Vergi Dava Daireleri Kurulu         1993/130 E.  ,  1994/206 K.
Daire : VERGİ DAVA DAİRELERİ KURULU
Karar Yılı : 1994
Karar No : 206
Esas Yılı : 1993
Esas No : 130
Karar Tarihi : 11/05/994

1-EMLAK VERGİSİ KANUNUNUN YÜRÜRLÜĞÜNDEN SONRA YAPILAN YASALARDA TANINAN VERGİ MUAFİYETLERİNİN 1319 SAYILI YASANIN 22 NCİ MADDESİNDEN ETKİLENMEYECEĞİ,
2- 2863 SAYILI YASANIN 21 İNCİ MADDESİ KAPSAMINDAKİ TAŞINMAZ KÜLTÜR VARLIKLARININ EMLAK VERGİSİNDEN BAĞIŞIK OLACAKLARI HK.

…’de bulunan … Medresesinin 1/2 payına sahip olan yükümlü, bu taşınmaz nedeniyle ödenen 1988 yılının emlak vergisi ikinci taksidi ve 1989 yılı emlak vergisinin şikayet yoluyla iadesini Maliye Bakanlığından istemiştir.
İstem, Maliye ve Gümrük Bakanlığı işlemiyle reddedilmiştir. Bu duyuruyu yapan Belediye Başkanlığı üst yazısında işlemlerinin doğru olduğu yolunda bir ifadeye de yer vermiştir.
Dosyadaki belgelerden, vergiyi tarh eden … Belediyesine karşı açılan davanın Vergi Mahkemesince süre aşımı noktasından reddedildiği ve karar üzerine vergilerin ödendiği anlaşılmaktadır.
Tahsil edilen vergilerin şiktayet yoluyla düzeltilmesi Maliye Bakanlığından istenmiş, Belediye tarafından yapılan işlemde yasaya aykırılık görülmediği yolundaki Bakanlık yazısı, … Belediye Başkanlığının üst yazı ekinde yükümlüye duyurulmuştur.
Yükümlü, Maliye Bakanlığı ve … Belediye Başkanlığının husumetiyle dava açmıştır. Davayı inceleyen Danıştay Dokuzuncu Dairesi 1993/493 sayılı Kararıyla Maliye Bakanlığını husemetten çıkarmış ve 2863 sayılı Kültür ve Tabiat Varlıklarını Koruma Kanununun 21 inci maddesinin üçüncü fıkrasında hangi parsellerin vergiden ebağışık tutulacağının düzenlendiği, maddedeki “her türlü vergi, resim ve harç” deyiminin emlak vergisini de kapsayacağı, Tapu Sicil Müdürlüğü yazısından taşınmazın tapu kaydına 2863 sayılı Yasanın 21 inci maddesinde öngörülen, korunması gerekli kültür varlığı olduğu şerhi konulduğunun anlaşıldığı, Emlak Vergisine tabi tutulmaması gereken taşınmazdan dolayı tahsil olunan vergilerin 213 sayılı Yasa hükümlerine göre terkini ve iadesi gerektiği sonucuna vararak … Belediye Başkanlığı işleminin iptaline, faiz isteminin reddine karar vermiştir.
Temyiz eden Belediye Başkanlığı, Emlak Vergisi Kanununun 22 nci maddesi karşısında başka yasalarda öngörülen muafiyet ve istisna hükümlerinin emlak vergisi yönünden uygulanamayacağını, işyeri olarak kullanıldığı belgelenen taşınmazın tapu kayıtlarına korunması gerekli kültür varlığı kaydı konulsa da kısıtlılık hükümlerine tabi olamayacağını ileri sürmüştür.
Danıştay İçtihatları Birleştirme Kurulu, 2863 sayılı Yasanın 21 inci maddesinde yazılı bağışıklık kuralına benzeyen bir kural olan ve 4792 sayılı Sosyal Sigortalar Kurumu Kanununun 24 üncü maddesinin, Emlak Vergisi Kanununun 22 nci maddesinde yapılan düzenleme karşısındaki durumunu 11.2.1988 günlü ve … sayılı Kararında tartışmış ve Emlak Vergisi Kanununun 22 nci maddesinin yasa yapıcıya, emlak vergisi ile ilgili muafiyet ve istisna hükümlerini nasıl düzenlemesi gerektiği ni belirten nitelik taşıdığı, yasa yapıcının Anayasanın buyurucu bir kuralına dayanmaksızın özgür iradesiyle yaptığı bu kuralı sonradan değiştirip, kaldırabileceği, nitekim Emlak Vergisi Kanununun yürürlüğe konulmasından çok sonra yapılan 2954, 2960 sayılı Yasalarda da emlak vergisi bağışıklığı öngörüldüğü, 4792 sayılı Yasanın 24 üncü maddesindeki “…her türlü vergi, resim ve harçtan muaftır.” hükmünün, emlak vergisini de kapsayacağı sonucuna ulaşmıştır.
2863 sayılı Kültür ve Tabiat Varlıklarını Koruma Kanununun 21 inci maddesindeki yazılı kuralın da başka türlü anlaşılmasına olanak bulunmamaktadır. Bağışıklığın söz konusu olduğu durumlarda kısıtlılığın tartışılmasına gerek bulunmadığından, temyiz olunan kararda yasaya aykırılık görülmemiştir.
Bu nedenle temyiz isteminin reddine karar verildi.