birlikte mahkemece tasfiye memuru atanacağını,TTK m.547 hükmünde olduğu üzere açıkça düzenlememiştir. Kanun koyucunun aynı yıl itibariyle yürürlüğe giren benzer hükümlerde farklı düzenlenmeler yapmış olması bir unutkanlık veya boşluk değil kanun koyucunun amaca uygun bilinçli bir tercihi olarak değerlendirilmelidir.Esasen son yıllarda gerek Yargıtay uygulamasında ve gerekse doktrinde bu yöne ilişkin bir eleştiri mevcut değildir.
Türkiye Cumhuriyeti Anayasası’nın 136. ve 142’nci maddelerinde mahkemelerin kuruluşu, görev ve yetkileri, işleyişleri ve yargılama usullerinin kanunla düzenleneceği hükme bağlanmıştır. Mahkemelerin görevi kıyas veya yorum ile genişletilemez ya da değiştirilemez. Kanunda açıklık bulunmayan durumlarda görev genel mahkemelere aittir (5.12.1977 tarihli, 1977/4 E., 1977/4 K. sayılı İçtihatları Birleştirme Kararı). O halde uyuşmazlığı gören asliye ticaret mahkemesinin TTK Geçici Madde 7 hükmü çerçevesinde kaydı silinen şirketin ihyası kararı vermesinden sonra ayrıca mahkemenin tasfiye memuru ataması yapabileceğine dair dayanak hükümde açıklık bulunmadığı halde mahkemenin bu noktada kanundan doğmayan bir yetkiyi kullanması anayasa ile de uyumlu değildir.
Sonuç olarak kayden ihya olunan şirket yönünden tasfiye memuru atanması mevcut Anayasa, açıklanan kanun hükümleri ile Yargıtay’ın ve İstanbul BAM hukuk dairesinin son uygulamalarının görmezden gelinmesine ve giderek Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesinin m.6 hükmünün ihlaline dahi yol açacaktır.O halde somut uyuşmazlıkta tasfiye memurunun atanmaması kanun ve Yargıtay uygulamasına da uygundur.
Davacı yönetim kurulu gerçek kişinin, dava dilekçesinde açıkladığı üzere ihyası talep olunan şirketin resmi kurum ve kuruluşlar nezdinde üzerine düşen yükümlülüklerini tam olarak yerine getirebilmesi, bu çerçevede şirketin ticari faaliyetlerine devam edebilmesi ve en önemlisi terkin tarihinden sonra dahi kurumsal vergi beyannamelerini sunan ve faal olan şirketin normal faaliyetine devam edebilmesi ancak ve ancak terkin olan şirketin ihyası ile mümkündür. Aksi takdirde T.C. Anayasasının m. 36 hükmü çerçevesinde davacının hak arama hürriyeti kullandırılmamış ve hak arama hürriyeti ihlal olunmuş olacaktır. Daha da önemlisi bu hakkın kullandırılmaması hali davacının yönetim kurulu başkanı olduğu şirketin çalışma hürriyetinin ve mülkiyet hakkının ihlali sonucunu dahi doğuracaktır. Davacı asilin en temel hak ve hürriyetlerini kullanabilmesi açısından ihya kararı verilmesini talep etmekte hukuki yararı mevcut olup bu yöne ilişkin talebin bu açıdan kabulü gerekir.
Hemen belirtilmelidir ki Yargıtay 11. HD’nin son yıllarda gelişen ve değişen hükümlerine göre TTK Geçici Madde 7.hükmüne göre terkin olunan şirketin ihyasına karar verilmesi halinde “Şirketin ihyası ile yeniden ticaret siciline tesciline karar verilmesi” gerekli olup bu nedenle ticaret siciline tescil işleminin ek tasfiye ile sınırlı tutulmaması gerekir.(Yargıtay 11.HD’nin 2016/8629E. 2017/6341K.sayılı ilamı ile bu ilam örneğini benimseyen İstanbul 13.BAM 2020/434E. 2020/791 K.sayılı ilamı) Yargıtay 11.HD 2019/5048E. 2020/219K. Sayılı ilamı)
Bu arada … sicil numaralı … A.Ş.’nin en son temsilcisinin kim olduğu ve bu şirketin TTK Geçici m.7/f.1 hükmünde belirtilen hangi sebepten dolayı resen terkin yapıldığı, yine TTK Geçici 7 Madde f.4 hükmünde yer alan ihtaratların ve ilanların yapılıp yapılmadığı, ne zaman ve ne şekilde yapıldığına dair belge suretlerinin mevcut olup olmadığı, özellikle bu ihtarların temsil ve ilzama yetkili kişi veya kişilere tebliğ edilip edilmediği, ihtarın hangi tarihte ve ne şekilde yapıldığın hususlarının araştırılması, dayanak belge suretlerinin çıkarılması ve mahkememize bilgi verilmesi için İstanbul Ticaret Sicil Müdürlüğüne müzekkere yazılmıştır.
Böylelikle davalı sicil müdürlüğünün şirketin ticaret sicil kaydının silinmesine kusurlu hareketiyle sebep olup olmadığı ve terkinin şartları Yargıtay’ın son uygulamaları çerçevesinde araştırılmıştır. Bu araştırma sonucunda sicil müdürlüğünden gelen cevabi yazı örnekleri dikkate alındığında sicil müdürlüğünün şirketin kayden terkinine karar vermeden önce gerekli ihtarı şirketin sicil adresine gönderdiği, tebligatın iade geldiğini açıkladığı, ancak dayanak belgeyi tüm yazılara rağmen sunmadığı, daha önemlisi şirketin temsil ve ilzama yetkili olan yetkilisine herhangi bir ihtarın tebliğine dair bilgi ve belgenin de gönderilmediği, bu konuda müzekkerelere rağmen açıklama da yapılmadığı, sadece ilanın sicil müdürlüğünce yapıldığı, bu suretle sicil müdürlüğünün Geçici 7 Madde gereği üzerine düşen yükümlülükleri yerine getirmediği, prosedürleri tam ve eksiksiz yapmadığı, ihyası talep olunan şirketin sicil kaydının silinmesinde davalı sicil müdürlüğünün kusurlu olduğu, bu nedenle davalı sicil müdürlüğü aleyhine yargılama giderine hükmedilmesi gerektiği bir kısım yargısal uygulamaya göre kabul edilebilir ise de davacının vekalet ücreti ve yargılama gideri talebi yoktur.
Davacının ihya istemekte hukuki yararı olduğu gibi davalı sicil müdürlüğü de terkin işlemini mevcut yasal düzenlemelere uygun şekilde yerine getirmemiştir. Bu nedenle kayden yapılmış olan terkin işleminin şartlarının oluşmadığı anlaşılmaktadır. (Yargıtay 11. HD. 2016/8629E. 2017/6341K.sayılı ilamı)
Yapılan açıklamalar karşısında davacının davasının kabulü ile; … Ticaret Sicili Müdürlüğünün … sicil numarasında kayıtlı … Şirketinin kayden ihyasına, re’sen sicilden terkin edilen şirket bakımından ihya kararı verilmesi halinde şirketin tasfiye haline gireceğine ilişkin yasal düzenleme bulunmadığından şirket tasfiye memuru atanmasına Yargıtay uygulaması dahi gözetilerek yer olmadığına, kararın tescil ve ilanına dair karar verilmiştir.
HÜKÜM:Yukarıda açıklanan nedenlerle;
1-Davacının davasının kabulü ile; … Ticaret Sicili Müdürlüğünün … sicil numarasında kayıtlı …Şirketinin kayden İHYASINA,
2-Re’sen sicilden terkin edilen şirket bakımından ihya kararı verilmesi halinde şirketin tasfiye haline gireceğine ilişkin yasal düzenleme bulunmadığından şirket tasfiye memuru atanmasına Yargıtay uygulaması dahi gözetilerek yer olmadığına,
3-Kararın tescil ve ilanına,
4-492 sayılı Harçlar Kanunu gereğince alınması gereken harç peşin alındığından başkaca harç alınmasına yer olmadığına,
5-Davacının talebi karşısında davacı tarafından yapılan yargılama giderlerinin kendi üzerinde bırakılmasına,
6-Karar kesinleştiğinde ve talep halinde kullanılmayan gider avansının taraflara iadesine,
Kararın tebliğinden itibaren iki haftalık süre içinde mahkememize veya bulunulan yer asliye ticaret mahkemesine dilekçe ile başvurmak koşuluyla İstanbul BAM nezdinde İstinaf yasa yolu açık olmak üzere davacı vekilinin yüzüne karşı davalının yokluğunda ve oy birliği ile karar verildi.24/06/2021
Başkan
Üye
Üye
Katip