Danıştay 7. Daire Başkanlığı 2016/1903 E. , 2020/4710 K.
T.C.
D A N I Ş T A Y
YEDİNCİ DAİRE
Esas No : 2016/1903
Karar No : 2020/4710
TEMYİZ EDEN (DAVACI) : …
KARŞI TARAF (DAVALI) : … Vergi Dairesi Müdürlüğü …
İSTEMİN KONUSU : … Vergi Mahkemesinin … tarih ve E:…, K:… sayılı kararının aleyhlerine ilişkin hüküm fıkrasının temyizen incelenerek bozulması istenilmektedir.
YARGILAMA SÜRECİ :
Dava konusu istem: Karayoluyla yük taşımacılığı faaliyetiyle uğraşan davacı adına, hakkında düzenlenen vergi inceleme raporuna dayanılarak, 4760 sayılı Özel Tüketim Vergisi Kanunu’nun 13. maddesinin 2. fıkrası uyarınca müteselsil sorumluluk hükümlerine göre 2011 yılının muhtelif dönemleri için re’sen tarh edilen özel tüketim vergilerine, kesilen vergi ziyaı cezalarına ve 213 sayılı Vergi Usul Kanunu’nun mükerrer 355. maddesi uyarınca kesilen özel usulsüzlük cezasına ilişkin işlemlerin iptali istemiyle dava açılmıştır.
İlk Derece Mahkemesi kararının özeti: Davacı tarafından, karayolu ile şehirlerarası yük taşımacılığı faaliyeti yapmakta olduklarının, faturalarda yer alan madeni yağları nakliyecilik yaptıkları kamyonlarda yağlama ve yakıt olarak kullandıklarının, madeni yağın motorinden daha ucuz olması nedeniyle bu yolu tercih ettiklerinin, yağ alışlarının yaklaşık %10’luk kısmını yağ olarak %90’lık kısmını da yakıt olarak kullandıklarının ve ödemeleri ise nakit olarak yaptıklarının beyan edilmesi nedeniyle satın alınan madeni yağın motorin olarak kullandığının açık olduğu sonucuna ulaşıldığından re’sen tarh edilen özel tüketim vergileri ile kesilen vergi ziyaı cezalarında hukuka aykırılık bulunmadığı; davacı adına 213 sayılı Kanun’un mükerrer 355. maddesi uyarınca kesilen özel usulsüzlük cezası yönünden, özel tüketim vergisi beyannamesi verme yükümlülüğü özel tüketim vergisi mükelleflerince ihlal edilebilecek bir yükümlülük olduğundan ve ihlali dava konusu cezalarla yaptırıma bağlanan vergisel ödevlerin davacı tarafından fiilen yerine getirilmesine olanak bulunmadığından, özel tüketim vergisi beyannamesi verilmediğinden bahisle kesilen özel usulsüzlük cezasında hukuka uyarlık görülmediği gerekçesiyle işlemlerin vergi asıllarına ve vergi ziyaı cezalarına ilişkin kısmı yönünden davanın reddine, özel usulsüzlük cezasına ilişkin kısmının ise iptaline karar verilmiştir.
TEMYİZ EDENİN İDDİALARI : 213 sayılı Vergi Usul Kanunu’nun 13. maddesinin 2. fıkrasında düzenlenen müteselsil sorumluluk kapsamında sorumlu tutulmalarının hukuka aykırı olduğu ileri sürülmektedir.
KARŞI TARAFIN SAVUNMASI : İstemin reddi gerektiği savunulmaktadır.
DANIŞTAY TETKİK HÂKİMİ …’ÜN DÜŞÜNCESİ : Temyiz isteminin reddi ile usul ve yasaya uygun olan kararın temyize konu hüküm fıkrasının onanması gerektiği düşünülmektedir.
TÜRK MİLLETİ ADINA
Karar veren Danıştay Yedinci Dairesince, Tetkik Hâkiminin açıklamaları dinlendikten ve dosyadaki belgeler incelendikten sonra gereği görüşüldü:
HUKUKİ DEĞERLENDİRME:
İdare ve vergi mahkemelerinin nihai kararlarının temyizen bozulması, 2577 sayılı İdari Yargılama Usulü Kanunu’nun 49. maddesinde yer alan sebeplerden birinin varlığı hâlinde mümkündür.
Temyizen incelenen hüküm fıkrası usul ve hukuka uygun olup, dilekçede ileri sürülen temyiz nedenleri temyize konu hüküm fıkrasının bozulmasını gerektirecek nitelikte görülmemiştir.
KARAR SONUCU:
Açıklanan nedenlerle;
1. Temyiz isteminin reddine,
2. … Vergi Mahkemesinin … tarih ve E:.., K:… sayılı kararının temyize konu davanın reddine ilişkin hüküm fıkrasının ONANMASINA,
3. Hüküm altına alınan tutar üzerinden binde 9,10 oranında ve … TL’den az olmamak üzere hesaplanacak nispi karar harcından, Mahkemece karara bağlanan harcın mahsubundan sonra, kalan harç tutarının temyiz eden davacıdan alınmasına,
4. Dosyanın anılan Mahkemeye gönderilmesine,
5. 2577 sayılı Kanun’un (Geçici 8. maddesi uyarınca uygulanmasına devam edilen) 54. maddesinin 1. fıkrası uyarınca bu kararın tebliğ tarihini izleyen günden itibaren onbeş gün içinde karar düzeltme yolu açık olmak üzere, 17/11/2020 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.