Vergi Dava Daireleri Kurulu 1997/487 E. , 1999/30 K.
T.C.
D A N I Ş T A Y
VERGİ DAVA DAİRELERİ KURULU
Esas No: 1997/487
Karar No: 1999/30
Temyiz Eden: … Vergi Dairesi Başkanlığı
Karşı Taraf: …
Vekili: …
İstemin Özeti: Aralık 1993 dönemine ilişkin gelir (stopaj) vergisi ve 1993 yılına ait gelir vergisi ile ekonomik denge vergisi ve net aktif vergisi birinci taksitlerine uygulanan gecikme zammının tahsili amacıyla yükümlü adına ödeme emri düzenlenmiştir.
Ödeme emrinin iptali istemiyle açılan davayı inceleyen … Vergi Mahkemesi, … günlü ve E: …, K: … sayılı kararıyla; davanın gecikme zammının uygulandığı süre yönünden kısmen kabulüne karar vermiştir.
Vergi dairesi başkanlığının temyiz istemini inceleyen Danıştay Üçüncü Dairesi, 21.3.1996 günlü ve E:1995/4172, K:1996/853 sayılı kararıyla; 213 sayılı Vergi Usul Kanununun 18 inci, 193 sayılı Gelir Vergisi Kanununun 117 nci maddesi ve 6183 sayılı Amme Alacaklarının Tahsil Usulü Hakkında Kanununun 51 inci maddesi uyarınca, gelir vergisi ilk taksidinin ödeme süresinin 31 Mart’ta sona ereceği, bu süre içinde ödenmeyen borçların ödenmemiş kısmına vade günü olan 31 Mart tarihini izleyen günden itibaren her ay için gecikme zammı uygulanmasının zorunlu olduğu, yükümlünün 1993 yılına ait gelir vergisi birinci taksit borcunu 1 Ağustos 1994 tarihinde ödediğinin ihtilafsız olduğu, vadesi 31 Mart’ta sona eren vergi borcunun vade tarihini izleyen dördüncü ay olan Temmuz ayının 30 ve 31. günlerinin resmi tatil günü olmasının, gecikme zammının hesaplanmasında sürenin uzamasını gerektirmeyeceği, 1 Ağustos 1994 tarihinde yapılan ödemenin dördüncü ayda yapılmış ödeme olarak kabulüne olanak bulunmadığı, bu bakımdan gecikme zammının … liralık kısmı yönünden ödeme emrinin iptaline karar verilmesinde yasal isabet görülmediği gerekçesiyle temyiz isteminin kısmen kabulüne karar vererek, kararı yıllık gelir vergisi birinci taksidi için hesaplanan gecikme zammına ilişkin hüküm fıkrası yönünden bozmuştur.
Bozma kararına uymayan … Vergi Mahkemesi, … günlü ve E: …, K: … sayılı kararıyla; 6183 sayılı Yasanın 51 inci maddesinde amme alacağının ödeme müddeti içinde ödenmeyen kısmına, vadenin bitim tarihinden itibaren her ay için gecikme zammı uygulanmasının öngörüldüğü, olayda, üzerinden gecikme zammı hesaplanan gelir vergisinin vadesinin, 31 Mart 1994 tarihinde dolduğu, sözü edilen tarihte ödenmeyen kamu alacağı üzerinden bu tarihten sonraki her ay için gecikme zammı hesaplanması gerektiği, sürenin ay olarak hesaplanması halinde 6183 sayılı Yasanın 8 inci maddesindeki gönderme nedeniyle
213 sayılı Yasanın 18 inci maddesindeki esasların gözönünde bulundurulması gerektiği, 1 Nisan tarihinden başlayan aylık vadelerin izleyen ayların sonuncu günü tatil saatinde biteceği, bu hesaplama yöntemi dikkate alındığında son ödeme gününün 31 Temmuz 1994 olduğu, bu gün hafta sonu tatiline rastladığından sürenin son gününün, 213 sayılı Yasanın 18 inci maddesi gereğince tatilin sona erdiği günü izleyen ilk iş günü çalışma süresi sonuna kadar uzayacağı, borcun, resmi tatil gününü izleyen ilk iş gününde ödendiği, bu nedenle, 1.8.1994 tarihinde yapılan ödemenin, Temmuz ayında yapılmış ödeme olarak kabulü ile gecikme zammının (5) ay için değil, (4) ay için hesaplanması gerektiğinden, ödeme emrinin 57.889.760 liralık kısmının iptalinde yasaya aykırılık bulunmadığı gerekçesiyle ilk kararında direnmiştir.
Direnme kararı vergi idaresince temyiz edilmiş ve gecikme zammının uygulanma süresinin yasaya uygun olduğu ileri sürülerek kararın bozulması istenmiştir.
Savunmanın Özeti: Savunma verilmemiştir.
Danıştay Tetkik Hakimi …’ın Düşüncesi: Temyiz dilekçesinde ileri sürülen iddialar ısrar kararının bozulmasını sağlayacak durumda görülmediğinden istemin reddi gerektiği düşünülmektedir.
Danıştay Savcısı …’in Düşüncesi: Danıştay Üçüncü Dairesinin 21.3.1996 günlü ve E:1995/4172, K:1996/853 sayılı bozma kararında yer alan düşüncede yazılı nedenlerle, temyiz isteminin reddi ile ilk kararında ısrar eden vergi mahkemesi kararının onanması gerekeceği düşünülmektedir.
TÜRK MİLLETİ ADINA
Hüküm veren Danıştay Vergi Dava Daireleri Genel Kurulunca, dosyadaki belgeler incelendikten sonra gereği görüşüldü:
1993 yılına ilişkin gelir vergisi birinci taksidinin süresinde ödenmediğinden bahisle uygulanan gecikme zammının tahsili amacıyla düzenlenen ödeme emrinin kısmen iptali yolundaki ısrar kararı vergi dairesi müdürlüğü tarafından temyiz edilmiştir.
Olayda, vadesi 31.3.1994 tarihinde dolan gelir vergisi ilk taksidini 1.8.1994 tarihinde ödeyen davacıdan istenecek gecikme zammının dört ay üzerinden mi yoksa beş ay üzerinden mi hesaplanması gerektiği tartışmalıdır.
193 sayılı Gelir Vergisi Kanununun 117 nci maddesinde, yıllık beyanname ile bildirilen gelir üzerinden tahakkuk ettirilen gelir vergisinin Mart, Haziran ve Eylül aylarında üç eşit taksitte ödenmesi öngörülmüş, 6183 sayılı Amme Alacaklarının Tahsil Usulü Hakkında Kanununun 51 inci maddesinde de amme alacağının ödeme müddeti içinde ödenmeyen kısmına vadenin bitim tarihinden itibaren her ay için yasada belirtilen oran üzerinden gecikme zammı uygulanacağı hükme bağlanmıştır.
213 sayılı Vergi Usul Kanununun “Sürelerin hesaplanması” başlıklı 18 inci maddesinin 2 nci fıkrasında, hafta veya ay olarak belli edilmiş sürenin, başladığı güne son hafta veya ayda tekabül eden günün tatil saatinde biteceği öngörülmüş, 6183 sayılı Yasanın 8 inci maddesinde ise aksine bir hüküm bulunmadıkça bu Kanunda yazılı sürelerin hesabında, Vergi Usul Kanunu hükümlerinin uygulanacağı kurala bağlanmıştır.
Yıllık beyannameyle beyan edilen gelir üzerinden tahakkuk ettirilen gelir vergisinin ilk taksidi Mart ayının son günü tatil saatine kadar ödenebileceğinden, bu sürede ödenmeyen kamu alacağına uygulanacak gecikme zammının hesabında yukarıdaki esasların gözönüne alınması gerekmektedir.
Davacının beyanı üzerinden tahakkuk ettirilen gelir vergisi birinci taksidinin, vadesini izleyen dördüncü ayın son günü olan 31.7.1994 gününün resmi tatil günü olduğu ve ödemenin tatili izleyen ilk iş gününde yapıldığı tartışmasız olduğundan, beşinci ay için hesaplanan gecikme zammı yönünden ödeme emrinin kısmen iptali yolundaki ısrar hükmünde hukuka aykırılık görülmemiştir.
Bu nedenlerle, temyiz isteminin reddine, 8.1.1999 gününde oyçokluğu ile karar verildi.
X – K A R Ş I O Y
Israr kararının, Danıştay Üçüncü Dairesinin K:1996/853 sayılı bozma kararında yer alan esaslar doğrultusunda bozulması gerektiği görüşüyle karara katılmıyoruz.