9. Daire 1999/556 E. , 1999/4077 K.
T.C.
D A N I Ş T A Y
DOKUZUNCU DAİRE
Esas No : 1999/556
Karar No: 1999/4077
Temyiz İsteminde Bulunan : Konak Belediye Başkanlığı – İZMİR
Vekili : …
Karşı Taraf : …
Vekili : …
İstemin Özeti : 1994 yılı için tahakkuk ettirilen çevre temizlik vergisinin terkini istemiyle açılan davayı; olayda acenta olarak faaliyetini sürdüren davacı şirkete ait büroların ayrı işyeri olarak kabul edilip çevre temizlik vergisi tahakkuk ettirilmiş ise de, sözü edilen büroların acenta faaliyetinden farklı bir faaliyette bulunduklarına dair bir tespit bulunmadığı,bu yerlerin bir işyerine bağlı bölümler olarak kabul edilip bütün olarak tek işyeri üzerinden vergilendirilmesi gerekeceği,bu durumda, aynı mesleki faaliyette kullanılan büroların farklı işyeriymiş gibi vergilendirilmesinin 2464 sayılı Kanunun mükerer 44. maddesi, 1993/5105 sayılı Bakanlar Kurulu Kararı ve 213 sayılı Vergi Usul Kanununun 156. Maddesinde açıklanan hükümlerin birlikte değerlendirilmesi sonucunda isabet bulunmadığı gerekçesi ile kabul ederek tahakkuku terkin eden … Vergi Mahkemesinin … tarih ve … sayılı kararının; 2464 sayılı Belediye Gelirleri Kanununun 14 seri nolu Genel Tebliğinde açıklanan hükümler karşısında yapılan tahakkukun yerinde olduğu iddiası ile bozulması isteminden ibarettir.
Savunmanın Özeti : Temyiz isteminin reddi gerektiği yolundadır.
Savcı …’ün Düşüncesi : Temyiz dilekçesinde öne sürülen hususlar, 2577 sayılı İdari Yargılama Usulü Yasasının 49. maddesinin 1. fıkrasında belirtilen nedenlerden hiçbirisine uymayıp Vergi Mahkemesince verilen kararın dayandığı hukuki ve yasal nedenler karşısında, anılan kararın bozulmasını gerektirir nitelikte görülmemiştir.
Açıklanan nedenle temyiz isteminin reddi ile Vergi Mahkemesi kararının onanması gerektiği düşünülmektedir.
Tetkik Hakimi …’nun Düşüncesi : İleri sürülen iddialar usule ve hukuka uygun Vergi Mahkemesi kararının bozulmasını gerektirecek nitelikte bulunmadığından temyiz isteminin reddi gerekeceği düşünülmektedir.
TÜRK MİLLETİ ADINA
Hüküm veren Danıştay Dokuzuncu Dairesince işin gereği görüşüldü:
Davacı şirket, … Belediye Başkanlığına verdiği beyannameyle … Cad. No:… adresindeki binanın 6,7 ve 8. katları ile …, …, …, …, …, … ve … kapı numaralı odalarında yaptığı acentelik faaliyetinden dolayı bir işyeri beyanında bulunmuş ve çalıştırdığı işçi sayısına göre çevre temizlik vergisini ödemiştir. Davalı idare elemanlarınca yapılan denetimde, davacı şirketin acentelik faaliyetini, 10 adet bağımsız bölümde yürüttüğünün saptanması üzerine bu bağımsız bölümler için ayrı ayrı salınan çevre temizlik vergisinin kaldırılması yolundaki Vergi Mahkemesi kararı Belediye Başkanlığı tarafından temyiz edilmiştir.
2464 sayılı Belediye Gelirleri Kanununa 3914 sayılı Kanunun 1 inci maddesiyle eklenen mükerrer 44 üncü maddede, belediye sınırları ve mücavir alanlar içinde bulunan ve belediyelerin katı atık toplama ile kanalizasyon hizmetlerinden yararlanan konut, işyeri ve diğer şekillerde kullanılan binalar çevre temizlik vergisine tabi tutulmuş, bu verginin mükellefinin; boş bulunan binalarda malik veya malik gibi tasarruf edenler, diğer binalarda ise her ne şekilde olursa olsun binaları kullananlar olduğu kurala bağlanmıştır. Katı atıklar için verginin alınacağı tarifede yer alan bina gruplarını tayin ve tespit yetkisi Bakanlar Kuruluna, binaların gireceği derecelerin belirlenmesi yetkisi ise belediye meclislerine bırakılmıştır.
Bu yetki uyarınca, 31.12.1993 günlü ve 21805 mükerrer sayılı Resmi Gazetede yayımlanan 93/5105 sayılı Bakanlar Kurulu Kararına Ek Kararda yer alan ek listede; ticari, sınai, zirai veya mesleki faaliyetlerde kullanılan binalar personel sayısına; okul, yurt, kreş ve benzeri öğretim faaliyeti yapılan binalar öğrenci sayısına; konaklama tesisleri ve yataklı tedavi yerleri yatak kapasitesine; yeme-içme ve eğlence yerleri ile lunapark, panayır, stadyum, spor salonu ve depolar kullanım alanına; sinema-tiyatro ve benzeri biletle girilen koltuklu eğlence yerleri koltuk sayısına göre gruplandırılmıştır. Kararın 2 nci maddesinin (a) fıkrasında, bu gruplara giren binalardan sadece öğrenci sayısı ve yatak kapasitesi esas alınan binaların, yürütülen hizmetlerin bütünlüğü bakımından birlikte dikkate alınacağı ve hizmet bütünlüğünün gerektirdiği bina gruplarının tek bina olarak değerlendirileceği kabul edilmiştir.
Davacı şirketin ticari faaliyetinde kullandığı ayrı katlar ile farklı katlardaki ayrı kapı numaraları bulunan acentelik faaliyetinin personel sayısına göre gruplandırılan binalardan olması nedeniyle bu niteliği gözardı edilerek, sadece öğrenci sayısı ve yatak kapasitesine göre gruplanan binalar için öngörülen kurala dayanılarak tek bina olarak değerlendirilmesi hukuka aykırı düşmüştür.
Bu nedenlerle, temyiz isteminin kabulü ile … Vergi Mahkemesinin, … tarih ve … sayılı kararının bozulmasına, dosyanın adı geçen mahkemeye gönderilmesine, 11.11.1999 tarihinde oybirliği ile karar verildi.